بررسی بازی No Man's Sky؛ آسمانی پر از خالی

به گزارش بولتن نیوز ، پیش از این که سراغ بررسی نو منز اسکای برویم، بیایید تا کمی بیشتر با این عنوان جاه طلبانه آشنا شویم. در نو منز اسکای، هر چه که فکرش را بکنید، از زیست بوم سیارات گرفته تا ستاره های آسمان، همگی به صورت رویه ای تولید می شوند. هر سیاره چندین فاکتور مختلف دارد، مانند بافت گیاهی، نوع جانداران و آب و هوایش. الگوریتمی از میان چندین و چند نوع بافت گیاهی، صد ها و شاید هم هزار ها گونه جانوری و ده ها آب و هوای مختلف، از هر کدام یکی را انتخاب می کند و با کنار هم قرار دادن آن ها سیاره ای را تولید می کند. به لطف این الگوریتم، جهانی عظیم و ماورای تصور پدید آورده که بازیکنان می توانند هر گوشه از آن را کاوش کنند.

اما این جهان عظیم تا چه حد می تواند بازیکنان را غرق خود کند؟ اصلا هدف از گشت و گذار در میلیارد ها میلیارد سیاره چیست؟

شاید نو منز اسکای در ظاهر عظیم و متنوع به نظر برسد، اما در باطن همانند دیگر بازی های سوروایوالی است که به غایت در بازار یافت می شوند. در حقیقت عنوان جاه طلبانه هلو گیمز فرق چندانی با این بازی ها سوروایوال ندارد. گرچه دنیایی عظیم را در اختیار بازیکنان قرار می دهد، اما با ارائه محتویاتی کم و خسته کننده، بازیکن را به سرعت از خود زده می کند.

در حدود یک ساعت اول تجربه نو منز اسکای، از هر چه که در بازی می بینید شگفت زده خواهید شد. حس تنهایی در سیاره ای کاملا ناشناخته فوق العاده است و با هر قدمی که در سیاره بر می دارید، دهان تان از عظمت و زیبایی آن بیشتر باز می شود. هنگامی که برای اولین بار با سفینه تان از سطح سیاره بر می خیزید و به قدم به فضای بی کران می گذارید، نفس تان بند خواهد آمد! اما حیف که این تجربه فقط برای مدتی محدود جذاب است.

تولید رویه ای موجب به وجود آمدن میلیارد ها میلیارد سیاره شده که هر کدام در ظاهر منحصر بفرد اند، اما به چه قیمتی؟ مهم نیست که سیارات از لحاظ شکل و قیافه تا چه حد با هم متفاوت اند، در نهایت، بازیکن در تمامی آن ها اعمالی تکراری و یکسان انجام می دهد. سیاره چه خاکی باشد و چه با چمنی صورتی آراسته شده باشد، چه گونه های جانوریش اهلی باشد و چه وحشی، فعل و انفعال بازیکن با آن همانند دیگر سیارات بازی است.

اما هدف بازی چیست؟ بازیکن باید منابع مختلف جمع آوری کند، با استفاده از آن ها تجهیزات لازم برای ادامه سفرش را بسازد، سوار سفینه اش شود و در سیاره ای دیگر فرود بی آید تا بتواند در آن سیاره منابع مختلف جمع آوری کند، با استفاده از آن ها تجهیزات لازم برای سفرش را بسازد، سوار سفینه اش شود و در سیاره ای دیگر فرود بیاید و این چرخه ادامه دارد!

اما سفر تا کجا؟ تا رسیدن به مرکز کهکشان. در مرکز کهکشان چه در انتظار بازیکن است؟ با رسیدن به مرکز کهکشان، بازیکن به کهکشانی دیگر منتقل خواهد شد و بار دیگر بازی را از ابتدا شروع خواهد کرد! در واقع نو منز اسکای پایان و هدفی ندارد، نو منز اسکای یک عنوان کاوش محور است. چه به مرکز کهکشان بروید، چه نروید، در هر صورت ادامه راه شما کاوش سایر سیارات دنیای عظیم این بازی است.

اما متاسفانه در نو منز اسکای همه چیز به سرعت تکراری می شوند. محتویاتی که هر سیاره به بازیکن ارائه می دهد تقریبا تفاوت چندانی با دیگر سیارات ندارد، به همین دلایل گشت و گذار و کاوش در آن ها به مرور ارزش خود را از دست می دهد. حتی پس از مدتی سیارت از بعد ظاهری هم شبیه به یکدیگر جلوه می کنند و ارزش بصری خود را از دست می دهند.

در معدود پایگاه هایی در سطح سیارات و در ایستگاه های فضایی، بازیکن می تواند بیگانه ها را ملاقات کند. اما تعامل بازیکن با این موجودات خلاصه می شود به دریافت یک تکنولوژی و یا یاد گرفتن کلمه ای از زبان آن ها. هیچ مرحله و یا رویدادی در انتظار بازیکن نیست. در دنیای بی کران نو منر اسکای، انتظار می رود که پیدا کردن یک گونه هوشمند باید یکی از بهترین و هیجان انگیز ترین بخش های بازی باشد، اما متاسفانه بیگانه ها از کم عمق ترین المان های بازی هستند.

تصور کنید که در سطح سیاره ای، شهرک و یا حداقل کمپی پیدا می کردید که در آن زندگی جریان داشت. می توانستید اطلاعات بیشتری از هر نژاد کسب کنید، و با فرهنگ شان آشنا شوید. اما نه، در هر پایگاه و یا ایستگاه اغلب تنها یک بیگانه یافت می شود که همانند مجسمه سر جای خود ایستاده و هیچ چیز جالبی هم برای عرضه ندارد. همین مورد در مورد حیوانات بازی هم صدق می کند. گونه های جانوری که تک و توک در گوشه و کنار هر سیاره پیدا می شوند، ابدا یک زیست بوم زنده را تشکیل نمی دهند. بلکه تنها برای خالی نبود سیاره در آن گنجانده شدند.

علاوه بر گشت و گذار، بخش های معدودی از بازی به مبارزه اختصاص داده شده. گاهی روی سطح سیاره با گونه های جانوری وحشی و روبات هایی که هیچ دلیلی برای وجودشان نیست می جنگید، گاهی هم در فضا به مصاف کشتی های دشمن می روید. اما فارغ از شرایط میدان نبرد، گیم پلی اکشن بازی و سیستم تیراندازی فوق العاده بد و زجر آور طراحی شده. بی شک مبارزه یکی از بدترین بخش های بازی است و گویی تنها برای بخشیدن اندکی تنوع به این چرخه تکراری بی پایان به بازی افزوده شده.

خارج از جمع آوری منابع، روی سطح هر سیاره می توان مکان هایی مهم، همانند پایگاه های مسکونی و پناهگاه ها یافت که اغلب شامل تکنولوژی های جدید و یا ارتقا های گوناگون برای تجهیزات بازیکن می شوند. گرچه در ابتدا کشف این پایگاه ها و تکنولوژی ها می تواند جذاب باشد، اما از آن جایی که روش پیدا کردن تمامی این پایگاه ها کاملا تکراری و یکنواخت است، این بعد از بازی هم به مرور همانند سایر بخش های بازی تکراری می شود.

بازیکنان قادر اند هر چه را که در بازی کشف می کنند، از سیارات و پایگاه های شان بگیرید تا موجودات زنده، به نام خود ثبت کنند و نامی بر روی اش بگذارند. این موضوع حس مالکیت بازیکن را برمی انگیزد و از معدود مکایزم های بازی است که وی را به ادامه گشت و گذار در این دنیای بی کران دعوت می کند. بازیکنان دیگر می توانند ببینند که هر سیاره ای توسط چه بازیکنی کشف شده و چه نام گرفته. اما نام گذاری سیاره ها و منظومه ها هم بالاخره جذابیت اولیه خودش را از دست می دهد و در سیل تکرار نو منز اسکای فراموش می شود.

دنیای نو منز اسکای، بسیار بزرگ، اما فاقد روح است. همه چیز در این بازی تو خالی به نظر می رسد. سیاره ها تنها محیط هایی هستند در خدمت جمع آوری منابع که خود عملی است کاملا بیهوده و بی دلیل. گونه های جانوری تنها به جهت زنده نشان دادن سیارات در آن ها گنجانده شده اند، اما خود آن ها هم همانند هر چیز دیگری در این بازی بی جان اند.

به گفته سازندگان، جهان نو منز اسکای شامل 18,446,744,073,709,551,616 سیاره است که کاوش آن ها حداقل 5 میلیارد سال به طول می انجامد. اما اگر بخواهیم رو راست باشیم، این آمار و ارقام چرندیاتی بیش نیستند. نو منز اسکی در چند ساعت هر چه در چنته دارد را برای بازی کن رو می کند و پس از آن کاملا رنگ و بوی تکرار به خود می گیرد.

نو منز اسکای مثالی است تمام عیار از برتری کیفیت به کمیت. بعد از شروع فوق العاده نو منز اسکای، هر لحظه منتظرید تا چیزی جدید در بازی ببینید تا اندکی شگفت زده شوید، غافل از این که در چرخه ای بی پایان از تکرار مکررات گیر کرده اید که هیچ راه فراری هم از آن نیست. الگوریتم تولید روندی دنیایی بی کران خلق کرده، اما ای کاش اندکی به آن جذابیت و کیفیت هم می افزود.

گرچه گرافیک هنری بازی چشم نواز است، اما ای کاش این گرافیک هنری با گرافیک تکنیکی قابل قبولی در می آمیخت بلکه حداقل از بعد گرافیکی سیاره ها با کیفیت طراحی می شدند. تکسچر های تشکیل دهنده آنها نه تنها به شدت زشت اند، بلکه دیر به دیر هم لود می شوند. سیاره ها می توانستند فوق العاده زیبا باشند و بازیکنان را به گشت و گذار تشویق کنند، اما بافت های کریه شان بازیکن را از خود می راند.

جالب این جا است که با وجود گرافیک فنی ضعیف، نسخه پی سی نو منز اسکای پر است از ایرادات تکنیکی جور واجور. از نرخ فریم پایین بر روی سیستم های سطح بالا بگیرید تا کرش های متعدد. عرضه نو منز اسکای کم به تعویق نیفتاد، ای کاش حداقل تیم سازنده زمانی را به زدودن این ایرادات اختصاص می داد.

به لطف صداگذاری و موسیقی بسیار خوب نو منز اسکای، این بازی حس تنهایی در جهانی بی کران را بسیار خوب به بازیکن منتقل می کند. شاید ایستادن بر روی سطح سیاره ها و خیره شدن به افق، هر چند برای مدتی کوتاه از معدود لحظات لذت بخش نو منز اسکای باشد.

جمع بندی

پیش از هر چیزی باید بدانید که نو منز اسکای قیمتی معادل یک بازی AAA و نه عناوین ایندی را دارد. به عبارتی برای تجربه این عنوان باید 60 دلار بپردازید. شاید اگر این عنوان با قیمتی کمتر، به مراتب کمتر عرضه می شد، تجربه آن را توصیه می کردیم. اما در حال حاضر خرید نو منز اسکی، عنوانی که در ظرف چند ساعت کاملا تکراری می شود ریسک بزرگی است.

لازم است که بدانید نو منز اسکای چگونه عنوانی است. طبیعتا اگر انتظار داستان، گیم پلی و یا گرافیک تکنیکی خوب را دارید، بهتر است فکر خرید نو منز اسکای را کاملا از ذهن تان بیرون کنید.

اما اگر به کاوش دنیای های عظیم و ناشناخته علاقه دارید و به فضا و ژانر علمی تخیلی عشق می ورزید، شاید، شاید نو منز اسکای بتواند تا مدت کمی شما را سرگرم کند، زیرا که گشت و گذار در این بازی به سرعت تکراری می شود و جنبه ساینس فیکشن بازی هم سریعا ارزش خود را از دست می دهد.

اما اگر مشکلی با تکراری بودن بازی ندارید و قدم زدن در سیاره های پوچ و تو خالی راضی تان می کند، نو منز اسکای دقیقا برای شما ساخته شده.