چشمه‌های خروشان تو را می‌شناسند / سیمای امام رضا (ع) در آیینه شعر فارسی

سنایی غزنوی

 دین را حرمیست در خراسان / دشوار تورا به محشر آسان

از معجزه ها ی شرع احمد / از حجتهای دین یزدان

همواره رهش مسیر حاجت/پیوسته درش مشیر غفران

***

بی نام رضا همیشه بی نام / بی شأن رضا همیشه بی شأن

خاقانی

  چه سبب سوی خراسان شدنم نگذارند /عندلیبم به گلستان شدنم نگذارند

نیست بستان خراسان را چون من مرغی/مرغم آوخ سوی بستان شدنم نگذارند

روضه ی پاک رضا دیدن اگر طغیان است/شاید ار بر ره طغیان شدنم نگذارند

***

به خراسان شوم ان شاءالله/ن ره آسان شوم ان شاءالله

نه نه تا حکم زسلطان چه رسد/تا به فرمان شوم ان شاءالله

گردهدرخصه کنم نیت طوس/شبه رضوان شوم ان شاءالله

گردآن روضه چون پروانه ی شمع/مست جولان شوم ان شاءالله 

عبدالرحمن جامی 

سلام ٌعلی آل طه ویاسین /سلام ٌ علی آل خیر النّبیّین

سلام ٌعلی روضهٍ حلَّ فیها / امامً یباهی بِهِ المُلک َوَالدّین

زفضل وشرف بینی او را جهان/اگر نبوّدت تیره چشم جهان بین

پی عطر روبند حوران جنّت /غبار دیارش به گیسوی مشکین

اگر خواهی آری به کف دامن او/برو دامن از هر چه جزاوست برچین

چو جامی چشد لذّت تیغ مهرش/چه غم گر مخالف کشد خنجر کین 

وحشی بافقی 

تا شنید از باد پیغام وصال یار گل / برهوا می افکند از خرّمی دستار گل

گر نمی آید زطوف روضه ی آل رسول/چیست مهر آن که آورده است بر طومار گل

نخل باغ دین علی موسی جعفر که هست/باغ قدر ورفعتش را ثابت وسیار گل

آنکه بر دیوار گلخن گردمد انفاس لطف/عنکبوت وپرده را سازد برآن دیوار گل

نخل اگر با موم سازی در ریاض روضه اش/گردداز نشو ونما سر سبزوآرد بار گل

ای که دادی دانه ی انگور زهر آلوده اش/کشت کن اکنون به گلزاری که باشد بار گل

 فرخی یزدی

  تامدح گویم از سلطان دین رضا/آن آفتاب دین ارواحنا فدا

آن پادشاه جود آن معدن سخا/منظور آیه ی والشمس والضحی 

حزین لاهیجی 

خوش آن دل که به یاد تو رشک چمن شود/زلفت سمن ،بهار خطت یاسمن شود

ریزم زبس به یاد عقیق لبت سرشک/دامن زکاوش مژه کان یمن شود 

***

خواهم تن شکسته سپارم به ارض طوس /گرددچو خاک خاک در بوالحسن شود

شاها تویی که خسرو خاور غلام توست /نبود روا که تیره مرا انجمن شود

مگذار بیش ازاین زسپهر ستم مدار/جان حزین خسته اسیر محن شود 

واعظ قزوینی 

یارب به فضل خویش گناهان ما ببخش/از تست جمله بخشش واز ما خطا ببخش

ین نامه ها به گریه ی کاظم بشو زجرم /این جهل ها به دانش وعلم رضا ببخش 

ملک الشعرای بهار 

بوی خون ای باد از طوس سوی یثرب بر /با نبی برگوی از تربت خونین پسر

عرضه کن بر وی کز حالت فرزند غریب/وآن مصیبتها آیا بودت هیچ خبر 

اشرف مازندرانی

فصل سرما شد که دیگر دستها افتد زکار /همچو ایّام خزان وبرگ ریزان چنار

بس که از حدّ رفته است آسیب دست انداز دی /برف نبود آنچه می بینی به تیغ کوهسار

کوه با تیغ وکفن در عذر خواهی آمده است/بر در شاه خراسان حجّت پروردگار

نقّد حیدر بوالحسن سلطان علی موسی الّرضا/هشتمین نوباوه ی بستان سرای هشت وچار 

***

داورا مسکین نوازا ،فیض بخش عالما/ای غریبان را هوای بارگاهت سازگار

بعد عمری کز ترّددهای بی جای سفر/خورده بودم روی دست از دستبرد روزگار

چون حنا باز آمدم از هند باروی سیاه /می روم از دست اگر لطفت نباشد دستیار

آرزو دارم که جایم در پناه خود دهی/تا بسایم از تفاخر سر بر اوج اعتبار

می تواند کرد ،بی نام ونشانی را چو من /یک نگین واری زمین از آستانت نامدار 

مهدی اخوان ثالث 

بعد چل سال که ری داشت چو محبوس مرا/می‌کشد عشق دگرباره سوی توس مرا

کاش زآغاز نمی آمدم از توس به ری /که به انجام نبود این همه افسوس مرا

من که دست پدر خویش نمی‌بوسیدم/مشهد توس فرا خواند به پابوس مرا 

قیصر امین پور 

چشمه های خروشان تورا می‌شناسند/موج‌های پریشان تورا می‌شناسند

پرسش تشنه گی را تو آبی، جوابی/ریگ‌های بیابان تو را می‌شناسند

نام تو رخصت رویش است و طراوت/ زین سبب برگ و باران تو را می‌شناسند

از نشابور با موجی از لا گذشتی/ای كه امواج طوفان تو را می‌شناسند

اینك ای خوب فصل غریبی سر آمد/چون تمام غریبان تو را می‌شناسند

كاش من هم عبور تو را دیده بودم /کوچه های خراسان تو را می‌شناسند

منبع:هنر انلاین