برگزاری انتخابات درون حزبی در 10 ایالت نادیده گرفتن حقوق ایالتهای دیگر است

گروه سیاسی، انتخابات درون حزبی در آمریکا روز سه‌شنبه همزمان در بیش از 10 ایالت برگزار می‌شود تا نامزد نهایی هر دو حزب تا حد زیادی مشخص شود. هر چند از اين رويه نوعي دموكراسي براي شناخت نامزد نهايي عنوان مي‌شود اما چند نكته قابل توجه دارد.

به گزارش بولتن نیوز، نخست آنكه چند ايالت بزرگ براي كل آمريكا تصميم مي‌گيرند و در اصل خواست و نظر بسياري از ايالت‌ها از 50 ايالت ناديده گرفته مي‌شود.

دوم این گونه انتخابات نشان دهنده تسلط و نقش سرمايه‌داران در انتخابات آمریکا  است چنانكه هر كدام از نامزدها به جاي رويكرد مردمي به دنبال جلب نظر لابي‌ها هستند كه مواضع آنها در حمايت از صهيونيست‌ها و شركت ها و غول‌هاي اقتصادي وال استريت نمودي از آن است.

همين وابستگي موجب شده تا مقامات آمريكايي از كاخ سفيد تا كنگره براي مقابله با فاجعه آزادی استفاده از اسلحه در آمريكا اقدامي صورت ندهند كه نتيجه آن قرباني شدن روزانه چندين نفر در حملات مسلحانه است.

به گزارش فارس، انتخابات مقدماتی ریاست‌جمهوری، مانند انتخابات اصلی فرآیندی پیچیده دارد و این روند تقریبا در هیچ ایالتی عینا مشابه ایالت دیگر نیست. در برخی ایالت‌ها از طریق صندوق رأی نامزد منتخب مشخص می‌شود و در برخی دیگر در جریان نشست انجمن حزبی؛ در برخی ایالات برنده، تمام آرای حزبی را از آن خود می‌کند، در ایالاتی دیگر بخشی را به صورت پاداش پیروزی و بخش دیگر را به نسبت آرا و در شماری از ایالات هم آرای حزبی عینا بر اساس نسبت تعداد رأی‌های شرکت‌کنندگان تقسیم می‌شود.

اما به طور کلی، برای هر ایالت به نسبت جمعیت، شماری «دلگیت» (delegate)، به معنی وکیل، نماینده یا رأی ایالتی، در نظر گرفته شده و در واقع مردم به جای انتخاب مستقیم نامزدهای مد نظرشان، به این وکلا رأی می‌دهند و بعد این وکیل‌ها هستند که نامزد حزب را انتخاب می‌کنند.

وکلا خود به دو دسته تقسیم می‌شوند، وکلای متعهد که عمده آرای ایالتی هم مربوط به آن‌هاست و از ابتدا مشخص می‌کنند که قصد دارند به کدام نامزد رأی دهند. آن‌ها هرچند که بر اساس قانون الزامی به پایبندی به این وعده ندارند، اما عمدتا به همان نامزدی رأی می‌دهند که از ابتدا گفته‌اند. دسته دوم، وکلای غیرمتعهد یا اصطلاحا «ابَر وکیل‌ها» هستند که به دلیل سمتی که در حزب دارند یا داشته‌اند، می‌توانند به هریک از نامزدها رأی دهند، بدون آنکه توجهی به رأی مردمی (popular vote) داشته باشند.

در حزب جمهوری‌خواه، وکلای غیرمتعهد تعداد محدودی دارند؛ یعنی هر ایالت 3 وکیل غیرمتعهد دارد (رئیس حزب در آن ایالت و دو عضو کمیته ملی حزب) که آن‌ها هم طبق رسم این حزب، معمولا بر اساس نسبت آرای مردمی رأی خود را اعلام می‌کنند. اما حزب دموکرات، بر خلاف نامش، رویکردی غیردموکراتیک‌تر دارد و تقریبا 20% آرای ایالتی، به وکلای غیرمتعهد تخصیص یافته است. این افراد شامل تمام اعضای دموکرات سنا، مجلس نمایندگان، فرماندارها و اعضای کمیته ملی هستند، که از آنجا که جزو اعضای ارشد حزب‌اند، معمولا به نامزدی رأی می‌دهند که جزو خودی‌ها باشد، نه یک تازه‌وارد.

در واقع در این ساختار، شعار «هر فرد یک رأی» بی‌معنی است و طبقه ممتاز از آرایی با ارزش بالاتر برخوردار هستند و به خصوص در حزب دموکرات، می‌‌توانند تا حد زیادی بر نتیجه نهایی اثر بگذارند. در رقابت همین دوره، در حالی که هیلاری کلینتون تا اینجا 90 رأی ایالتی برآمده از رأی مردم به دست آورده و برنی سندرز 65 رأی، اما در شمارش آرای ایالتی، کلینتون به واسطه آرای ابروکلا، 543 بر 85، از رقیبش پیش است.

در هر دو حزب، نامزدی که در پایان رقابت‌ها نصف به علاوه یک از کل آرای ایالتی را به دست آورده باشد، نامزد نهایی در انتخابات ماه نوامبر خواهد بود. کل آرای ایالتی در حزب دموکرات 4763 رأی و در حزب جمهوری‌خواه 2471 رأی است.

اگر آنطور که نظرسنجی‌ها می‌گویند، «دونالد ترامپ» سرمایه‌دار جنجالی آمریکایی که تا اینجا با وجود تمام مخالفت‌های درون و برون حزبی و به لطف ایجاد فضای دو قطبی، توانسته پیشتاز باشد، در «سه‌شنبه بزرگ» هم عملکردی مشابه 4 ایستگاه قبلی رقابت‌های مقدماتی، یعنی آیووا، نیوهمپشایر، نوادا و کارولینای جنوبی داشته باشد، تا حد زیادی کار را تمام کرده و خود را به عنوان نامزد پیروز «حزب بزرگ قدیمی» معرفی خواهد کرد.

در سوی دیگر میدان، کلینتون پرآوازه، هرچند با رقیبی سرسخت چون سندرز مواجه شده، اما به مدد رأی وکلای غیرمتعهد و در چند حوزه به واسطه شیر یا خط، در حالی به سه‌شنبه بزرگ رسیده که خود را پیشتاز دموکرات‌ها می‌بیند. نظرسنجی‌ها در میان دموکرات‌ها هم نشان می‌دهد که کلینتون از شانس بیشتری برای پیروزی در این روز سرنوشت‌ساز برخوردار است.

سه‌شنبه بزرگ، که ماکتی است از سه‌شنبه‌ای که هر چهار سال یک بار در ماه نوامبر رئیس‌جمهور آمریکا را مشخص می‌کند، روزی است که به واسطه برگزاری همزمان انتخابات درون حزبی در چند ایالت عمدتا جنوبی، بیشترین تعداد آرای ایالتی تقسیم می‌شود؛ 21% آرای ایالتی دموکرات‌ها و 25% رأی‌های ایالتی جمهوری‌خواهان.

ایالاتی که در آن‌ها انتخابات برگزار می‌شود (منبع گاردین)

در این روز، انتخابات درون حزبی دموکرات‌ها در آلاباما، مجمع الجزایر ساموآ، آرکانزاس، کلورادو، جورجیا، ماساچوست، مینسوتا، اوکلاهاما، تنسی، تگزاس، ورمونت و وریجینیا برگزار می‌شود. به غیر از ساموآ، جمهوری‌خواهان هم در همین مناطق به علاوه آلاسکا و ویومینگ انتخابات خواهند داشت.

هرکس در این روز عملکرد بهتری داشته باشد، احتمالا نهایتا کسی خواهد بود که نام او در گردهم‌آیی بزرگ کمیته ملی احزاب، به عنوان نامزد نهایی هر حزب اعلام خواهد شد، آن هم نه صرفا به واسطه شمار آرای ایالتی، بلکه به واسطه تصویر ذهنی که این پیروزی از نامزد برنده برای ایالات دیگر ایجاد می‌کند.

«جان برابندر» استراتژیست «ریک سنتروم» نامزد پیشین انتخابات ریاست‌جمهوری می‌گوید: «شما نیاز دارید که شبکه‌های خبری تصویر شما را پخش کنند و شما را در جایی برنده اعلام کنند. این برداشت‌های ذهنی هستند که اهمیت دارند.»