شبیه‌ساز پرواز ناسا که ۵۰ سال پیش برای تمرین فرود بر ماه ساخته شد، چه فناوری‌ای داشت؟
شبیه‌سازهای پروازی که این روزها با آنها سر و کار داریم، بسیار پیشرفته‌اند، اما تصور می‌کنید که ۵۰ سال پیش، زمانی که به حکم ضرورت، ناسا تصمیم گرفت که شبیه‌سازی برای تمرین فضانوردان بسازد، اوضاع به چه ترتیب بود؟!
به گزارش بولتن نیوز ، از حدود ۸ سال پیش از پروژه آپولو ۱۱ که سرانجام باعث فرود موفق انسان بر روی کره ماه شد، یک پروژه به نام لولا LOLA شروع شد. این پروژه یک پروژه آزمایشی برای ساختن یک شبیه‌ساز فرود بر روی کره ماه بود.
این شبیه‌ساز در مرکز پژوهشی لنگلی در ویرجینیا ساخته شد.
در آن زمان شبیه‌سازها شرایطشان با شبیه‌سازهای کنونی متفاوت بود به این ترتیب که تصویر دقیق هدف را که در اینجا همان ماه است، ایجاد می‌کردند، بعد دوربین‌هایی تلویزیونی به سمت تصویر نشانه می‌‌رفتند. خلبان یا فضانورد فرامین حرکتی را می‌داد و دوربین‌ها به تناسب به تصویر نزدیک می‌شدند، زاویه‌شان تغییر می‌کرد یا روی هدف زوم می‌کردند. بعد تصویر دوربین تلویزیونی، با استفاده از ویدئوپروژکتور به فضانورد نشان داده می‌‌ّد.
در پروژه لولا چیز جالب این بود که ۴ تصویر با مقیاس‌های متفاوت از ماه تهیه شده بود. همه این تصاویر توسط هنرمندان نقاش، با استفاده از عکس‌های تلسکوپ‌ها، روی پرده‌های بزرگ، نقاشی شده بودند.
در نقشه‌‌ای که کمترین بزرگ‌نمایی را داشت، هر سانتیمتر تصویر نمایانگر ۵٫۷ کیلیومتر سطح ماه بود و در آخری که بیشترین بزرگ‌نمایی را داشت، هر سانتیمتر، نمایانگر ۱۲ متر از سطح ماه بود.
در هر جلسه تمرینی، فضانورد یک ساعت مشغول می‌شد و در این حین شرایط پرواز را از اترافع حدود ۳۰۰ کیلومتری سطح ماه تا فاصله تنها ۱۰۰ متری سطح آن تمرین می‌کرد.
در مجموع دو میلیون دلار صرف این پروژه شد. از سال ۱۹۶۴ استفاده گسترده از این شبیه‌ساز برای آموزش فضانوردان شروع شد. اما بعد از نخستین پرواز موفق انسان به ماه، این نتیجه‌گیری حاصل شد که این تمرین شبیه‌سازی واقعا ضرورتی ندارد. از این به بعد استفاده از این شبیه‌ساز محدود شد تا اینکه در سال ۱۹۷۸ به کلی استفاده از آن متوقف شد.
این شبیه‌ساز در مرکز پژوهشی لنگلی در ویرجینیا ساخته شد.
در آن زمان شبیه‌سازها شرایطشان با شبیه‌سازهای کنونی متفاوت بود به این ترتیب که تصویر دقیق هدف را که در اینجا همان ماه است، ایجاد می‌کردند، بعد دوربین‌هایی تلویزیونی به سمت تصویر نشانه می‌‌رفتند. خلبان یا فضانورد فرامین حرکتی را می‌داد و دوربین‌ها به تناسب به تصویر نزدیک می‌شدند، زاویه‌شان تغییر می‌کرد یا روی هدف زوم می‌کردند. بعد تصویر دوربین تلویزیونی، با استفاده از ویدئوپروژکتور به فضانورد نشان داده می‌‌ّد.
در پروژه لولا چیز جالب این بود که ۴ تصویر با مقیاس‌های متفاوت از ماه تهیه شده بود. همه این تصاویر توسط هنرمندان نقاش، با استفاده از عکس‌های تلسکوپ‌ها، روی پرده‌های بزرگ، نقاشی شده بودند.
در نقشه‌‌ای که کمترین بزرگ‌نمایی را داشت، هر سانتیمتر تصویر نمایانگر ۵٫۷ کیلیومتر سطح ماه بود و در آخری که بیشترین بزرگ‌نمایی را داشت، هر سانتیمتر، نمایانگر ۱۲ متر از سطح ماه بود.
در هر جلسه تمرینی، فضانورد یک ساعت مشغول می‌شد و در این حین شرایط پرواز را از اترافع حدود ۳۰۰ کیلومتری سطح ماه تا فاصله تنها ۱۰۰ متری سطح آن تمرین می‌کرد.
در مجموع دو میلیون دلار صرف این پروژه شد. از سال ۱۹۶۴ استفاده گسترده از این شبیه‌ساز برای آموزش فضانوردان شروع شد. اما بعد از نخستین پرواز موفق انسان به ماه، این نتیجه‌گیری حاصل شد که این تمرین شبیه‌سازی واقعا ضرورتی ندارد. از این به بعد استفاده از این شبیه‌ساز محدود شد تا اینکه در سال ۱۹۷۸ به کلی استفاده از آن متوقف شد.
منبع: یک پزشک
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
