پورحیدری: پول باشد، ستاره سوم هم می‌آید

(فكر مي‌كند) نه... چه روزي است؟

اي بابا... واي. يادش به‌خير (صدايش حالت خاصي پيدا مي‌كند)، چه روزهايي بود. تا چشم بر هم زديم، 24 سال گذشت. چقدر از آن روزها خاطره داريم، خاطرات خوب. چه زحمت‌هايي كه بچه‌ها كشيدند. همه تلاش كردند. از مجموعه بازيكنان و مربيان گرفته تا اطرافيان تيم و مديران باشگاه. هيأت مديره و حاجي‌اوليايي. خدا رحمت كند مرحوم بونژاك را. اين مربي مجارستاني را آورده بوديم تا تمرين‌دهنده تيم باشد و انصافاً براي مسابقات قهرماني آسيا چقدر هم زحمت كشيد. قبل از مسابقات، اردوي 10 روزه‌اي را در منطقه سالاردره مازندران برگزار كرديم.

بله، خيلي. براي مثال حتي براي اعزام نفرات هم مشكل داشتيم. بايد 22 نفري مي‌رفتيم و اگر نفرات بيشتر مي‌برديم، خرج‌شان پاي خودمان بود. جالب اينكه بنگلادشي‌ها بر اساس تخت محاسبه مي‌كردند، به همين خاطر براي اينكه نفرات بيشتري همراه ببريم، يك عده روي زمين مي‌خوابيدند. مثلاً من مي‌گفتم به خوابيدن روي تخت عادت ندارم و مي‌آمدم روي زمين تا بتوانيم يك نفر بيشتر ببريم. بقيه هم همين‌طور. يا در هنگام برگشت چون باشگاه پول نداشت، خود بچه‌ها اضافه‌بار را حساب كردند. پول نبود اما همه يكدل بوديم. ما اين‌طوري قهرمان آسيا شديم.

تازه همان يك قواره پارچه را هم من يادم نمي‌آيد اما خاطرم هست كه آقاي غرضي وزير وقت ارتباطات براي‌مان در باشگاه پيام سيدخندان جشن گرفت و يك خط تلفن ثابت داد. اين شد پاداش قهرماني استقلال. آن‌ موقع بچه‌ها اصلاً مادي فكر نمي‌كردند.

بله، اتفاقاً با محمدان هم بازي كرديم و يك- يك شديم. ناصر واقعاً كمك‌حال‌مان بود. اصلاً در آن مقطع با ما زندگي مي‌كرد و خيلي در بنگلادش كمك‌حال‌مان شد. روحش شاد. واقعاً كمك‌مان كرد.

من اين‌طوري فكر نمي‌كنم. تفاوت تيم‌هاي مدعي در ليگ قهرمانان آسيا به مسائل فني خيلي ارتباطي نداشته و بيشتر به دلايل امكانات و بازيكنان غيرآسيايي است كه جذب مي‌كنند. اگر امكانات و پول باشد، ستاره سوم هم مي‌تواند روي پيراهن استقلال بيايد و باز هم قهرمان آسيا شويم.

شرايط خيلي عوض شده. اغلب مهره‌هاي آن تيم محصول آكادمي استقلال بودند. از برادران بياني تا احدي، نعلچگر و... اما الان اغلب تيم‌هاي پايه‌اي در كشور محلي براي درآمدزايي هستند نه بازيكن‌سازي. اين همه استعداد داريم اما متأسفانه به خوبي پرورش داده نمي‌شوند.

مرحوم رايكوف در دهه 40 تيم بسيار خوبي ساخت كه ماحصل آن قهرماني در فروردين 49 بود. بازي‌هاي آن دوره در تهران برگزار مي‌شد و فينال هم چون با نماينده رژيم اشغالگر قدس بود، حال و هواي غيرورزشي پيدا كرده بود و مردم از آن برد خيلي شاد شدند اما قهرماني در بنگلادش هم حال و هواي خودش را داشت، به ويژه آنكه با كمترين امكانات حاصل شد. گفتم در مازندران اردو زده بوديم. 10 روز آنجا بوديم و 6 روز را با 3 نوبت تمرين سپري كرديم. در آن مقطع بيدار كردن نفراتي همچون عابدزاده، برادران بياني، نامجومطلق و فنوني‌زاده در ساعت 6 صبح شاهكار بود و در 2 روز اول هم با اخم مي‌آمدند اما از روز سوم مي‌خنديدند و شاد بودند چون علاقه‌مند و يكدل بودند اما الان فوتباليست‌ها اصلاً ساعت 7 صبح را نمي‌بينند. جالب اينكه هر روز خودم آنها را بيدار مي‌كردم. يادش به‌خير. يك پزشك هم داشتيم به نام دكتر شهرآبادي. خيلي هم زحمت مي‌كشيد. يك نوشيدني درست مي‌كرد كه ما به آن مي‌گفتيم «معجون» و هركس سرما مي‌خورد، با نوشيدن آن جان مي‌گرفت و سرپا مي‌شد. روزهاي خيلي خوبي بود. الان فيلم چند بازي از آن تورنمنت را هنوز دارم اما ترجيح مي‌دهم نگاه‌شان نكنم تا خاطراتش هميشه برايم بكر باقي بماند.

منبع : خبر ورزشی