رجز خوانی سرنگونی تا کی؟

گروه بین الملل، هفته گذشته نسبت به گروهکهای ضد انقلاب توام با مواردی چند بود که یکیشون هیاهو به پا کرد و البته در این بین باز نقش شبکه تلویزیونی رووداو در آن برجسته بود.

به گزارش بولتن نیوز، این اتفاق در ارتباط با حضور نیروهای امنیتی آسایش برای دستگیری یک فرد متهم به دستور دادگاه در مرکز آزادی یا مرکز استقرار جناح مصطفی هجری حزب دمکرات کردستان  ایران یا حدکا در کویه بود. بعد از حضور نیروهای امنیتی، مسئولان این حزب با صدور بیانیه و پوشش آن از سوی رووداو اعلام کردند که گویا به نیروهای آنها توهین شده است و در مقام پاسخ نیز آسایش اعلام کرد به دستور دادگاه برای دستگیری یک متهم که توسط این حزب مخفی شده بود رفته بودند .
بدنبال این اقدام محمد صالح قادری یکی از رهبران این گروهک با حضور در شبکه تلویزیونی رووداو اعلام کرد: آنها  هنوز در فکر مبارزات مسلحانه و انجام اقدامات تروریستی در خاک ایران هستند.
این سیاست و نشر آن توسط شبکه رووداو موضوع این مقال است و باید نوشت که از این به بعد این گروه و این شبکه مسئول ریخته شدن خون ایرانیها در منطقه هستند .ولی قبل از بسط این باید به مواردی چند اشاره کرد.
تاریخ احزابی چون حزب منحله دمکرات کردستان ایران در برافروختن جنگ در منطقه روشن و مشخص است، رفتارهای این حزب در تلاش برای عملیات مسلحانه در کردستان ایران نه تنها کمکی به موضوع کردها در ایران نکرده است بلکه از یک سو سبب جنگ افروزیهای داخلی شده و از سوی دیگر سبب کشته شدن ایرانیها از کرد گرفته تا غیر کرد گشته است .
گفتمان جنگ افروزی در حالی از سوی این گروهک بار دیگر برجسته می شود که تمام نیروهایی که مدعی جنگ بودند می کوشند در یک پروسه مسالمت آمیز حقوق مدنی و سیاسی خود را بدست بیاورند که برجسته ترین نمونه کردی آن مبارزات مسلحانه پ.ک.ک در ترکیه می باشد .این گروه بعد از سی و اندی سال اکنون در تلاش است از طریق دیالوگ وارد پروسه سیاسی شود.
اما فارغ از این باید گفت نتیجه جنگ افروزی در کردستان ایران توسط این گروهکها چه بوده است؟ آن هم در شرایطی که جامعه کردی ایران به سوی یک همزیستی مسالمت آمیز می رود، پروژه های زیادی برای احقاق حقوق مدنی کردها در قالب قانون اساسی کشور تعریف شده است و سیستم در تلاش برای مشارکت دادن مردم در پروسه های فرهنگی و سیاسی و اجتماعی کشور است.
شاید این اقدامات تامین کننده کامل  خواسته مردم کردستان نباشد اما قطعا مطلوب مردم کردستان است، همین مطلوبیت سبب شد که مدتی قبل در بانه وقتی اعضای گروهک کومله خواستند از مرز رد شده و دست به عملیات مسلحانه بزنند قبل از اینکه نیروهای امنیتی وارد عمل شوند، خود مردم وارد عمل شده و آنها را از خاک کردستان ایران بیرون راندند.شاید آقایان فراموش کرده اند که هزاران نفر در بانه چه بر سر این گروهک آوردند.
واقعیت این است تعریف مردم کردستان ایران امروز با تعریف این گروهکها متفاوت است و اقدامات آنها برای نا امن کردن کردستان تنها در خدمت دشمنان مردم کرد است .
آنها سبب شدند سالها فضای منطقه امنیتی شود و زمینه های عدم توسعه را در استانهای کردنشین با اقدامات تخریب خود فراهم کردند، اگر امروز سیستم سیاسی در ایران به یک دلیل برای عدم توسعه مناطق کردنشین متهم است گروهکهای کردی به هزاران دلیل محکوم به عدم توسعه یافتگی مناطق کردنشین می باشند.
چرا آنها نباید از طیف روشنفکر و تحصیل کرده ای که رقییب آنها هم هستند درس بگیرند که با نیمچه مذاکراتی که داشتند زمینه را برای توسعه کردستان در همه ابعاد فراهم کردند؟ جز این است که ماهیت این گروه و حامیان آنها با جنگ و خونریزی درهم آمیخته شده است؟
از سوی دیگر همه می دانیم که اقلیم در مقابل فعالیت سیاسی به این گروهکها اجازه اقامت داده است و جمهوری اسلامی ایران هم در راستای احترام به رای رهبران کرد از جلال طالبانی گرفته تا مسعود بارزانی موافقت کرده اند که این گروهکها در این چهارچوب باقی بمانند.آیا برای سیستمی که به خود اطمینان دارد  و به عنوان یک کشور قابل اتکاء شناخته شده است مقابله با چند نفر فرد مسلح در کنار مرزش سخت است؟ 
     
قطعا نه، ولی استقرار امنیت در منطقه اولویت کشور است و بس و در این راستا به بازیگران کرد می نگرد.
لذا این اقدام و سخنان این گروهکها یعنی بر طبل جنگ کوبیدن ضمن اینکه تلاش برای نا امن کردن کردستان ایران  و عراق است نوعی توهین سنگین برای رهبران اقلیم و روابط اقلیم است که اینگونه بی محابا آنها را مورد حمله قرار می دهند.
سیاست رهبران کرد«مام جلال» « مسعودبارزانی» و «نیچیروان بارزانی» همواره دفاع از حقوق مدنی مردم کرد در همه کشورهایی بوده است که کرد دارند ولی این رفتار و کوبیدن بر طبل مبارزه مسلحانه نه تنها توهین به اعتقادات رهبران اقلیم کردستان عراق است بلکه توهین به مردمی است که در سایه امنیت کنونی دنبال تامین منافع خود هستند.
جنگ چه نفعی برای مردم دارد؟ جز اینکه دروازه های اقتصادی گشوده شده را می بندد؟ جز اینکه زمینه را برای امنیتی شدن منطقه فراهم می کند؟ جز اینکه مشارکت سیاسی را در جامعه کردی ایران با بحران خون و خونریزی روبرو می کند؟ جز اینکه ضربه بزرگی به اقتصاد اقلیم وارد می کند؟ چه دستاوردی به همراه دارد؟
فراتر از این باید نوشت، تبلیغ این سیاست در شبکه رووداو چه سودی برای منطقه و رهبران اقلیم دارد که همواره برخلاف این سیاست رفتار کرده اند؟ شبکه رووداو از این اقدام خود چه می خواهد ؟ آیا سیاست رهبران اقلیم در خصوص ایران تغییر کرده است ؟ آیا می خواهد در نا امن شدن ایران نقش آفرینی کند؟  ادامه این سیاست تبلیغی و کوبیدن بر طبل جنگ رهبران این گروهکها  و اشاعه دهندگان آنها را در محضر دادگاه مردم قرار می دهد، بر این اساس که آنها مسئول ریخته شدن خون جوانان کرد خواهند بود و باید نسبت به این سیاست خود پاسخگو باشند؟
اگر تاریخ امروز رهبران گروهکها را به پای میز محاکمه کشیده و آنها را نسبت به صدور بندهایی چون بند 8 در اوایل انقلاب وادار به اعتراف به اشتباه می کند که در اصل اعتراف به اشتباه آنها در خصوص رفتارهای ناهنجارشان می باشد بار دیگر آنها را وادار به اعتراف خواهد کرد، ولی مشکل اینجاست که آنها سی و اندی سال باعث عدم توسعه مناطق کردنشین شدند و باز این عدم توسعه را با رفتارهای خود تعمیق خواهند کرد.
رهبران ضد انقلاب و شبکه اشاعه دهنده سیاستهای جنگ طلبانه از همین امروز مسئول به زمین ریختن هر خونی هستند که در کردستان ایران به زمین بریزد..
چه خوب است آنها و مبلغانشان اندکی به نتایج نیمچه مذاکرات خود بنگرند البته اگر بنایشان برهم زدن همین مذاکرات هم باشد دیگر نمی توان به آنها خرده گرفت.
تجربه یکی از گروهکهای کردی در چند سال اخیر در ایجاد هیاهوی جنگ در کردستان ایران همان قدر برای آنها دستاورد به همراه داشت برای این گروهکها و متفکرانشان و رسانه هایشان هم دستاورد خواهد داشت؟