اسکاتلند شجاع دل نبود

 وطن امروز: اسکاتلندی‌ها آنقدر «شجاع دل» نبودند که استقلال خود را با رفاه معاوضه نکنند. سرانجام پس از ماه‌ها تلاش کمپین «آری» در حمایت از جدایی این سرزمین از پادشاهی متحد بریتانیا شکست خورد. روز پنجشنبه بیش از 55 درصد شرکت‌کنندگان در همه‌پرسی استقلال اسکاتلند به این پرسش که « آیا اسکاتلند باید کشوری مستقل شود؟» پاسخ منفی دادند تا در نهایت اکثریت اسکات‌ها پایان ندادن به اتحادی که قدمت آن به سال 1707 میلادی برمی‌گردد را انتخاب کنند. انتخابی که در آن وحشت از عواقب اقتصادی و مالی جدایی از بریتانیا آشکار بود چراکه در واپسین روزهای پیش از همه‌پرسی، ابتدا دو بانک بزرگ این منطقه که ارتباط تنگاتنگی با حاکمیت لندن دارند (گروه بانکی لوید و بانک سلطنتی اسکاتلند) تهدید کردند سرمایه‌های خود را از اسکاتلند مستقل بیرون می‌کشند و بانک مرکزی انگلستان استفاده از واحد پول پوند را برای هر کشوری خارج از پادشاهی متحد بریتانیا ممنوع اعلام کرد. با آنکه سطح مشارکت 85 درصدی اسکاتلندی‌ها در این همه‌پرسی یکی از بالاترین مشارکت‌های سیاسی در اروپا طی سال‌های نخست هزاره سوم را نشان می‌دهد. بیش از چهار میلیون و 290 هزار نفر برای شرکت در این همه‌پرسی ثبت‌نام کرده بودند که 97 درصد از کل جمعیت واجد شرایط برای شرکت در رای‌گیری به شمار می‌آمد اما در نهایت بیش از 3 میلیون و 600 هزار نفر پای صندوق‌ها رفتند که حدود 200 هزار رای باطل اعلام شد. از این تعداد یک میلیون و 398 هزار و 540 نفر پاسخ «آری» را به معنی جدایی از پادشاهی متحد به صندوق انداختند و 55 درصد یعنی یک میلیون و 737 هزار و 464 نفر نه گفتند تا سرزمینشان تحت قیمومیت دولت لندن باقی بماند.

بدین ترتیب ثابت شد این منطقه 78 هزار کیلومتر مربعی در شمال انگلیس با 5/5 میلیون جمعیت هنوز به بلوغ کامل ملی نرسیده تا سرنوشتش را از انگلیسی‌هایی جدا کند که خود معترفند حقوقشان بویژه سهم اسکاتلندی‌ها از ثروت عظیم نفت را طی نیم قرن اخیر پایمال کرده‌اند.

شکست استقلال‌طلبان در این همه‌پرسی در حالی بود که موج جدایی‌طلبی از انگلیس در پرجمعیت‌ترین مناطق این سرزمین یعنی گلاسکو (پایتخت اقتصادی) و نورث لنکشایر کاملا مشهود بود و این دو منطقه یکی از 4 بخش (از مجموع 32 بخش اسکاتلند) بودند که در آنها موافقان جدایی اکثریت داشتند. اما در ادینبورو پایتخت سیاسی و مرکز دولت طرفدار استقلال، بیش از 60 درصد از اتحاد با بریتانیا طرفداری کردند که شکست بزرگی برای حزب ملی حاکم و آلکس سالموند، رهبر آن و رئیس دولت محلی محسوب می‌شود. طبیعتا دیوید کامرون در واکنش به این نتیجه از یکپارچه ماندن بریتانیا به سیاق 3 قرن اخیر ابراز خشنودی کرد. او گفت که بزودی بسته امتیازات جدید به اسکاتلندی‌ها ارائه می‌شود.

در مقابل آلکس سالموند، سروزیر اسکاتلند و رهبر اصلی جنبش استقلال با پذیرش شکست از وست مینیستر(پارلمان بریتانیا) خواست هر چه سریع‌تر نسبت به قول خود برای اعطای اختیارات بیشتر به پارلمان اسکاتلند و افزایش سرانه بودجه مردم آن عمل کنند.