آیا نباید بین کنسرت‌های موسیقی ایرانی و خارجی فرقی وجود داشته باشد؟

گروه فرهنگ و هنر، کنسرت‌های موسیقی پاپ چند سالی‌ست که در ایران جا افتاده و هر ساله چند ده مراسم آن در نقاط مختلف کشور برگزار می‌شود. البته بعضی از شهرهای ایران مثل رشت و تهران در این زمینه رکورد دار هستند و به نوعی پاتوق اصلی این کنسرت‌ها محسوب می‌شوند. تقریبا در اکثر این کنسرت‌ها نیز عده‌ی قابل توجهی حضور داشته (اکثرا جوانان) و با خرید بلیط‌های گران قیمت، چند ساعتی را در آن فضا سیر می‌کنند.

به گزارش بولتن نیوز، شمایلی که از این کنسرت‌ها در رسانه‌ها منعکس می‌شود، به دو دسته‌ی کاملا متضاد تقسیم می‌شود. در تصویر رسمی که از این کنسرت‌ها عموما منتشر می‌شود، شما می‌بینید که تقریبا همه چیز سر جایش قرار داشته و عمل خلاف قانون و عرفی در آنها مشاهد نمی‌شود. اما این همه‌ی قضیه نیست. حتی باید گفت این تصویر رسمی، آن تصویر واقعی از کنسرت‌های موسیقی پاپ در کشور نیست.
به نظر می‌رسد باید تصویر حقیقی کنسرت‌های موسیقی پاپ در ایران را در جای دیگری جستجو کرد. تصاویر غیر رسمی ضبط شده توسط حاضرین در آنجا که در شبکه‌های اجتماعی مثل فیس‌بوک، گوگل‌پلاس و اینستاگرام منتشر می‌شود. هرچند عکس و فیلم‌های قرار گرفته در این رسانه‌ها از کیفیت صوت و تصویر بالایی برخوردار نیست اما باید دانست که روایت خالص و بدون سانسور کنسرت‌های موسیقی پاپ را باید در این فریم‌ها دید و جستجو کرد.
از لحظه‌ی ورود حضار به سالن شروع می‌کنیم. گویا در پاریس هستی و سالن مد و آرایش برگزار شده است. آن لچک و پیراهن‌هایی که بجای مانتو بر سر و تن دخترها دیده می‌شود، معلوم نیست در وسط مراسم چه بلایی بر سرش می‌آید. ده‌ها دختر و پسر با ظاهری عجق وجق می‌بینید که به سالن برگزاری کنسرت ورود کرده و چیزی که این وسط اصلا مهم نیست، ارزش‌های دینی و معیارهای موجود در امر پوشش و حجاب است.
اما برسیم به خود مراسم. چراغ‌ها خاموش، رقص نور روشن. و ناگهان انفجار. انفجار صدا. هنوز یک دقیقه از شروع آهنگ نگذشته که خیلی‌ها را می‌بینی از خود بی‌خود شده‌اند. و باز چیزی که این وسط مهم نیست، حکم فقهی اسلام در خصوص حد مجاز موسیقی‌ست. با اجرای دو سه آهنگ و ادغام آن خاموشی و رقص نور و صداهای سنگین با روح و روان حضار، در وسط‌های محل نشستن شنونده‌ها چه اتفاقاتی که نمی‌افتد.
صحنه‌های موجود از کنسرت‌های موسیقی پاپ در شبکه‌های اجتماعی نکته زیاد دارد و شاید قلم نتواند همه‌ی آنها را بیان کند. صحنه‌هایی که هم باید دید تا فهمید در این مثلا مراسم فرهنگی چه اتفاقات ضدفرهنگی در حال رخ دادن است و هم نباید دید چون اندوه و تأسف است که نصیب آدم می‌شود از رفتار کسانی که اسم خودشان را هنرمند گذاشته، از مخاطبینی که به راحتی عقل و گوش و روح‌شان را در اختیار نامحرم قرار داده و مدیران و ناظران فرهنگی که خوابند.
حال سوالی که اینجا مطرح می‌شود این است که آیا نباید بین کنسرت‌های موسیقی پاپ در ایران و چنین مراسماتی در خارج از کشور تفاوتی وجود داشته باشد؟ به عبارت دیگر، آیا باید این کنسرت‌ها در کشوری که دارای ارزش‌های دینی و اخلاقی‌ست به همان شکلی برگزار شود که با اندکی تسامح مثلا در ترکیه یا دبی برگزار می‌شود؟ واقعا اگر قرار است کنسرت‌های موسیقی پاپ به این شکل برگزار شود، چرا همان اندک ظاهر دینی را هم کنار نمی‌گذارند تا هم با خیال راحت کارشان را انجام دهند و هم آبروی ارزش‌های دینی را نبرند؟
در هر صورت اگر مدیریت فرهنگی دولت قائل به بهشت بردن مردم نیست، حداقل نباید مجوز مراسماتی را بدهد که در آن، حتما افراد به جهنم نزدیک می‌شوند. یعنی اگر قرار نیست دولت‌مردان برای سعادت اخروی مردم تلاش کنند، حداقل کاری کنند که مردم در آخرت ضرر نبینند. و برای انجام این مهم، کمترین کاری که می‌توانند انجام دهند این است که مانع از برگزاری مراسماتی شوند که خود این مدیران فرهنگی حاضر نیستند خانواده‌های‌شان را به آنجا بفرستند.
جالب اینجاست که در این کنسرت‌ها عمل خلاف قانون و اخلاق صورت می‌گیرد، بعد وقتی نیروی انتظامی به موردی از آنها رسیدگی می‌کند و یا رسانه‌ای نسبت به آنها واکنش نشان می‌دهند متهم می‌شود به اقدامات افراطی و خلاف تدبیر و مصلحت جامعه. و وقتی بعضی از این کنسرت‌ها لغو می‌شود، صدای عده‌ای در می‌آید که چرا کنسرت‌ها را لغو می‌کنید؟ اما معلوم نیست همین عده، آن زمانی که علنا در کنسرت‌ها شرع خدا قربانی می‌شود، کجا هستند که صدای‌شان در نمی‌آید؟
امیدواریم مسئولین مدیریتی و نظارتی کنسرت‌های موسیقی پاپ حساسیت بیشتری نسبت به اتفاقات رخ داده در این مراسمات داشته باشند و برای دنیای دیگران، عاقبت خود و بقیه را خراب نکنند.