وقتی «راه دیگر» در راستای اهداف سیاسی اش دست به تحریف صحبت هنرمندان می زند!

گروه تئاتر، به تازگی رسانه های معاند با دست گذاشتن بر روی برخی از رویدادهای فرهنگی، اقدام به ضربه زدن و تضعیف دولت «تدبیر و امید» نموده اند که در یکی از آخرین اقدامات این رسانه ها، سایت «راه دیگر» با انتشار گزارشی مغرضانه و یک طرفه که با تیتر «با بی تدبیری دولت، امید تئاتری ها ته کشید» به قلم روشنک آسترکی به طبع رسید، در این مسیر گام برداشت.

به گزارش بولتن نیوز، در این گزارش سرهم بندی شده و ضعیف نکاتی به چشم می خورد که شایستۀ بازخوانی و واکاوی است.

نویسندۀ «راه دیگر» در ابتدای این گزارش با اشاره به مشکلات سال های اخیر هنر تئاتر و نمایش از وضعیت نامساعد این شاخۀ هنری و به ویژه معیشت هنرمندان دوست داشتنی این عرصه، مسائلی را مطرح نموده که ازقضا تا این جا ما نیز با آن ها موافقیم.

به بیان دیگر، باید همین جا این مسئله را روشن کنیم که هدف از ایراد واکنش به گزارش مغرضانۀ «راه دیگر» به هیچ وجه این نیست که مشکلات تئاتر و نمایش کشور را نادیده بگیریم یا به دلیل بی اطلاعی از وضعیت تاحدودی نابه سامان نمایش و به ویژۀ مدیریت مرکز هنرهای نمایشی، قصدداشته باشیم بگوییم اوضاع خوب است و نان تئاتری های بی نوای مان در روغن!

با این همه وقتی به نتایجی که نویسندۀ این مقاله از طرح مشکلات می گیرد، دقت کنیم به روشنی درمی یابیم که ایشان به هیچ وجه دلشان برای تئاتر و تئاتری های ایران نسوخته و آن چه او را به ردیف کردن این اراجیف ترغیب نموده، صرفاً مواضع عنادورزانۀ او و «راه دیگر» است که البته شکی در آن نیست و می توان نمونۀ آن را در بسیاری از گزارش ها، یادداشت ها، مقالات و گفت و گوهای منتشره در این سایت دید.

حال این که چه اتفاقی افتاده که این سایت رادیکال و معاند این چنین کمر به تخریب دولتی بسته که تا همین چندماه پیش، بیش از حامیان داخلی اش و نیز بیش از کسانی که به آن رای داده بودند، سنگش را به سینه می زد، بر کسی پوشیده نیست و به نظر می رسد، موفقیّت های دولت در عرصۀ سیاست خارجی، عدم ضعف دیپلمات های وزارت خارجه در مذاکرات در برابر طرف های غربی و پا پس نکشیدنشان از اصول و نیز از منافع ملی و مردم ایران و بیش از همه حمایت همه جانبۀ رهبری و دیگر ارگان ها و نهادهای نظام جمهوری اسلامی از دولت «تدبیر و امید» انگیزۀ اصلی موج جدیدی است که در رسانه های این چنینی جهت تخریب عملکرد و وجهۀ دولت به راه افتاده است.

نویسندۀ «راه دیگر» پس از ذکر نکاتی در مقدمۀ گزارش یک طرفه اش، برای اثبات مدعیات بی اساسی که مطرح نموده، دست به ساده ترین راه حل ممکن یعنی استفاده از گفت و گوهای برخی از تئاتری های عزیز کشورمان برده با انتخاب مغرضانه و معنی دار از میان انبوه گفته های آنان و نیز بعضاً (در مواردی) با ایجاد تغییراتی در گفته های این عزیزان، سعی در یارکشی از درون مرزهای ایران دارد و قصد دارد فضا را طوری نمایش دهد که انگار حرف او حرف همۀ تئاتری هاست و اساساً هدفش از نوشتن این گزارش، صرفاً بیان مشکلات تئاتری های بی نوا و تاکید بر روی برخی از مشکلات این هنرمندان است.

در بخشی از این گزارش، آسترکی با اشاره به یکی از گفت و گوهای اخیر بهزاد فراهانی، بازیگر و کارگردان باسابقۀ کشورمان که به طور مفصل با روزنامۀ اعتماد صورت گرفته، می نویسد: «سال بعد از سال و دولت بعد از دولتی می‌آید و تمام می‌شود، مدیران جابه‌جا می‌شوند، بودجه‌ها تقسیم می‌شود، اما وضع بودجه هنرهای نمایشی تغییری نمی‌کند. حسین طاهری، مدیر اداره کل هنرهای نمایشی نخستین دیدار خود را با اعضای خانه تئا‌تر برگزار کرد و این نهاد صنفی هم همچنان به مساله اول خود یعنی سهم ناچیزش از بودجه پرداخت.»

این درحالی است که در بخش دیگری از این گزارش، نویسنده از با آوردن نقل قولی از مرضیه برومند، می نویسد: «... از آقای روحانی رییس جمهور می‌خواهم تدبیری کند تا ما خانواده تئا‌تر امیدمان را از دست ندهیم. بدون تدبیر، امیدمان ته می‌کشد و اگر چنین شود، چگونه به بدنه جامعه امیدواری را تزریق کنیم. درحالی که جامعه ما نیازمند امید و نشاط است. ما تئاتری‌ها کجا داریم خلاف می‌کنیم که این اندازه مورد کم توجهی قرار می‌گیریم؟»

با اندکی دقت در این جملات حداقل دو نکتۀ برای مان روشن می گردد. یک اینکه برخلاف ادعای «راه دیگر» کسی از میان هنرمندان صحبت از این نکرده که کار از کار گذشته و امید تئاتری ها ته کشیده و بازگشتی صورت نمی گیرد و ثانیاً در می یابیم این خبرنگار، بنابر چه دلیلی، چنین تیتر تند و رادیکالی را برای گزارشش انتخاب کرده است.

پیش از ورود به این بحث، بگذارید نکته ای مهم را نیز یادآور شویم. چنان چه پیش تر نیز اشاره شد، بخشی از صحبت های بهزاد فراهانی که نویسنده با تغییراتی هدفمند آن را در «راه دیگر» منعکس نموده، تنها بخشی است از گفت و گویی مفصل که در آن بهزاد فراهانی با اشاره به بسیاری از مشکلات به صورت موردی و نیز تشکر از برخی از اقدامات موثر و مثبت دولت در این مدت کوتاه، نکاتی را به صورت انتقاد مثبت مطرح می کند. حال آن که نویسندۀ «راه دیگر» تقریباً تفسیر خود از گفته های فراهانی را به عنوان نقل قول مستقیم او در گزارشش جا داده است که برای اثبات آن می توان نگاهی انداخت به اصل گفت و گو در روزنامۀ اعتماد.

از سویی دیگر نکتۀ بسیار مهم این است که آنچه نویسندۀ «راه دیگر» از صحبت های مرضیه برومند نتیجه گرفته و با آن تیتر گزارش مغرضانه اش را دست و پا نموده، چنان چه عیناً آورده شد، هیچ ارتباطی به مدعیات مطروحه توسط «راه دیگر» ندارد.

درحقیقت درحالی که هنوز تنها یک سال از دوران ریاست جمهوری دکتر روحانی گذشته و مهمتر از آن درحالی که هم خود ایشان و هم وزیر محترم ارشاد، بارها و بارها به کم توجهی ارگان ها و نهادهای دولتی به هنر تئاتر، در قیاس با دیگر شاخه های هنری اعتراف نموده اند و بارها قول مساعدت و همکاری بیشتر با این بخش از فرهنگ را داده اند و نیز باتوجه به این که در همین مدت کوتاه نیز اقداماتی موثر همچون برگزاری جشن هفتۀ تئاتر، دیدار رئیس جمهور با هنرمندان تئاتری، دیدار وزیر ارشاد از تئاترشهر، انتصاب مدیری کاردان و جوان برای مجموعۀ تئاتر شهر، پیگیری مباحث مربوط به مسائلی صنفی تئاتریان و بحث قرارداد تیپ آنان و ... انجام گرفته، برخی از تئاتر ها، همچون خانم برومند و آقای فراهانی از سر دلسوزی برای فرهنگ و هنر و جوانانی که در این عرصه مشغولند، نکاتی را برای تعجیل کارها مطرح نموده اند و از دولت تقاضای همکاری و مساعدت بیشتر و سریع تر را نموده اند و نویسندۀ «راه دیگر» با رویکردی مغرضانه به سوءاستفاده از فضای آزادی بیان در کشور ننموده و گزارشی مورد نظر را سرهم نموده اند.

شاید بارزترین نمونۀ این سوءاستفاده را بتوان با مقایسۀ اصل گفته های مرضیه برومند و برداشت نویسندۀ «راه دیگر» از آن، نشان داد.

درحالی که مرضیه برومند با احترام و ادب از رئیس جمهور خواسته تدبیری کند تا خانواده تئا‌تر امیدش را از دست ندهد و معتقد است بدون تدبیر، امیدها به ناامیدی تبدیل می شود و اگر چنین شود، دیگر نمی توان به بدنه جامعه امیدواری را تزریق نمود آن هم درحالی که جامعه ما نیازمند امید و نشاط است، نویسندۀ «راه دیگر» تیتر می زند «با بی‌تدبیری دولت، امید تئاتری‌ها ته کشید» در پایان نیز با اشاره به این که بیش از یک چهارم از عمر دولت گذشته، بازی را از هم اکنون تمام شده دانسته و این چنین سعی در ایجاد فضای ناامیدی در جامعه دارد.