بازگشت اجساد 93 بارزانی به کردستان عراق

گروه بین الملل - در حالی که چند روزی به سالگرد بمباران شیمیایی حلبجه توسط رژیم بعث باقی مانده است روز پنج شنبه اجساد 93 قربانی بی گناه ژینوساید بارزانی ها به کردستان عراق برمی گردد و در مراسمی به خاک سپرده می شوند.

به گزارش بولتن نیوز، این دومین کاروان متعلق به بارزانی ها است به کردستان عراق باز می گردد چرا که در سال 2005 میلادی نیز اولین گروه از بارزانی ها به کردستان عراق بازگشتند که تعداد آنها 513 قربانی بود.

31 ژوئیه 1983 بود .در این روز بیش از هشت هزار تن از افراد بارزان در کردستان عراق از سوی نیروهای رژیم بعث ربوده و به محلی نامعلوم منتقل و قتل عام شدند.

در روز 31 ژوئیه نیروهای رژیم بعث در چهارچوب پاکسازی ملی به محاصره اردوگاههای اجباری در ناحیه قوشتپه، بحرکه، دیانا و میرگ‌سور پرداخته، بیش از 8000 تن از مردان بارزان را ربوده و به سوی بیابانهای جنوب عراق منتقل، و در آنجا زنده به گور می کنند. افراد ربوده شده متشکل از مردان 10 تا 70 ساله بودند.

همچنین در مورخ 10 آگوست همان سال نیروهای رژیم بعث صدام حسین هزاران تن از مردان بارزانی را دستگیر و به بیابانهای جنوب کردستان منتقل و همانجا به کشتار آنها پرداخته و در گورهای جمعی دفن می‌کنند.

زنان و کودکان بارزانیهای انفال شده پس از این واقعه تحت سختترین شرایط به زندگی ادامه دادند. پس از سقوط رژیم منحوس بعث در کردستان عراق این خانواده ها به ناحیه بارزان بازگشتند اما هنوز تنها تعداد کمی از پیکر قربانیان بازگردانده شده است.

اگر بخواهیم فقط خبری بنویسم متن آن در بالا آمد اما آیا با یک خبر می توان بر درد و رنج انسانهایی پی برد که سالهاست چشم انتظار بازگشت فرزندان و شوهران خود هستند. نغمه های درد و رنج را می توان نه تنها در میان بارزانی ها بلکه در میان تک تک کردهای عراق و هر انسان آزاد اندیشی که بهره ایی از انسانیت برده باشد دید .
امروز در کردستان عراق هزاران آه و ناله بر عرش آسمان می کوبد و می خواهد بگوید که مظلوم بود و تاوان درنده خویی رژیمی را پس می دهد که می خواست با نسل کشی انتقام بگیرد کما اینکه هزاران تن از فرزندان رشید انقلاب را با بمبهای شیمیایی بر خلاف تمام اصول حقوق بشر هم آغوش خاک کرد .همین دیروز بود که استخوانهای چند تن از آنها در حالی که بر سرشان تیر شلیک مستقیم شده بود یافت شد.
شاید این روزها تلخ ترین روزها برای یادآوری خاطراتی باشد که بویی جز خشونت و مرگ و درنده خویی نمی دهد. باید عضو خانواده هایی بود که بیش از دهها تن از اعضای خانواده اش را تنها به صرف کرد بودن از دست داده اند تا درک کرد که چه بر سر این مردم مظلوم آریایی تبار آمده است.