امان از اشتیاق وافر برخی افراد به دوربین صدا و سیما

گروه فرهنگی - برخی مردم برای اینکه در کادر دوربین قرار گیرند، به هرگونه زور و فشار متوسل می شوند و حتی یکدیگر را هل می دهند و براي ايستادن روبروي دوربين با هم رقابت مي كنند.

به گزارش بولتن نیوز، انتقاد از فرهنگ و رفتارهای مردم ایران شاید کار چندان آسانی نباشد چراکه فرهنگ غنی و کهن از عناوینی است که همواره با نام مردم ایران همراه بوده و تعاریفی که شرق شناسان، ایران شناسان، فرهنگ شناسان و بسیاري از مردم ديگر ملل درباره ایران دارند نیز با القاب و صفاتی از این دست گره خورده است. به همین دلیل همانطور که نقل است خانواده ای نام فرزندشان را رستم نهادند و از ترس، جرات صدا زدن او را نداشتند، ما نیز به قدری بر فرهنگ و سنت های خود بالیده ایم و آنقدر کتابها و مقالات در تمجید از فرهنگ غنی ایرانیان نوشته ایم که شاید نتوان به سادگی در مقام انتقاد از رفتارها، عادات و فرهنگ اجتماعی مردم كشور برآمد.

فرهنگ بنا بر تعاریف رایج، آن بخش از باورها، اخلاقیات، عادات و هرچه آن چیزی است که فرد از جامعه‌ي خویش فرامی‌گیرد و به عبارت دیگر فرهنگ را می توان به عنوان مجموعه ویژگیهای رفتاری و عقیدتی اکتسابی اعضای یک جامعه خاص تعریف کرد.

اما رفتار و فرهنگ امروز مردم ایران، صرف نظر از آن بخشی که جزو حریم خصوصی محسوب می شود، گویا دیگر از خوشنامی و سوابق درخشان گذشته تبعیت چنداني نمی کند و دچار نوعی دگردیسی و تغییرات بنیادین شده است.

علی رغم وجود برخی ناهنجاری ها در رفتارهای اجتماعی مردم ایران در حوزه شهروندی و عمومی، در این نوشتار قرار نیست به همه آنها پرداخته شود. آنچه در این مجال مورد نظر است، عشق و علاقه وافر مردم به قرار گرفتن در مقابل دوربین تلویزیون است كه متاسفانه هیچ ابایی هم در این زمینه وجود ندارد و در عین تعجب مشاهده می شود که به هنگام انجام مصاحبه ها و گزارش هایی که در سطح خیابان انجام می شود، برخی مردم برای اینکه در کادر دوربین قرار گیرند، به هرگونه زور و فشار متوسل می شوند و حتی یکدیگر را هل می دهند و براي ايستادن روبروي دوربين با هم رقابت مي كنند. البته این موضوع به همین جا ختم نمی شود؛ اگر تصاویر مراسمات، مجالس و گاه حتی نمازهای جمعه را نیز بررسی کنیم، هنگامی که دوربین صدا و سیما در حال گردش و ضبط تصاویر از اجتماعات مردمی است، بسیاری افراد به سمت دوربین دست تکان می دهند و یا مثلا علامت پیروزی را با دست نمایش می دهند و با شادی و لبخند به نوعی توجه دوربین را به خود جلب می کنند.

بسیار باعث تاسف است که این شور و اشتیاق نسبت به دوربین در برخی مدیران نیز سرایت کرده و ناباورانه مشاهده می شود که وقتی یکی از مسئولین در حال پاسخ به سوال خبرنگاران است، برخی مدیران و معاونین پایین دست، خود را در کنار و یا پشت سر فرد مصاحبه شونده قرار می دهند که تصویر آنها نیز ضبط شود تا پس از پخش این تصاویر از تلویزیون، به نوعی خود را در میان آشنایان و نزدیکان مهم جلوه دهند.

شاید چندان دور از حقیقت نباشد اگر ادعا کنیم که «آقای دوربینی» همکاران بی شماری در كشور دارد و یا لااقل می توان به جرات گفت که افراد مستعد و علاقه مند فراوانی وجود دارند که مایل هستند رشته تخصصی آقای دوربينی را دنبال کنند. اما آنچه باعث شهرت آقای دوربینی شده، پشت کار و تلاش سالهاست که از او چهره ای مشهور در میان مردم ساخته است.

به هر روی بنظر می رسد عشق و علاقه برخی مردم برای اینکه با توسل به زور و بدون دعوت خود را در مقابل کادر دوربین قرار دهند، امری ناپسند و زننده است که ریشه در علاقه به خودنمایی افراد دارد. اما باید به این نکته توجه داشت که این رفتار، با فرهنگ و عادات شهروندانِ متمدن به شدت در تعارض است و چهره ای زشت و مضحک از مردم ایران را به نمایش می گذارد.

تعجب آور این است که کسانی که به این رفتار مبادرت می ورزند هیچ شرم و ابایی هم ندارند و حتی یک بار هم به این فکر نمی کنند که بر فرض هم که تصاویرشان از تلویزیون پخش شد، اما آیا کسانی که این تصاویر را مشاهده می کنند، این سوال در ذهنشان نقش نمی بنند که فلان دوست یا فلان خویشاوندِ ما چرا اینقدر در تلاش است که در کادر دوربین جای گیرد؟ و اصلا فلسفه وجودی او پشت سر یا کنار یک فرد مصاحبه شونده چیست؟!

در هر صورت هیچ تردیدی در ناپسند بودن این نوع رفتار وجود ندارد اما اینکه مردم چه زمانی می خواهند به درجه ای از مناعت طبع و خودباوری برسند که شأن خود را اجل از انجام این کارها بدانند، سوالی است که پاسخ به آن نیازمند بررسی های روانشناسی، جامعه شناسی و مردم شناسی است.