یادمانی از بهار دلنشین آواز ایران

به گزارش بولتن نیوز،و امروز هشتم اسفند ماه که بیست و نهمین سالگرد درگذشت او را پشت سر می گذاریم نیک می دانیم که هنوز هم آرامشی وصف ناشدنی در صدای این مرد ماندگار موسیقی ایران شنیده می شود به همین جهت است که بزرگ و کوچک ، پیرو جوان با شنیدن صدایش به وجد می آیند و گاه و بیگاه ترانه های او در میان مردم زمزمه می شود. .

بنان 15 اردیبهشت سال 1290 در خانواده ای مرفه چشم به جهان گشود ، مادر وی از بازماندگان خاندان قاجار بود که موسیقی و نواختن پیانو را نیز به خوبی می دانست. این مهم موجب آشانیی غلامحسین با موسیقی و به ویژه نواختن ساز پیانو شد، وی در همان دوران کودکی با بهره گیری از راهنمایی های مادر خود نواختن پیانو را آغاز نمود ،

این خواننده نامی در دوران کودکی خود برای یادگیری بیشتر داشته های موسیقی نزد ˈمیرزا طاهر ضیاءذاکرین رثاییˈ نیز شاگردی کرد .

وی در دوان جوانی علاقه ویژه ای به خوانندگی آواز پیدا کرد که در راستای آن دوره های آوازی ردیف را برای دانستن مکاتب های آوازی موسیقی سنتی ایران گذراند ، این فعالیت تا سال 1321 در زمان حضور رسمی وی در رادیو تهران ادامه داشت .

قدرت خوانندگی این هنرمند در اجرای تصانیف موسیقی سنتی ایران موجب شد ˈ روح الله خالقیˈ از وی دعوت کند تا به عنوان خواننده ارکستر انجمن موسیقی که با رهبری وی همراه بود همکاری داشته باشد .

پس از مدتی در زمان تاسیس رادیو ملی و در پی آن برنامه گلها از بنان دعوت به عمل آمد که به عنوان خواننده با همکاری استادان آن زمان همچون ، پرویز یاحقی ، مرتضی محجوبی و علی تجویدی قطعاتی را به منظور پخش در رادیو ضبط کند.

یکی از شاخصه های بارز این خواننده در زمان فعالیتش اشراف به موسیقی کلاسیک ردیف دستگاهی ایران و بیان داشته ای آن در قالب فضاهای مدرن بود ، وی تحریرها را با استفاده از مضامین اشعار با تکنیک های گوناگون اجرا می کرد که این مهم به یک بیان آوازی مختص به وی تبدیل شد ، اهنگ ˈ الهه ناز ˈ ثمره همین نگرش بنان به بیان موسیقی دستگاهی ایران در قالب مدرن آن زمان است .

این خواننده در سال 1332 باز هم به دعوت استاد روح الله خالقی در هنرستان موسیقی به عنوان استاد آواز مشغول به کار شد و شاگردان متعددی را در زمینه شیوه های اجرایی آواز تربیت نمود.

فعالیت های وی در برنامه های پر مخاطب آن زمان گلهای جاویدان، گلهای رنگارنگ و برگ سبز به سرعت بیشتر شد به طوریکه رادیو پر بود از تصانیفی که بنان به عنوان خواننده در آن ایفای نقش می کرد .

بنان در سال 1338 در تصادف با اتومبیل شخصی خود بینایی چشم راست خود را از دست داد ، این مهم موجب شد که در برنامه های کنسرت و عکس های بعد از این زمان وی را با عینک دودی می بینیم .

مشکل بینایی هم نیز نتوانست جلوی فعالیت مستمر وی را بگیرد ، در این زمان قطعات متعددی را به همراه استادن نامی آن زمان همچون چون روح الله خالقی، ابوالحسن صبا، مرتضی محجوبی، احمد عبادی، حسین تهرانی، علی تجویدی و . . . اجرا کرد که در برنامه های رادیویی پخش می شد .

از ماندگارترین ترانه های بنان می توان به آهنگ آذربایجان در دستگاه شور، آمدی جانم به قربانت در مایه بوسلیک، الهه ناز در آواز دشتی، بهار دلنشین در آواز اصفهان، بوی جوی مولیان در آواز اصفهان، تصنیف توشه عمر در دستگاه همایون، یار رمیده، می ناب، خاموش، مراعاشقی شیدا، من از روز ازل، نوای نی و سرود همیشه جاوید ای ایران در آواز دشتی اشاره کرد.

تنها تویی ، آمدی ، حافظانه 1 ، جلوه دلدار ، خلوت گاه راز ، حافظانه 2 ، شاخه گل 1 تا 11 ، راز نگاه ، مرا عاشقی شیدا تو کردی ، شب جوانی ، نوای این دل خسته ، من از روز ازل کاروان ، چه شورها ، گل های رنگارنگ 252 و 254 ، گل های رنگارنگ 250 و 249 از جمله مهمترین آلبوم های این هنرمند به شمار می رود .

بنان به عنوان آوازخوانی نامی و محبوب نقش بسزایی در راه شکوفایی موسیقی سنتی ایران و نگهداری و انتقال آن به نسل های دیگر داشت که موجب شد نام وی در تاریخ موسیقی سنتی ایران به عنوان خواننده ای توانا و محبوب به یادگار بماند

این استاد بزرگ آواز ایران سرانجام پس از مدت ها مبارزه با بیماری اسفندماه سال 64 در بیمارستان ایرانمهر تهران درگذشت و امام زاده طاهر کرج خانه ی ابدی وی شد . یاد و نام او گرامی باد .