توهین کنعانی مقدم به احزاب ایران

گرو سیاسی - حسین کنعانی مقدم، عضو شورای مرکزی خانه احزاب و دبیر سیاسی جبهه ایستادگی (حامیان محسن رضایی) در گفتگوی اخیر خود با نشریه آسمان جمله ای گفته که از ایشان بعید به نظر می رسید.

به گزارش بولتن نیوز، وی که در مورد آسیب شناسی جایگاه احزاب در ایران گفتگو می کرد در این باره گفت: جایی {در پیش نویس قانون احزاب} آمده تا زمانی که متقاضیان پروانه حزب مجوز ندارند، حق فعالیت سیاسی ندارند، یعنی اینجا صراحتا قانون حقوق شهروندی و آزادی افراد را سلب می کند. مثلا من الان می خواهم فعالیت سیاسی کنم اما در قالب حزب نمی روم. به هر حال موارد مشکل ساز زیادی در این پیش نویس وجود دارد که می توان گفت قانون احزاب افغانستان از آن مترقی تر است.

چنین نتیجه گیری از سوی ایشان از چند نظر محل تأمل است:

اول اینکه این سخن در مرتبه اول توهین به مردم عزیز کشور افغانستان است. ایشان طوری از افغانستان صحبت می کند و آن را مثال می زند که انگار بلاتشبیه با کشور و مردمی بی فرهنگ و بی هویت روبرو است. در حالی که از نقطه نظر فرهنگی و هویتی، کشور افغانستان و مردم آن بیشترین نزدیکی را با مردم ایران دارند. روزگاری نه چندان دور، افغانستان هم جزء ایران بود و قطعه ای از پازل تمدن بزرگ ایرانی- اسلامی. سخن کنعانی مقدم در درجه اول، توهین به مردم افغانستان و توهین به فرهنگ ایرانی- اسلامی است.

دوم اینکه ایشان با این سخن خود به همگی احزاب ایران توهین کرده اند. به گفته ایشان حدود 240 حزب در ایران وجود دارد، احزاب بزرگ و کوچکی که دارای فعالیت سیاسی هستند و نیستند، جناب کنعانی مقدم به همه این احزاب هم توهین کرده است.

سوم اینکه مشکل احزاب و قوانین مربوط به آن در درجه نخست به ماهیت احزاب ایران برمی گردد. بسیاری از صاحبنظران معتقدند که اساسا ما در ایران چیزی به نام حزب نداریم. مثلا جناب آقای رئیس جمهور هم در سخنان چندی پیش خود همین موضوع را بیان کرده و با تشبیه احزاب ایران به دکان و مغازه گفتند که احزاب ایران تنها موقع انتخابات است که کرکره خودشان را بالا می دهند.

بنابراین مشکل احزاب در ایران نه قانون احزاب، که خود افراد و نیروهای حزب هستند. احزاب در همه جهان دارای خاصیت «تولیدکنندگی» هستند، هم تولیدکننده «قدرت»اند و هم تولیدکننده «ثروت». از سویی دیگر احزاب دارای خصلت تربیتی و آموزشی هم هستند و سعی می کنند با برگزاری کلاس ها و دوره های مختلف، سطح آگاهی های سیاسی افراد و جامعه را افزایش دهند. اما در ایران، احزاب هیچکدام از خصلت های فوق را ندارند بلکه برعکس، هم از قدرت ارتزاق می کنند و هم از ثروت ملی. در حقیقت به جای آنکه خاصیت تولیدکنندگی داشته باشند، تنها یک «مصرف کننده» کلان بودجه عمومی و ملی هستند. آن هم بدون آنکه حتی یک دوره آموزشی برای شهروندان داشته باشند و دریغ از آنکه کاری در جهت افزایش سطح سیاسی جامعه انجام داده باشند.

به همین علت هم هیچگاه نه از سوی دولت ها، و نه از سوی مردم تمایلی برای توجه به احزاب دیده نشده است. آن گروه هایی هم که در حال حاضر به نام مثلا حزب در ایران در حال فعالیت اند، بیش از آنکه حزب باشند، محافل و گعده هایی هستند که تنها به دنبال چسبندگی به قدرت و ثروت اند.