پیام آیت الله العظمی صافی گلپایگانی مدظله الوارف به جشنواره ملّی شعر رسول مهربانی

 

الحمدلله رب العالمين و الصلوة و السلام علی أشرف الأنبياء و المرسلين حبيب إله العالمين أبي القاسم محمد و علی آله الطيبين الطاهرين سيما مولانا بقية الله في الأرضين. قال الله تبارک و تعالی: «وَ مَا أرسَلنَاکَ إلّا رَحمَةً لِلعَالَمينَ»





 

مگر مي‌توان درباره بزرگترين شخصيّت جهان بشريّت و گل سر سبد موجودات عالم سخن گفت؟ درست مثل اينکه ما و همه ابناي بشر در کنار اقيانوس بيکراني ايستاده و مقدار کمي از آب در کف گرفته و بخواهيم آن را به رخ اقيانوس بکشيم. چه خيال و چه توهّم باطلی!

فقط بايد بشريّت در مقابل قرآن کريم زانو زده و وصف آن عزيز وصف ناپذير را از قرآن کريم فراگيرند که مي‌فرمايد: «وَ مَا أرسَلنَاکَ إلّا رَحمَةً لِلعَالَمينَ» او پيامبر رحمت و محبّت و مهرباني براي تمام جهانيان است. اوست که خداوند مهربان درباره‌اش فرمود: «وَ إنَّکَ لَعَلی خُلُقٍ عَظيمٍ». تمام خوبي‌ها، تمام نيکي‌ها و تمام مهرباني‌ها در وجود او جمع شده است. از حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام روایت شده است: خداوندي که در قرآن می فرماید: «وَ مَا أوتيتُم مِنَ العِلمِ إلّا قَليلاً؛ همه آنچه از علوم به شما داديم کم است و کم» و نیز می فرماید: «قُل مَتاعُ الدُّنيا قَليلٌ؛ تمام دنيا و متاع و ظواهر فريبنده‌اش و همه ثروت‌ها و سرمايه‌هايش، همه و همه کم و اندک است»، امّا درباره اخلاق نيکوی پيامبر مهربان خود مي‌فرمايد: «إنّک لَعَلی خُلُقٍ عَظيمٍ»

آيا همه دانشمندان و بزرگان که علم و دانش آنها محدود و اندک است، درباره پيامبر رحمت - که عظيم است و بر همه دنيا عظمت دارد - مي‌توانند مطلبي بگويند؟

بلي، به قول آن شاعر عرب که مي‌گويد: «ما إن مَدَحتُ مُحمّداً بِمَقَالَتي      لکِن مَدَحتُ مَقَالَتي بِمُحَمَّد» و از باب «ما لا يُدرَک کُلُّه لا يُترَکُ کُلُّه» و نیز از باب: «آب دريا را اگر نتوان کشيد      هم به قدر تشنگي بايد چشيد»، ادباء عالم و شعراء جهان و مادحين بزرگ با زبان‌هاي گوناگون هر کدام توانسته‌اند ذرّه‌اي اندک از مکنونات قلبي خود را به مخدوم بزرگ خود و به آقاي جهان تقديم نموده و عرض ادب نمايند که همه و همه زبان حالشان اين است که:


شايد بتوان گفت: هزاران هزار شعر به زبان‌هاي مختلف تا به حال در وصف نبي اکرم و مناقب و عظمت‌هاي حضرت ختم الأنبياء صلي الله عليه و آله سروده شده است و بخصوص شعراي عرب و عجم، فصاحت و بلاغت و قوّت طبع و حُسن سليقه و جودت قريحه و هنر ادبي خود را در حدّي بالا نشان داده اند و ما نمي توانيم و نمي خواهيم در توصيف و ارزش بالاي اين اشعار در اينجا چيزي بگویيم، چون با زبان و قلم قابل توصيف نيستند و اصلاً نمي‌توان براي حتّي يک بيت آن هم، قيمت و ارزشي مادي و دنيایي گذاشت که فقط بايد گفت: «لِکُلِّ بَيتٍ بَيتٌ فِي الجَنَّةِ»

اين اشعار به حق، قدرت قريحه بشر و نمونه ممتاز گذر او از عوالم مجاز و صورت به عوالم معني و حقيقت است.

بايد همان طور که وقتي يکي از آيات تکوينيه ظاهري را مي‌بينيم زبان به تکبير و تعظيم و ستايش قدرت الهي باز مي‌کنيم، از شنيدن اين اشعار هم، همين تسبيح و تعظيم را داشته باشيم.

اين معاني بلند، اين استعارات، اين تشبيهات و اين حقايق و اين لطايف از کجا مي‌آيد؟ و چگونه است که تمام شدني نيست و چگونه در انديشه و فکر مي‌آيد؟! غير از اين است که هر انديشمندي مي‌فهمد که انسان، اين گوشت و پوست و استخوان نيست و حقيقتش بسيار والا و بالا است؟ اين شعراي عرب و عجم هر بيت شعرشان کلمه‌اي از کلمات خدا و آيتي از آيات خداست. بالاخره چه مي‌توان گفت و چه بايد گفت؟ نمي‌دانيم و مات، متحيّر و مبهوت مي‌مانيم.

درود خداوند منّان بر مادحان و شاعران نبوي و علوي که با اشعار خود در طول تاريخ با عظمت اسلام، هميشه نشاط، شادابي و طراوت را به اين دين حنيف الهي داده و مسلمانان را سر مست حقايق و دقايق و ظرايف آن نمودند.

اينجانب سخن کوتاه مي‌کنم و به همه عزيزان در محضر که به عنوان شرکت در «جشنواره ملي شعر رسول مهرباني» شرف حضور دارند عرض ادب و احترام داشته و از خداوند متعال مسألت دارم که همگان را در ظلّ عنايات حضرت بقية الله الاعظم ارواح العالمين له الفداء مشمول لطف و عنايات بيکران خود قرار دهد و سخن خود را با اين چند شعر به پايان مي‌برم: