تدبیر وزارت نفت برای تامین سوخت کشور با روش های اقتصادی

گروه انرژی،  هم اکنون بر اساس گزارش برتیش پترولیوم، ایران با دارا بودن ٣٣,٦ تریلیون متر مکعب ذخایر اثبات شده گازطبیعی و ١٥٧ میلیارد بشکه نفت درجا، از نظر مجموع ذخایر هیدروکربوری، دارنده مقام نخست جهان است.

به گزارش بولتن نیوز به نقل از شانا_ پیمان جنوبی، مجموع خطوط فشار قوی انتقال گاز در ایران هم اینک بالغ بر ٣٢ هزار کیلومتر است که توان انتقال آن روزانه بیش از ٥٠٠ میلیون متر مکعب برآورد می شود. بر اساس تأکیدات صورت گرفته در قالب سند چشم انداز ٢٠ ساله، طول خطوط انتقالی از ٣٠ هزار کیلومتر فعلی باید به حدود ٦٥ هزار کیلومتر افزایش یابد.

سیاست انرژی ایران براساس بهره گیری هر چه بیشتر از منابع گاز طبیعی و افزایش سهم گاز در سبد مصرفی حامل های انرژی از طریق توسعه ظرفیت تولید، توسعه شبکه های انتقال و گازرسانی و نیز ارتقای جایگاه ایران در صادرات گاز به بازارهای بین المللی شکل گرفته است تا از این رهگذر، صرفه جویی اساسی در مصرف نفت خام و فرآورده های نفتی مایع که می تواند درآمدهای صادراتی کشور را افزایش دهد، حاصل شود.

کاربرد گاز طبیعی به عنوان سوخت حرارتی تنها قسمتی از موارد متنوع کارآیی این ماده ارزشمند به شمار می رود. اهمیت اصلی و واقعی گاز طبیعی با توجه به ارزش افزوده فراوان و قابلیت تبدیل به هزاران نوع کالای با ارزش اقتصادی در بخش صنعت پتروشیمی ظاهر می شود.

از سوی دیگر انتقال گاز طبیعی از مبادی تولید و پالایشگاه ها تا مراکز مصرفی در بخش های مختلف از هزینه ها، حساسیت و  اهمیت بالایی برخوردار است و به نظر می رسد که می بایست نسبت به بررسی مجدد صرفه اقتصادی اجرا شدن برخی از خطوط لوله که تا پیش از این تنها به علت برخی مقاصد سیاسی و تبلیغاتی در دستور کار قرار گرفته بود، اقدام عاجل صورت گیرد.

در واقع این موضوع که چون ایران از ذخایر عظیم نفت و گاز برخوردار است و رتبه نخست را در مجموع ذخایر گاز طبیعی و نفت جهان به خود اختصاص می دهد، نمی تواند دلیلی برای انجام هزینه های سنگین برای احداث خطوط لوله و انتقال گاز به مناطقی باشد که از صرفه اقتصادی برای انتقال گاز برخوردار نیستند.

در این راستا، وزیر نفت برای بررسی بهترین روش سوخت رسانی به مناطق مختلف کشور، با تاکید بر اینکه روش سوخت رسانی به مناطق سردسیر و گرمسیر باید متفاوت باشد، دستور داده است در فرصت ٦ ماهه بهترین راهکارهای سوخت رسانی برای هر منطقه از کشور را بررسی و اعلام کند.

بر این اساس قرار است، هفت روش سوخت رسانی (برق، انرژی های تجدیدپذیر، ال پی جی، گاز، سی ان جی، ال ان جی، نفت سفید و گازوئیل) مورد بررسی قرار گرفتهو اعلام شود در هر منطقه از کشور چه روشی برای سوخت رسانی باید استفاده شود تا کمترین هزینه و بیشترین صرفه را داشته باشد.

علاوه بر این، به نظر برخی کارشناسان، گازرسانی در مناطق سخت گذر جغرافیایی کشورمان در حالی که خطوط انتقال برق موجود است، چه از نظر هزینه و چه از نظر زمانی به هیج وجه منطقی نیست.

در واقع به جای بردن گاز به درون خانه ها، حداقل کار این است که می توان گاز را به انرژی الکتریکی تبدیل کرد و سپس برق را به درون خانه ها انتقال داد که هم راحت تر انتقال داده می شود و هم ارزش افزوده و ایمنی آن به مراتب بالاتر از گاز است.

به هر حال، نسخه واحدی نمی توان برای مناطق شهری و روستایی فاقد گاز شهری پیچید. برای هر منطقه باید بر اساس پارامترهایی از قبیل موقعیت جغرافیایی، نحوه دسترسی، فاصله از خطوط انتقال گاز یا شبکه سراسری توزیع برق، شرایط اقلیمی, میزان لرزه خیزی و شرایط فرهنگی و ...روش انرژی رسانی خاص آن منطقه را انتخاب کرد.

از سوی دیگر مسئله امنیت و تامین انرژی پایدار یکی از پارامترهای مهم در تامین انرژی است. همچنین، هموطنان عزیز مصرف کننده واقع در مناطق دور افتاده نیز حق دارند از نظر بهایی که بابت حامل های انرژی می پردازند مانند سایر هموطنان با آنها برخورد شود و حقوق آنها رعایت شود. بنابراین باید روشی را انتخاب کرد که جدای از بحث تامین پایدار انرژی از بعد اقتصادی هم از دیدگاه دولت و هم مصرف کننده، مقرون به صرفه و توجیه پذیر باشد.