کروش، نازنازی فوتبال ایران

به گزارش بولتن نیوز به نقل از  تارنمای کاوش پرس:در حالی که فوتبال ایران در کوران مسابقات لیگ برتر قرار دارد و کروش باید با دیدن مسابقات لیگ برتر و لیگ دسته اول (در روزهای آتی) به دنبال شناسایی استعدادها و بازیکنان پدیده و موفق فوتبالی باشد، با ترک کشور در روز گذشته، ترجیح داد تا این روزهای طلایی را در استراحت به سر ببرد و به جای سر و سامان دادن به اوضاع نا بسامان فوتبال کشور، جامعه فوتبال و فوتبالی ­ها را دچار سردرگمی و استرس ناشی از رفتن خود مبنی بر استعفا از مربیگری تیم ملی کند. وی در مصاحبه ای که با خبرگزاری ایسنا داشته است فقط و فقط به جوابهای دو پهلو و "با کفاشیان صحبت کنید” و "ترجیح می‌دهم هیچ اظهار نظری نکنم” بسنده کرده ­است. در اینجا ذکر چند نکته در مورد این مربی به اصطلاح حرفه­ ای!!! ضروری به نظر می­رسد:

از همان ابتدای مذاکرات بین کروش و مسئولین فدراسیون، این مربی در شامگاه ۲۵ بهمن سال ۸۹ با ارسال نمابری خبر داد که به دلیل «مسائل شخصی و کاملأ غیر فوتبالی» نمی‌تواند سرمربی‌گری تیم ملی ایران را برعهده گیرد. این اتفاق سرآغاز کلاس گذاشتن و نازکردن کروش برای فوتبالی ها و جامعه فوتبالی ایران بود. چرا که پس از گذشت حدودا ۲ ماه از این ماجرا، قرارداد وی با فدراسیون فوتبال امضا شد. علی کفاشیان در مورد این‌که چرا با وجود مخالفت کروش در دور اول مذاکرات، وی برای هدایت تیم فوتبال ایران موافقت کرد، گفت: «مربیانی که در سطح بالا قرار دارند پیشنهادهای مختلفی دارند. کروش هم پیشنهادات بهتری داشت. او به ایران آمد، از امکانات ما بازدید کرد و متوجه شد که می تواند با ما کار کند.» البته ناگفته نماند خبرگزاری های مختلف مبلغ قرارداد کروش را عددی بالغ بر ۳٫۴ میلیون دلار اعلام می­کنند.

مربی­ ای که به عنوان سرمربی، هدایت تیم ملی را برعهده می­گیرد، بالتبع باید تمامی بازی­ها را در صورت امکان یا با کمک کادرفنی خود تحت ارزیابی قرار دهد و از تمام نقاط کشور، بازیکنان مطلوب و مثمرثمر را به اردوی تیم ملی دعوت کند. این درحالی است که این مربی با مرخصی های طویل المدت که در برخی موارد به ۲۰ روز نیز می­رسید، انتقاد بسیاری از فوتبال­ دوستان و خبرنگاران ورزشی را برانگیخت. البته همواره وی جوابی همچون "دستیاران من بازی­ها را به دقت تحت نظر دارند”، همراه خود داشت تا به نوعی توجیه سفرهایش باشد. عدم واکنش جدی به سفرهای کروش از طرف مسئولین که در برخی موارد حتی با نام «سفرهای کاری» لاپوشانی می­شد به نوعی باج دادن به وی مبنی بر پذیرش سرمربی­گری تیم ملی بود که در نهایت باعث گستاخی بیش از اندازه این مربی شد و زمانی که پس از شکست ۳-۱ برابر عمان، رضوانی، خبرنگار واحد مرکزی خبر، از وی در مورد این شکست و وضعیت تیم ملی پرسید، وی فقط به گفتن این جمله که "شما فقط می­توانید در مورد تعطیلات و مسافرت­ های من، سوال بپرسید” اکتفا کرد و جواب قانع کننده ­ای به اهالی ورزش نداد.

البته گستاخی و بی اعتنایی در مورد دادن گزارش کار و اقدامات جاری در مورد تیم ملی و باخبر کردن اهالی ورزش از وضعیت تیم ملی در حالی است که تا کنون کروش از انجام هرگونه مصاحبه و اقدام سرخود و بدون محافظه گری، دریغ نورزیده!!!  از پاره کردن و در سطل آشغال انداختن برنامه بازی­های لیگ و اینکه برنامه بازی­های لیگ را راننده سازمان لیگ نوشته،^۱ گرفته، تا آخرین اظهار نظر وی مبنی بر دور زده شدنش توسط فدراسیون!!!! میکی ماوس خواندن لیگ قهرمانان آسیا هم پیشکش!!! نوع ادبیات وی در حالیست که وی با این طرز صحبت، انتظار احترام نیز دارد و بی احترامی به خود را بر نمی ­تابد!

نکته قابل توجه در این میان این است که در کجای دنیا سرمربی تیم ملی در برنامه ریزی لیگ و… دخالت می­کند، آنهم با چنین ادبیاتی؟؟ آقای کروش فکر می­کند که تیم ملی ما بار اولی است که به جام جهانی صعود می­کند و یا رتبه ای که هم اکنون تیم ملی در آن قرار گرفته، بهترین رتبه تاریخ فوتبال ایران است که این چنین برای ایرانیان و بویژه فوتبال­دوستان طاقچه بالا می­گذارد؟^۲ خط حمله بسیار ضعیف^۳ ( که با اختلاف ۴ گل از ضعیف ترین خط حمله ­ی چهار تیمی که بصورت مستقیم از آسیا به جام جهانی صعود کردند، قرار گرفتیم) و بردهای میلیمتری (چهار برد ۱-۰ در ۸ بازی) که در برخی موارد حتی با شانس (بازی دور رفت با کره جنوبی که با نتیجه ۱-۰ ) و اشتباهات داوری همراه (بازی دور رفت با ازبکستان و نادیده گرفتن گل ازبکستان) بود، کروش را مغرور کرده است. شکست های مفتضاحانه با سرمربی­گری کروش، از جمله باخت ۱-۰ به لبنان، ۳-۱ به عمان، نیز از جمله نکات غیر قابل انکار در کارنامه این مربی می­باشد.

پس از لغو اردوی تیم ملی در پرتغال بدلیل مسائل مالی، که باعث ناراحتی و خشم این مربی شد، وی تهدید به کناره گیری از سرمربیگری تیم ملی کرد. در این میان ذکر این نکته ضروری است که مگر کروش قبل از قبول سرمربیگری تیم ملی از امکانات ما بازدید نکرده و از تحریم هایی که در همه زمینه­ ها متوجه ایران است و باعث شده بسیاری از تیم­ها با تیم ملی ما بازی نکنند و نگاه جهانی به کشور ما و پروژه ایران هراسی که در تمام نقاط جهان برای تغییر دیدگاه مردم نسبت به کشور ما وجود دارد، خبر نداشت؟ پس چرا با وجود تمامی این مسائل هدایت تیم ملی ما را قبول کرد؟ البته شاید دلیل پذیرش این مسئولیت را بتوان در مبلغ قرارداد وی با توجه به سابقه نه چندان درخشان این مربی جستجو کرد که در دوران اوج خود کمک مربی تیم منچستر یونایتد و سرمربی تیم پرتغال بوده است (که در مرحله ۸/۱ نهایی با شکست ۱-۰ مقابل اسپانیا از دور مسابقات کنار رفت). البته وی سرمربیگری رئال مادرید را نیز در کارنامه خود دارد که با وجود کلکسیونی از سوپراستارهای دنیا، دوران ناموفقی را پشت سر گذاشت.

در آخر نیز می­ توان به این نکته اشاره کرد که اگر رفتار خولیو ولاسکو سرمربی تیم ملی والیبال را با رفتارهای وی مقایسه کنیم به وضوح تفاوت میان این دو مربی مشخص خواهد شد. ولاسکو که با وجود بودجه بسیار کمتر از تیم ملی فوتبال توانست والیبال ایران را به لیگ جهانی ببرد و در آن لیگ هم با هدایت و بازی­های بسیار عالی تیم ملی، تحسین جهانی را نصیب خود کرد، حاشیه­ هایی به مراتب کمتر از کروش برای ورزش کشور داشته است و نه به برنامه ریزی لیگ ایراد گرفته و نه از شکست­ های رویایی!! خبری بوده. به نظر می­رسد تمامی این غائله ها برای این است که کروش از همین حالا قافیه را باخته است و می­خواهد در صورت عدم نتیجه گیری تیم ملی در جام جهانی، عملا توپ را به زمین فدراسیون بیندازد و برای این عدم نتیجه گیری توجیهی داشته باشد. این همه قیل و قال کروش برای انجام مسابقات تدارکاتی آماده سازی جام جهانی در حالی است که بازی­های انتخابی جام جهانی در قاره اروپا، ۲۳ مهر ماه به اتمام می­رسد و هنوز بسیاری از تیم­های اروپایی نمی­دانند که مسافر برزیل هستند یا خیر؟ البته لیگ برتر ایران نیز از تمامی لیگ­ های اروپایی زودتر شروع شده است و با وجودی ­که تعداد تیم­های لیگ ایران در مقایسه با لیگ­های معتبر اروپا کمتر است، در حدود ۵ هفته از لیگ­ های مذکور جلوتر هستیم!!

پس مشکل کار از کجاست!!؟؟

۱٫لیگ برتر در حدود دو ماه مانده به شروع جام جهانی به پایان می­رسد و زمان مناسب و کافی در اختیار سرمربی تیم ملی برای آماده ­سازی تیم ملی می­باشد.

۲٫ بهترین رتبه فوتبال ایران در طول تاریخ در ژوئیه ۲۰۰۵ بوده است که در جایگاه ۱۵ جهان قرار گرفته­ ایم.

۳٫ اگر بازی دور برگشت با لبنان که با نتیجه ۴-۰ به نفع ایران به پایان رسید را در نظر نگیریم، تیم ملی در مورد بازی هجومی در شرایط اسفناکی به سر می­برد.

منبع: وبلاگ «سلام بر حضرت زهرا (س)»