محبوبیت روحانی مرتبط با جایگاه رئیس جمهور،وعملکرداو در کاهش فشارهاو مشکلات است

به گزارش بولتن نیوز، در تحلیل این دو دسته رسانه ها و محافل سیاسی، باید توجه داشت که عده ای می خواهند به هر قیمت مانع موفقیت روحانی شوند. عده ای می خواهند که مطالبات خود را به سرانجام برسانند وعده ای نیز ظرفیت های روحانی و دولت او را دست کم می گیرند و معتقدند که ظرفیت و توان حسن روحانی در مواجه شدن با مشکلات کم است، محبوبیت روحانی و نفوذ کلام او کمتر از روسای جمهور قبلی است و به جای این که او را حساب بیاورند، بیشتر از نام خاتمی و هاشمی استفاده می کنند.
این در حالیست که برخورد منصفانه ایجاب می کند که اجازه دهیم رئیس جمهور منتخب دولت خود را تشکیل دهد و با اولویت بندی مسائل جامعه، به تدریج به حل مشکلات جامعه مبادرت کند و در عین حال باید توجه داشت که برخی مشکلات از جمله مسائلی مانند تورم و بیکاری حداقل به سه سال زمان نیاز دارد.

نکته دیگری که باید توجه داشت این است که آن چه به یک شخص محبوبیت و اعتبار و توان و ظرفیت می دهد، جایگاه او مثلا به عنوان رئیس جمهور، امکانات و شرایط کشور و میزان اختیارات و ظرفیت های جامعه، و عملکرد او پس از چند سال است.
در حال حاضر برای ارزیابی روحانی تنها یک شاخص مطرح است رای اکثریت مردم بالای 50 درصد آرا آن هم در مرحله او و با وجود رقبای جدی از سوی اصولگرایان است و وی با حمایت اصلاح طلبان و اجماع نظر مردم برای کاهش مشکلات به پیروزی رسیده است.
اما در سایر موارد نیز باید توجه داشت که روحانی باید فرصت مذاکره با غرب را داشته باشد تا فشارهای خارجی را کاهش دهد و باید فرصت کار داشته باشد تا به تدریج شاخص های اقتصادی کشور نیز بهتر شود.

صراط نیوز: چرا روحانی برخلاف روسای جمهور پیشین اصلا "محبوب" نیست؟

سایت صراط نیوز در مطلبی با عنوان " چرا روحانی برخلاف روسای جمهور پیشین اصلا "محبوب" نیست؟" نوشته است:
روحانی در میان همه روسای جمهور گذشته کشور کمترین درصد آرای موردنیاز برای رییس جمهور شدن در دور اول انتخابات را به دست آورده است و این بدان معناست که اندکی کمتر از نیمی از رای دهندگان انتخابات اخیر، به روحانی رای نداده اند و با 260 هزار رای بیش از 50 درصد آرا رئیس جمهور شد. 

البته در دور اول انتخابات ریاست جمهوری سال 84 هیچ یک از نامزدها به 50 درصد آرا نرسیدند اما در دور دوم همان انتخابات، به دلیل ایجاد موجی مردمی در کشور، رییس جمهور منتخب با محبوبیت ویژه ای راهی پاستور شد.

با این وصف، روسای جمهور منتخب دوره های پیشین بلافاصله بعد از انتخابات، از محبوبیت بسیار بالایی برخوردار بوده اند که نمونه های عینی و ملموس آن، دو رییس جمهور آخر یعنی خاتمی در سال 76 و احمدی نژاد در سال 84 است.
مقبولیت اندک روحانی که بخش عمده ای از آنرا مدیون اختلاف در بین کاندیداهای اصولگراست از یک سو و پشتیبانان ویژه وی یعنی هاشمی رفسنجانی و سید محمد خاتمی از سوی دیگر و از طرفی رای مردم به این کاندیدای روحانی در تقابل با برخی سیاست های دولت احمدی نژاد به خوبی نشان می دهد که برگزیده شدن حسن روحانی مدیون عوامل دیگری به جز "محبوبیت" است .
در این زمینه باید توجه داشت که در هر انتخاباتی، دلایل متعددی برای پیروزی یک نامزد می توان در نظر گرفت. در انتخابات گذشته نیز این عوامل به شکل های دیگری وجود داشته است. در زمان خاتمی، موضوع اصلاحات، و کاهش آرای رقبای سیاسی خاتمی، انگیزه حضور رای دهندگان و مشارکت مردم بود. در زمان احمدی نژاد نیز رای دهندگان به خاطر عدم شناخت مردم از احمدی نژاد و واکنشی که نسبت به حضور آقای هاشمی وجود داشت در دور دوم به احمدی نژاد رای دادند و این موضوع به معنای محبوبیت بالای احمدی نژاد نبود و بعد از انتخابات، نوع کلام و واژه ها و سخنرانی ها، لباس پوشیدن، حضور در بین مردم، ظاهر مردمی، و... و همچنین استقبال کشورهای اسلامی و عربی از مواضع احمدی نژاد باعث محبوبیت نسبی وی شده بود. اما به تدریج به خاطر عملکردها و مدیریت و مشکلاتی که برای ایران در عرصه بین المللی و داخلی ایجاد شد، روند دیگری به خود گرفت.
در انتخابات سال 88 نیز مشارکت وسیع مردم و نوع رقابت ها و مناظره ها، اثرگذار بود و نمی توان گفت که در سال 88 محبوبیت احمدی نژاد، عامل اصلی بوده است. بلکه در کنار عوامل دیگر، اقبال بخشی از رای دهندگان، نیز اثرگذار بوده است.
در دوران آقای هاشمی، نیز اصولا رقیب سرسخت و جدی در کنار ایشان وجود نداشت، و شرایط جنگ و پس از آن، موجب شد که رقابت جدی بین نامزدها را شاهد نباشیم و اصولا گذر از مسائل جنگ و بازسازی و ... عامل تعیین کننده بود نه میزان محبوبیت و رقابت. ضمن این که در آن دوران، آقای هاشمی را مرد عبور از بحران ها می نامیدند.

اما در انتخابات سال 92، که آقای روحانی انتخاب شد، چهره های شاخص و مطرح در رقابت انتخاباتی بودند، فعالیت آقای قالیباف به عنوان شهردار و حضور وی در انتخابات سال 84، فعالیت سعید جلیلی در شورای امنیت و پرونده هسته ای و مواضع وی، حضور ولایتی به عنوان یک چهره دیپلمات و شناخته شده با مواضع انتقادی، حضور آقای محسن رضایی با رای قابل توجهی که در برخی استان ها جلب کرد، و حضور اقای غرضی، موجب شد که بخش عمده ای از ارا به دلایل مختلف بین این چهره ها پخش شود.
براین اساس، آرای بالای 50 درصد آقای روحانی آن هم در دور اول و با وجود چند نامزد شاخص که به اندازه کافی رای و توجه مردم را جلب کرده بودند، با انتخابات قبلی قابل مقایسه نیست.
زیرا روحانی در دور اول و بدون سابقه قبلی حضور در رقابت انتخاباتی ریاست جمهوری برنده شد و با چند سال فاصله از انتخابات مجلس و... وارد عرصه رقابت شده بود. یعنی ذهن رای دهندگان نسبت به روحانی در انتخابات ریاست جمهوری و انتخابات سه دوره قبلی مجلس، هیچگونه آشنایی نداشت و روحانی بعد از مجلس چهارم، تاکنون نامزد این گونه انتخابات نبوده است.
در نتیجه وضعیت رای روحانی و محبوبیت وی در دور اول با وضعیت دور دوم سال 84 که احمدی نژاد 17 میلیون رای آورد و همچنین با رای سال 88 که احمدی نژاد برای بار دوم انتخاب می شد و میرحسین موسوی بعد از 20 سال به عرصه سیاست برگشته بود، خیلی متفاوت است.
باید توجه داشت که قالیباف، سعید جلیلی و ولایتی، و محسن رضایی، چهره هایی خبری تر و تلویزیونی تر از روحانی در این چند سال بوده اند و یا در انتخابات مختلف چند سال اخیر حضور داشته اند اما روحانی به مدت 8 سال تنها رئیس مرکز تحقیقات استراتژیک مجمع تشخیص مصلحت نظام بوده است و حتی دبیر شورای امنیت ملی نیز نبوده است.
براین اساس، هم از جهت حضور وچهره، و هم از نظر سابقه حضور در میدان رقابت سیاسی در سال های اخیر، به مراتب کمتر از دیگران ظرفیت رقابتی داشته اما در دور اول بالای 50 درصد رای آورد، موضوعی که با شرایط مشابه سال 84 قابل مقایسه نیست.
صراط نیوز، نوشته است: برخی معتقدند حتی در جلسات تبلیغاتی روحانی و نیز جشن پیروزی مردمی او، نام حامیان اصلی روحانی – هاشمی و خاتمی – در حد و اندازه های نام خود رییس جمهور منتخب در میان هواداران او شنیده می شد.از سوی دیگر، نگاه گروه ها و شخصیت های سیاسی به رییس جمهور منتخب نیز نگاهی کمابیش مشابه است. بسیاری از اصلاح طلبان روحانی را صرفا بهترین گزینه موجود می دیدند. برخی اصولگرایان نیز از انتخاب روحانی چندان نگران نشدند. عصاره سخنان سیاسیون درباره روحانی را می توان در اظهارنظر حبیب الله عسگراولادی جستجو کرد که رییس جمهور منتخب را "خیرالموجودین" خواند. با این وجود سوالی که این روزها بی پاسخ مانده این است که چرا روحانی برخلاف روسای جمهور قبلی، حتی در میان هواداران و حامیان خود، محبوبیت چندانی ندارد؟
در پاسخ به این اظهار نظر صراط نیوز نیز باید گفت که آن چه موجب محبوبیت یک چهره سیاسی می شود، دو شاخص اصلی است یکی جایگاه سیاسی و نقشی که او ایفا می کند ودیگری ارزیابی عملکرد او بعد از چند سال است.
اگر توجه داشته باشیم محبوبیت نسبی احمدی نژاد در سال های اول به خاطر حرف های او در جریان انتخابات و بعد از آن بود اما عملکرد او باعث کاهش محبوبیت او شد.
در دوران خاتمی نیز سخنان او و مواضعی که اتخاذ کرد و حمایت های سیاسی اصلاح طلبان و جناح چپ نظام از خاتمی، و همچنین مواضع اصولگرایان و جناح راست آن زمان، که به شدت در حال رقابت با خاتمی بودند تا مانع پیروزی او شوند، موجب شد که مردم مشارکت بالایی در انتخابات داشته باشند و مانع پیروزی رقبای خاتمی شوند و همین رفتارها و گفتارها باعث محبوبیت نسبی وی شد. در سال های بعد نیز چهره بین المللی ایران، فضای سیاسی خاص آن دوران و بهبود فضای اقتصادی و سرمایه گذاری وعملکرد او فارغ از انتقادهای سیاسی که به وی وارد است، باعث شد که محبوبیت وی حفظ شود.

اما در شرایط کنونی و دولت روحانی باید توجه داشت که آن چه باعث پیروزی وی شده است، اجماع نظر بسیاری از مردم و گروه های سیاسی برای کاهش مشکلات داخلی و فشارهای بین المللی است و در نتیجه آن چه اهمیت مضاعف دارد، جایگاه رئیس جمهور است که به روحانی این قدرت اجرایی را داده که برای خواسته های مردم یعنی کاهش مشکلات تلاش کند. در این اجماع نظر، چهره های باسابقه قبلی که در زمان خود از محبوبیت بیشتری برخوردار بوده اند اما نتوانسته اند نامزد انتخابات شوند و در رقابت ها شرکت کنند، از روحانی حمایت کردند. این حمایت ها موجب یک نوع توافق عمومی در افزایش آرای روحانی شد و توجه رای دهندگان و طرفداران هاشمی و خاتمی و عارف و اصلاح طلبان و... را به سمت روحانی جلب کرد.
طبیعی است که با توجه به مواضع، سابقه کار و عملکرد هاشمی و خاتمی، این بخش از رای دهندگان، توجه بیشتری به خاتمی وهاشمی داشتند و اگر کلمات هاشمی و خاتمی وروحانی به یک نسبت به کار برده می شود، به خاطر ان است که سابقه ذهنی بیشتری نسبت به عملکرد ومواضع و سخنان هاشمی و خاتمی دارند تا روحانی.
اما آن چه می تواند محبوبیت روحانی در ماه های آینده را افزایش دهد، تنها میزان رای مردم در روز انتخابات نیست بلکه عملکرد روحانی، تلاش وی برای کاهش مشکلات داخلی و فشارهای بین المللی، اعلام مواضع در مورد برخی مسائل و گره گشایی از برخی مشکلات کشور و... است که در زمان بررسی آنها، مواضع مختلفی از سوی اصلاح طلبان واصولگرایان و... شاهد خواهیم بود و نوع رفتار روحانی می تواند محبوبیت وی را کاهش یا افزایش می دهد....
ضمن این که رای روحانی در مرحله اول و پیروزی بالای 50 درصد آرا را نباید دست کم گرفت و باید آن را شاخص موفقیت وی ارزیابی کرد زیرا در مقایسه با پیروزی هاشمی در سال های 68 و 72، و احمدی نژاد در دور دوم سال 84، نه تنها محبوبیت وی کمتر نیست که بیشتر به نظر می رسد، زیرا رقبای جدی در کنار روحانی حضور داشتند و روحانی در مرحله اول و بدون سابقه حضور در چند انتخابات ریاست جمهوری و مجلس قبلی، توانست بالای 50 درصد آرا را جلب کند.


ایران 57: روحانی در حال مذاکره با غرب است نباید موفق شود

سایت ضد انقلابی، ایران 57 در مطلبی با اشاره به مشکلات بین المللی و اقتصادی نوشته است که حسن روحانی به عنوان یکی از نیروهای وفادار نظام جمهوری اسلامی در حال مصالحه و مذاکره با غرب و به خصوص آمریکاست و نباید اجازه داد که روحانی موفق شود.
این روند جدید نظام جمهوری اسلامی، باعث جلب نظر و حمایت بخش قابل توجهی از دولتمردان در غرب شده که اعلام کرده اند باید با حسن روحانی وارد مذاکره شد و این درست همان روندیست که محمد خاتمی در ۱۶ سال پیش دنبال کرد و باعث بیمه شدن نظام شده است.

خاتمی با شعار آزادی احزاب سیاسی به میدان آمد و به دانشجویان و مخالفین اجازه فعالیت نداد. این درست همان سمت و سوی سیاست محمد خاتمی در گذشته می‌باشد که با‌ گرفتن امتیازات اقتصادی از غرب فتیله غنی سازی اورانیوم را پایین کشید.
مذاکرات حسن روحانی پیش شرط منع دخالت در اوضاع داخلی‌ ایران را به همراه دارد.
صحبت‌های حسن روحانی در چند روز گذشته مبنی بر "آزادیها فقط در چهار چوب نظام اسلامی" مبین این است که هرگونه مذاکرات فقط با به رسمیت شناختن استقلال حکومت جمهوری اسلامی انجام می شود.