آقای رییس جمهور وقت بها دادن به جوانان است
انتظاری که از دولت تدبیر و امید می رود
تغییراتی که بنظر می رسد در تمام بخش هاي ورزش کشور از کميته ملي المپيک گرفته تا فدراسیونها و حتی ادارت کل ورزش و جوانان استانها باید شاهد باشیم تا يکي از شعارهاي سران دولت تدبير و اميد (جدایی ورزش از سیاست)، با استفاده از یک مدیر آشنا به مسایل ورزشی تحقق یابد
م.علی دوستی: 1- ورزش و سیاست دو مقوله ی بحث برانگیز همه ی دولتها بوده است. دو واژه
ای که جدا از هم به نظر می آیند؛ ولی تجربه های مختلف در طی زمان ثابت کرده
اند که ورزش و سیاست فقط در شعار بدنبال جدایی هستند و در عمل در ارتباط
تنگاتنگی با یکدیگر قرار دارند. ارتباطی که گاهی حتی به برکناری یک مربی با
دستور مستقیم رییس جمهور نمود بیشتری پیدا می کند!
به گزارش صفحه ورزشی بولتن نیوز؛ ورزش معمولا در کشورهایی موفق است که فضای عمومی آن کشور شاد و با نشاط باشد. مهمترین کار ویژه سیاسی ورزش کنترل و جهت‌دهی به افکار عمومی، نشان دادن چهره‌ای کارآمد از دولت و در نهایت ملت سازی است.
یکی از ورزشهایی که بیشترین سیاست بازی ها را در آن می توان مشاهده کرد فوتبال است. فوتبال رشته ای است که با بیشترین طرفدار در جهان برای خود به یک صنعت بزرگ تبدیل شده است. سیاست همواره در فوتبال دخالت داشته است. از ریاست باشگاه توسط نخست وزیر یک کشور گرفته تا تظاهرات میلیونی بخاطر فوتبال در جایی که بیشترین افتخارات جهانی این رشته ورزشی را دارد.
در کشورهای غیرپیشرفته نیز دولتمردان سعی می کنند با توسل جستن به موفقیت های ورزشی اسم و رسم بیشتری برای خود پیدا کنند؛ در استادیوم حاضر شوند یا با لباس ورزشی در جمع ملی پوشان عکس یادگاری بگیرند. دخالت سیاست در فوتبال به حدی است که بالاترین مقام ورزشی کشور برای گرفتن همزمان مقامی پایین تر حاضر است با فیفا هم بجنگد!
اینگونه است که سیاست های کلان دولت های جهان سوم بر روی ورزش تاثیر مستقیم دارد. سیاست در چنین کشورهایی سعی می کند در تمام روزنه های ورزشی رسوخ کند و ردپایی از خود برجای گذارد؛ از جابه جا کردن باشگاه ها از این استان به آن استان به بهانه عدالت گستری گرفته تا حمایت از یکسری مربیان خاص و یا برکناری برخی مربیان جوان.
نمونه این مثالها را می توان در برخی اتفاقات فوتبال به وضوح مشاهده کرد.
ژنرال استقلالی ها با ادبیات عامیانه اش ، حتی نحوه لباس پوشیدنش هم شباهتی به رییس جمهور وقت دارد. قلعه نویی نماد بارز سیاست های دولت نهم بود که مهمترین دستاوردش حذف ایران از یک چهارم پایانی جام ملت های آسیا در سال 2007 بود و اخراجش بعد از تنها یک سال مربی گری.
نفر بعدی علی دایی بود. مربی تحصیل کرده ای که همه با اخلاق توصیه ناپذیرش آشنا هستند. سوت شروع بازی ایران و عربستان در حضور رییس جمهور در ورزشگاه آزادی زده شد که البته این سوت مصادف شد با سوت پایان مربی گری علی دایی از تیم ملی!!
خود دایی در خصوص جدایی از تیم ملی در چند سال قبل می گوید: جدایی من از تیم ملی سیاسی بود و در دورانی که در تیم ملی حاضر بودم در طول چند بازی که انجام دادیم فقط یک باخت داشتم ولی با همان یک باخت من را اخراج کردند. در تیم ملی من عجولانه تصمیم گرفتم و فکر نکردم که با چه کسانی کار می کنم و در آن مورد کم تجربگی کردم.
بی شک سياست، آفت ورزش
است. باید ورزش را به اهالي ورزش سپرد و بهره‌برداري‌هاي سياسي از اين
حوزه را رها كرد. امیدواریم در دولت تدبیر و امید هيچ تيم ليگ‌برتري شده‌اي
به «زور» و با مقاصد غير‌ورزشي حقش را به يك تيم ديگر ندهند. هيچ باشگاهي
با مقصود سياست، خانه اش را به مقصد شهر ديگري ترك نكند، هیچ مربی سیاسی
برکنار نشود و هیچ رییس ستاد سوختی هوس مدیریت ورزشی نکند!
2- از اسامى متفاوتی در برخى رسانه ها به عنوان گزينه هاى احتمالى براى وزارت ورزش و جوانان نام برده مي‌شود، گرچه همه در حد حدس و گمان است و هنوز فرد خاصى از طرف حسن روحانى ريیس محترم دولت يازدهم براى وزارت مهم ورزش و جوانان انتخاب نشده است.
اما انتظار می رود دکتر روحانی به وزارت ورزش نگاهی مانند سایر وزارتخانه های مهم چون خارجه ، وزارت اقتصاد و وزارت کشور داشته باشد. قطعا انتظارات از ورزش بالا رفته است و دولت جدید باید سنجیده و با برنامه با این وزارتخانه رفتار کند.
متاسفانه سال‌های گذشته از توانمندى‌ها و تجربه هاى با ارزش بزرگان ورزش کمتر استفاده شده است. مسئولان ورزش دولت آينده کار دشواري را در پيش خواهند داشت. ورزش کشور نيازمند تحولي اساسي است و سران دولت يازدهم بايد از ابتداي حضور در راس ورزش به دنبال ايجاد اين تحولات بنیادین باشند. تغییراتی که بنظر می رسد در تمام بخش هاي ورزش کشور از کميته ملي المپيک گرفته تا فدراسیونها و حتی ادارت کل ورزش و جوانان استانها باید شاهد باشیم تا يکي از شعارهاي سران دولت تدبير و اميد (جدایی ورزش از سیاست)، با استفاده از یک مدیر آشنا به مسایل ورزشی تحقق یابد. انشاا.. /د
به گزارش صفحه ورزشی بولتن نیوز؛ ورزش معمولا در کشورهایی موفق است که فضای عمومی آن کشور شاد و با نشاط باشد. مهمترین کار ویژه سیاسی ورزش کنترل و جهت‌دهی به افکار عمومی، نشان دادن چهره‌ای کارآمد از دولت و در نهایت ملت سازی است.
یکی از ورزشهایی که بیشترین سیاست بازی ها را در آن می توان مشاهده کرد فوتبال است. فوتبال رشته ای است که با بیشترین طرفدار در جهان برای خود به یک صنعت بزرگ تبدیل شده است. سیاست همواره در فوتبال دخالت داشته است. از ریاست باشگاه توسط نخست وزیر یک کشور گرفته تا تظاهرات میلیونی بخاطر فوتبال در جایی که بیشترین افتخارات جهانی این رشته ورزشی را دارد.
در کشورهای غیرپیشرفته نیز دولتمردان سعی می کنند با توسل جستن به موفقیت های ورزشی اسم و رسم بیشتری برای خود پیدا کنند؛ در استادیوم حاضر شوند یا با لباس ورزشی در جمع ملی پوشان عکس یادگاری بگیرند. دخالت سیاست در فوتبال به حدی است که بالاترین مقام ورزشی کشور برای گرفتن همزمان مقامی پایین تر حاضر است با فیفا هم بجنگد!
اینگونه است که سیاست های کلان دولت های جهان سوم بر روی ورزش تاثیر مستقیم دارد. سیاست در چنین کشورهایی سعی می کند در تمام روزنه های ورزشی رسوخ کند و ردپایی از خود برجای گذارد؛ از جابه جا کردن باشگاه ها از این استان به آن استان به بهانه عدالت گستری گرفته تا حمایت از یکسری مربیان خاص و یا برکناری برخی مربیان جوان.
نمونه این مثالها را می توان در برخی اتفاقات فوتبال به وضوح مشاهده کرد.
ژنرال استقلالی ها با ادبیات عامیانه اش ، حتی نحوه لباس پوشیدنش هم شباهتی به رییس جمهور وقت دارد. قلعه نویی نماد بارز سیاست های دولت نهم بود که مهمترین دستاوردش حذف ایران از یک چهارم پایانی جام ملت های آسیا در سال 2007 بود و اخراجش بعد از تنها یک سال مربی گری.
نفر بعدی علی دایی بود. مربی تحصیل کرده ای که همه با اخلاق توصیه ناپذیرش آشنا هستند. سوت شروع بازی ایران و عربستان در حضور رییس جمهور در ورزشگاه آزادی زده شد که البته این سوت مصادف شد با سوت پایان مربی گری علی دایی از تیم ملی!!
خود دایی در خصوص جدایی از تیم ملی در چند سال قبل می گوید: جدایی من از تیم ملی سیاسی بود و در دورانی که در تیم ملی حاضر بودم در طول چند بازی که انجام دادیم فقط یک باخت داشتم ولی با همان یک باخت من را اخراج کردند. در تیم ملی من عجولانه تصمیم گرفتم و فکر نکردم که با چه کسانی کار می کنم و در آن مورد کم تجربگی کردم.
بی شک سياست، آفت ورزش
است. باید ورزش را به اهالي ورزش سپرد و بهره‌برداري‌هاي سياسي از اين
حوزه را رها كرد. امیدواریم در دولت تدبیر و امید هيچ تيم ليگ‌برتري شده‌اي
به «زور» و با مقاصد غير‌ورزشي حقش را به يك تيم ديگر ندهند. هيچ باشگاهي
با مقصود سياست، خانه اش را به مقصد شهر ديگري ترك نكند، هیچ مربی سیاسی
برکنار نشود و هیچ رییس ستاد سوختی هوس مدیریت ورزشی نکند!2- از اسامى متفاوتی در برخى رسانه ها به عنوان گزينه هاى احتمالى براى وزارت ورزش و جوانان نام برده مي‌شود، گرچه همه در حد حدس و گمان است و هنوز فرد خاصى از طرف حسن روحانى ريیس محترم دولت يازدهم براى وزارت مهم ورزش و جوانان انتخاب نشده است.
اما انتظار می رود دکتر روحانی به وزارت ورزش نگاهی مانند سایر وزارتخانه های مهم چون خارجه ، وزارت اقتصاد و وزارت کشور داشته باشد. قطعا انتظارات از ورزش بالا رفته است و دولت جدید باید سنجیده و با برنامه با این وزارتخانه رفتار کند.
متاسفانه سال‌های گذشته از توانمندى‌ها و تجربه هاى با ارزش بزرگان ورزش کمتر استفاده شده است. مسئولان ورزش دولت آينده کار دشواري را در پيش خواهند داشت. ورزش کشور نيازمند تحولي اساسي است و سران دولت يازدهم بايد از ابتداي حضور در راس ورزش به دنبال ايجاد اين تحولات بنیادین باشند. تغییراتی که بنظر می رسد در تمام بخش هاي ورزش کشور از کميته ملي المپيک گرفته تا فدراسیونها و حتی ادارت کل ورزش و جوانان استانها باید شاهد باشیم تا يکي از شعارهاي سران دولت تدبير و اميد (جدایی ورزش از سیاست)، با استفاده از یک مدیر آشنا به مسایل ورزشی تحقق یابد. انشاا.. /د
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
دوستت داریم