روایت خشایار اعتمادی از موسیقی پاپ بعد از انقلاب

خشایار اعتمادی خواننده موسیقی پاپ با نقد آکادمی‌ موسیقی که توسط یک خواننده آن‌سوی مرزی اداره می‌شود، گفت: مدت‌ها مرا به دلیل شباهت صدایم به یک خواننده لس‌آنجلسی ممنوع‌الکار کرده بودند.

به گزارش بولتن نیوز به نقل از خبرگزاری مهر، خشایار اعتمادی خواننده پاپ دیروز در یک نشست خبری به بیان دیدگاه‌های خود درباره موسیقی این سال‌های پاپ ایران و مشکلات پیش‌روی این گونه موسیقی پرداخت.

وی با بیان اینکه چراغ موسیقی پاپ تا سال 72 بر اثر یک سوءتفاهم خاموش بود، ادامه داد: البته تا قبل از سال 72 موسیقی‌هایی به عنوان سرود یا به صورت تلفیقی که شاخه‌های مختلف از موسیقی پاپ را در خود جا می‌داد در موسیقی کشور وجود داشت؛ اما عنوانی که بتوان به آن موسیقی پاپ گفت شکل روشن و موثری نداشت. این خواننده گفت: اواخر سال 72 بود که به مرکز موسیقی و سرود سازمان صدا و سیما مراجعه کردم که مدیریت آن به عهده آقای کلهر بود؛ اما چون دوستان تشخیص دادند صدای من شبیه یکی از خوانندگان لس آنجلسی است به من مجوز کار ندادند البته در آن سال‌ها خوانندگانی چون محمد اصفهانی که عمده فعالیتشان در عرصه موسیقی سنتی بود در دفاع من اقداماتی را انجام دادند و می‌گفتند اگر صدای من شبیه هنرمندانی چون محمدرضا شجریان بود مشکلی برای من وجود نداشت؛ اما چون صدای من شبیه خواننده لس آنجلسی بود اجازه کار ندارم و این موضوع من را به شدت اذیت می‌کرد.

وی در بخش دیگری از این نشست با انتقاد از خوانندگان لس آنجلسی که مدعی گسترش موسیقی پاپ ایرانی بوده‌اند، تصریح کرد: تمام خوانندگانی که به هر دلیلی در خارج از کشور فعالیت می‌کنند و داعیه‌دار گسترش موسیقی پاپ ایرانی هستند، بدانند فقط قطره‌ای از موسیقی فارسي‌زبان هستند نه همه آن. اینکه بیایند و با راه‌اندازی آکادمی‌های سه ماهه که من اصلا متوجه آنها نمی‌شوم، ادعا می‌کنند که در پروسه سه ماهه خواننده تربیت می‌کنند مساله خیلی عجیبی است؛ ولی مساله آموزش موضوعی است که باید به آن توجه ویژه‌ای کنیم و آن را در داخل کشور فراموش نکنیم.

وی با اشاره به انتقاد برخی از خوانندگان موسیقی پاپ از شرایط فعلی تاکید کرد: مگر هنرمندِ عاشق قهر می‌کند؟ هنرمند عاشق هیچ‌گاه نباید از شرایط ناراحت باشد و با اتفاقی میدان را خالی کند. این دوستان کجا بودند که ببینند خشایار اعتمادی یک سال موضوع طنز سریال های تلویزیونی بود؛ اما به هیچ عنوان کوتاه نیامد. من حتم دارم هیچ‌کدام از دوستان به اندازه من سختی نکشیدند و انگ نخوردند. متاسفانه گناه من این بود که صدای من فقط شبیه فلان خواننده لس آنجلسی بود.