سرانجام یک جاسوس

گروه سیاسی ـ در 9 مطلب قبلی به بررسی زندگینامه، سوابق و مواضع معصومه علی نژاد قمیکلا خبرنگار فراری روزنامه های اصلاح طلب که اکنون بعنوان جاسوس سرویس یکی از کشورهای غربی با پوشش خبرنگاری فعالیت میکند، پرداختیم. مطلب دهم و پایانی به جمع بندی این موضوع اختصاص دارد:

به گزارش بولتن نیوز، فعالیت علی نژاد به عنوان روزنامه نگار را می توان پیش از انتخابات 88 و بعد از آن انتخابات بررسی کرد. دوره پیش از انتخابات، او در مقطع قبل و بعد از خروج از ایران مواضع و فعالیت های متمایزی داشته است. پیش از خروج از ایران با ماجرای اخراج از مجلس شواری اسلامی به دلیل سوء استفاده از موقعیت خبرنگاری و انتشار اسناد حکومتی و برخی رفتارهای غیر اخلاقی و تنش زا در محیط مجلس معروف شد که البته این معروفیت توسط بازوی رسانه ای اصلاح طلبان طراحی و هدایت شد. او پیش از آن در برخی از نشریات متعلق به اصلاح طلبان و نشریات زنجیره ای به فعالیت مشغول بود و مطالبی با مضامین نامناسب و مسئله دار می نوشت، اما نویسنده ی کم اهمیت و حاشیه ای بود و حتی توانائی های وی در عرصه خبرنگاری و نویسندگی نیز در سطح پایین قرار داشت. در سال 1384 با دفاع از شعارهای مصطفی معین در انتخابات ریاست جمهوری 84 به ویژه در مورد حقوق بشر که از دستاویزهای دشمنان اروپایی و آمریکایی برای زیر فشار قراردادن جمهوری اسلامی بوده است، باز هم بر همان سیاق معاندان و اپوزیسیون نظام مدعی اختناق و فقدان آزادی بیان درجمهوری اسلامی شد.

وی بعد از خروج از ایران همچنان به داخل کشور رفت و آمد داشت و برای روزنامه اعتماد ملی و سایت روزنا مطلب می نوشت تا اینکه مقاله آواز دلفین ها از او در روزنامه مذکور منتشر شد و باعث طرد وی از جامعه مطبوعاتی کشور شد.

وی مدعی بود که برای تحصیل به خارج از کشور رفته و هزینه سفر و اقامتش را هم خانواده ای پرداختنه اند. همچنین اعلام کرد که مطالبش را در اختیار سایت های معاند و اپوزیسیون قرار می دهد، ولی پولی از آنها نمی گیرد تا متهم به دریافت پول از دستگاه های اطلاعاتی غرب نشود!
وی در مقطع انتخابات ریاست جمهوری دهم، اوایل سال 88، به ایران آمد و با شبکه رسانه ای افراطیون ارتباط برقرار کرد و به تهیه فیلم از اوضاع جامعه و ستادهای انتخاباتی نامزدها پرداخت. وی قبل از برگزاری انتخابات کشور را ترک کرد و بلافاصله بعد از انتخابات و آغاز فتنه، با تمام توان وارد معرکه گردید، به طوری که حجم مطالب او ناگهان سی تا چهل برابر قبل شد. وی در فاصله شروع و اوج گیری و مهار فتنه 88 مواضع تندی را علیه موضوعات مختلف اتخاذ کرد که بعضاً ماهیت انقلاب و نظام و حتی اسلام را مورد حمله و توهین قرار می داد. همچنین او در این دوره به همکاری با نهادهای وابسته به سیا در اروپا و آمریکا روی آورد و در تأسیس شبکه ایران ندا با افراد بدسابقه ای مانند داریوش آشوری و دیگران همراه شد. وی در مطالبش به امام، انقلاب، رهبری نظام، مراجع تقلید، رئیس جمهور، شورای نگهبان، مجلس خبرگان، مجلس شورای اسلامی، قوه قضائیه و... مکرر توهین کرده است. برخی مطالب وی حاوی اعترافاتی از رفتارهای ناهنجار اجتماعی و اخلاقی اش است. وی مخالف حجاب بوده و حتی در یک مورد اعلام کرده است به اسلامی که در ایران هست اعتقاد ندارد. علی نژاد حتی اعتراف نموده است که در نوجوانی روی دیوارهای شهر بابل علیه رهبر معظم انقلاب شعار نوشته و به همین دلیل بازداشت شده است. وی به دزدی از کیف همکلاسی هایش هم اعتراف کرده است. او گرایش های چپ و فمینیستی نسبتاً تندی دارد و به نظر می رسد از روی دلبستگی به برخی گروهک های مسلح چپ پیش از انقلاب و متأثر از اعضای معروف آنها، نام تنها پسرش را پویان گذاشته است.
مطالب وی بازتاب دهنده نوعی بیماری و عقده های روانی است که از یک سو ناشی از شکست در زندگی مشترک و از سوی دیگر ناشی از عدم توانایی وی در سازگاری با هنجارهای اجتماعی است. وی در یک دوره کوتاه ناگهان از سطوح پایین خبرنگاری به دبیری گروه پارلمانی ایلنا ارتقاء یافت و حیرت همکارانش را برانگیخت و در عین حال از سوی اپوزیسیون نشان دار مورد حمایت واقع شد.
تلاش برای رهایی متخلفین و مجرمین مطبوعاتی و ایراد اتهامات واهی در خصوص فضای مطبوعاتی کشور به نظام، حمایت از هیئت حاکمه آمریکا، نفی سیاست های تأمینی و مبارزه پلیس با مجرمین، حمایت از گرایش های وابسته به بیگانه در حوزه فرهنگ، حمایت از فعالیت های اجتماعی سازمان یافته از سوی محافل معاند، فضاسازی سیاه از وضعیت سیاسی کشور، اتهام زنی و هتاکی به رسانه های ارزشگرا، دفاع از بوش در جریان پرتاب کفش یک عراقی به وی و حمله به عملکرد رسانه ملی از محورهای مطالب او تا پیش از انتخابات 88 بوده است.
تخریب وجهه حامیان احمدی نژاد و توهین به وی، نفی عملکرد سپاه در فتنه و گزارش غیر واقعی از برخورد با فتنه گران، توهین به رهبری نظام با انتساب الفاظ و نسبت های رکیک، توهین به امام خمینی (ره)، انقلاب اسلامی، توصیف غیر واقعی از فضای کشور، اتهام تجاوز به زندانیان به نظام و اعتراف به دروغگویی، القای وجود شکاف در حاکمیت، نفی ارکان و نهادهای حکومتی، توهین به قوه قضائیه، ادعای کشتار وسیع و دفن بی حساب و کتاب معترضان در جریان فتنه 88، توهین به مراجع، حمایت از انگلیس و انتساب قتل ندا آقا سلطان به حاکمیت، توهین به دستگاه های مختلف، فضاسازی علیه چهره های موجه، تشویق به موضع گیری علیه نظام توسط چهره های شناخته شده،اتهام علیه دولت و نظام، نفی و انکار شعارهای آرمانی انقلاب و ملتف دعوت به اقدام ضد امنیتی، نفی حجاب و بی اعتقادی به انقلاب و دعوت به دزدی اموال عمومی، نفی شعارهای انقلابی و دعوت به شعار علیه نظام، تقاضا از محافل غربی برای فشار بر ایران، تأیید حرکت آشوبگران در توهین به امام، نفی مرجعیت معتقد به نظام و ولایت فقیه، حمایت از منتظری، نفی ارکان و نهادهای حکومتی، حمله و فضاسازی پیرامون عملکرد صدا و سیما، تبرئیه رژیم صهیونیستی از دست داشتن در ترور دانشمندان هسته ای ایران و انتساب آن به حاکمیت، اتهام ترور مخالفان رهبری به نظام، اتهام به نظام و نفی همکاری خود با دستگاه های امنیتی غرب، دعوت به تقابل با نظام، تبلیغ رفتارهای ضد اسلامی، دفاع از نامه پراکنی محمد نوری زاد علیه نظام و رهبری، تأیید اتهامات حقوق بشری غرب علیه ایران، دعوت به اقدام علیه امنیت ملی و تلاش برای قومیتی کردن فتنه سبز، اعلام بی اعتقادی به اسلام، نفی حجاب، سیاه نمایی از اسلام و نظام، شایعه پراکنی علیه نهادها و دستگاه های حکومتی، همسویی با اپوزیسیون در اتهامات بی پایه به نظام، توهین و تمسخر طرح های مجلس، اعتراف به ترس و همراهی نکردن کروبی، دفاع از زنا، نفی آزادی بیان در کشور، توهین به زنان باحجاب، دفاع از مدیر سایت مستهجن، دفاع از بهاییان و متهم کردن نظام به کشتن هاله سحابی از مهمترین محورهایی بوده اند که وی بعد از انتخابات 88 در مطالبش مطرح کرده است.