در بازي‌هاي ايراني هيچ فرقي بين رزمنده مسلمان و رنجر آمريكايي وجود ندارد

گروه فرهنگي ـ در مطلب قبلی در خصوص "بازی‌های ایرانی جنگی ساخت ایران" به این نکته اشاره کردیم که قبل از ورود فعالان فرهنگی وطنی به این حوزه، همواره گفته می‌شد که خشونت موجود در بازی‌های خارجی برای کودکان و نوجوانان ما بسیار مضر است.

به گزارش بولتن نیوز، اما با ورود تولیدکنندگان ایرانی به عرصه‌ی ساخت بازی‌های جنگی، شاهد این بودیم که تنها ظاهر مسئله تغییر کرد و حد خشونت در بازی‌های وطنی با بازی‌های خارجی تفاوتی نکرد.

یعنی اگر تا دیروز، فرزند ما بجای یک سرباز امریکایی دست به کشتار مردم عراق می‌زد، امروز فرزند ما بجای یک سرباز ایرانی چنین خشونتی را بکار می‌بنند و این یعنی، اصل قضیه که اعمال خشونت فراوان است، همچنان پابرجاست. اما مشکلات بازی‌های جنگی ایرانی به همین‌جا ختم نمی‌شود. نکات دیگری هم در این خصوص وجود دارد که در ادامه به ذکر آنها خواهیم پرداخت.

یکی از نکاتی که از نظر محتوایی در بازی‌های ایرانی رعایت نشده است، مسئله‌‌ی "جهاد" و نسبت آن با جنگ و اعمال خشونت است. همانطور که  در معارف دینی ما وجود دارد، جهاد، امر به معروف و نهی از منکر، و تولی و تبری دارای سلسله مراتب و شرایط خاصی‌ست. در این سلسله‌ مراتب، جنگ و اعمال خشونت آخرین مرحله بوده و انجام آن توسط هر کسی ممکن نیست و لازم است تا آموزش‌هایی ببیند. (خصوصاً آموزش‌های اعتقادی)

اما این در حالی‌ست که در بازی‌های ایرانی، ما شاهد این هستیم که روند بازی از ابتدا با جنگ و اعمال خشونت شروع شده و حتی هیچ مقدمه‌ی کوتاهی که توضیح دهنده‌ی مراحل پیش از جنگ در جهاد اسلامی باشد، وجود ندارد. از سوی دیگر، فرد مبارز یا کسی که خودش را به میدان جهاد و امر به معروف و نهی از منکر وارد می‌کند، هیچ نوع آموزش و تربیت مقدماتی ندیده و یکسره داخل معرکه شده است.

باید به این نکته توجه کنیم که فرزندان ما تحت تأثیر این بازی‌ها بوده و نسبت به مسائلی همچون جهاد، از طریق همین بازی‌ها کسب معرفت می‌کنند. در این بین، توجه به این نکته خیلی ضروری‌ست که فرزندان ما بدانند هدف مبارزین مسلمانان (از صدر اسلام تا امروز) هیچ وقت کشتن نیروهای طرف مقابل نبوده و نیست. بلکه آنها تا حد امکان از تهاجم و اعمال خشونت دوری جسته و در آخرین لحظه، اگر هیچ راهی وجود نداشته باشد، دست به کشتن دشمنان‌شان می‌زنند.

جالب اینجاست که اگر بخواهیم بین یک رنجر امریکایی با یک رزمنده‌ی مسلمان تفاوتی قائل شویم، مسلماً مهمترین تفاوت بین ایشان در همین اولویت بخشیدن‌ در اعمال خشونت و کشتن دشمنان و آموزش‌های اعتقادی و تربیتی‌ست. حال اگر این مسائل حذف شود، این سوال پیش می‌آید که بین یک رنجر امریکایی با یک رزمنده‌ی مسلمان چه تفاوتی‌ست که ما به اولی، در هر زمان و مکانی لعن و نفرین می‌فرستیم و به دومی، سلام و صلوات؟

نکته‌ی مهم دیگری که فقدان آن در بازی‌های جنگی ساخت داخل دیده می‌شود، گنجاندن مفهوم "شهادت" در آنهاست. طبق معارف دینی ما مسلمانان، اولاً بین مرگ با شهادت و ثانیاً بین مرگ مبارزین دشمن با شهادت نیروهای مسلمان تفاوت فاحش وجود دارد. اما آیا این تفاوت‌ها در بازی‌های ایرانی دیده می‌شود؟ آیا در بازی‌های ایرانی، با شهادت رزمنده‌ی مسلمان نهضت و قیام او ادامه پیدا می‌کند و خون پاکش، اثر خود را بر روند جنگ باقی می‌گذارد و یا اینکه مثل بازی‌های خارجی، فرقی بین شهادت و کشتن نبوده و با مرگ مبارز، بازی تمام شده و به قول گیمرها، فرد بازنده گیم اور می‌شود؟

مسلماً اگر قرار باشد که بازی‌های جنگی با معارف اسلامی عجین باشد و فرزندان ما در حین بازی، مسائلی از این دست را یاد بگیرند، لازم است تا نسبت سنجی دقیقی بین روند بازی با این معارف صورت بپذیرد. لازم است تا روند بازی جوری طراحی شود که جنگ و خونریزی آخرین حربه‌ی موجود بوده، با شهادت بازیکن، نه تنها کار تمام بازی نشده بلکه به مرحله‌ی بالاتر و بهتری برسند و تکلیف مسائل دیگری از جمله امدادهای غیبی، از خودگذشتگی و ایثار، توکل به خداوند، خودسازی و ... در این بازی‌ها معلوم شود.

در دنیای امروز، هیچ چیز به اندازه‌ی رسانه‌هایی مثل بازی‌های رایانه‌ای بر روی فرزندان ما تأثیر تربیتی ندارد. پس بدانیم که اعتلای آنها، تلاش برای تربیت بهتر ایشان است.