شهید والامقام امیر صیاد شیرازی یكی از برجسته ترین شاگردان درسهاى اخلاق و عرفان حاج آقامجتبى بود كه علم را با عمل آمیخت و با شهادت رهسپار عالم ملكوت شد؛ و حاج آقا در اولین جلسه پس از شهادت او، خطابه ای جانسوز در وصف حال آن شهید داشتند. پدرم هم از سال ٥٩ پاى ثابت درسهاى حاج آقا بود و شاهد این حضور مستمر و منظم، دفترهایی است كه درسهاى حاج آقا را با خط زیبایشان در آن نوشته اند. حتى گاهی حاج آقا براى مراجعه به بحثهاى سابقشان از دفترهاى پدرم استفاده میكردند.
 
این روزها بر پدرم سخت میگذرد... آخرین دیدارمان با حاج آقا یكماه پیش در بیمارستان میسر شد و آنجا پدرم با اشك به حاج آقا میگفت شما در حق من خوب حق پدری را اداء كردید... شاید خاطره آن عیادت را بعداً مفصلتر نوشتم...
 
روز تشییع در مدرسه عالی، پدرم كف پاى حاج آقا را بوسیده بود و به ایشان عرض كرده بود كه میخواهم تا آخرین لحظه با شما باشم... اینگونه بود كه در كمال ناباوری وقتی جمعی از شاگردان استاد خود را آماده كرده بودند پیكر استاد را در قبر بگذارند، یكی از نزدیكان استاد مانع شده بود و گفته بود استاد وصیت كردند كه مرا سیّد در قبر بگذارد و شما سیّد نیستید. بعد نگاهش به پدرم با آن شال سبزش افتاده بود و گفته بود شما سیّدی؟! و اینطور شد كه استاد، آخرین درخواست شاگردش را هم اجابت كرد و پدرم تا آخرین لحظه با استاد بود و آخرین بوسه را بر كف پاى استاد زد...
 
حالا به این فكر میكنم كه عبور استاد از نشئه حیات مادى، حتماً محدودیتهاى دنیوی اجابت حاجات مؤمنان را از پیش پاى استاد برداشته و حالا زمان مناسبی است كه هركس هر حاجتی دارد، با توسل به این رجل الهی از خداى متعال طلب كند. گذر زمان، كم كم ثابت خواهد كرد كه مزار این عالم عامل ربانی زیارتگاه حاجتمندان و اولیاء خدا خواهد شد؛ همانگونه كه مقام معظم رهبری با اینكه بر پیكر استاد نماز گذاردند و در بیتشان براى استاد مجلس ختم گرفتند، با این حال فردای همان روز به زیارت مزار نورانی استاد رفتند...