شما اول در ستاد خود اجماع ایجاد کنید، کشور پیشکش

گروه سیاسی _ سید محسن عبدالهی: انتخابات و رقابت‌های انتخاباتی عرصه وعده دادن و جلب آرای مردم است. معمولا هم این وعده و وعید‌ها که مشتی حرف هستند و شمارشگر هم ندارند، به راحتی زیر پا گذاشته می‌شوند. سنجه اصلی برای راست و دروغ بودن این وعده‌ها، اما نظرات گذشته و کارنامه نامزد‌ها و اطرافیان آن‌هاست. برای مثال اگر کسی در کارنامه خود و گروه همراهش باور به وعده‌ها و عملگرایی و قرابت میان آنچه می‌گوید با آن‌چه که انجام داده است، دیده می‌شود، می‌توان تا حدودی به وعده‌های او اعتماد کرد.

به گزارش بولتن‌نیوز، اما مشکل آن جایی است که هم فرد مورد نظر سابقه قابل اتکایی ندارد و هم اطرافیان او بد سابقه هستند. یک مثال ناب و داغ آن مسعود پزشکیان است. پزشکیان که خود نمی‌داند برای چه آمده و چه برنامه‌ای دارد و قرار است چه بکند، گرفتار در حلقه‌ای شده که سال‌ها بر پست‌های کلیدی این مملکت چنبره زده‌اند و اگر اوضاع در بخش‌های مختلف رضایت‌بخش نیست، به واسطه نابلدی و یا خیانت ایشان به وجود آمده است. این‌ها از دولت میرحسین موسوی در دهه شصت تا دولت حسن روحانی در دهه ۹۰ همواره مدیر بوده‌اند، اما امروز مدعی هستند که وضع فعلی تنها حاصل دو دولتی است که ایشان در رأس کار نبوده‌اند.

همین گردن نگرفتن‌ها و شانه از زیر بار پذیرش کاستی‌ها و اشتباهات خالی‌کردن‌ها، بهترین دلیل است برای قبول نکردن وعده‌هایی که این افراد به ما مردم می‌دهند. بالاخره مردم شاهد کج‌روی‌ها و عملکرد ضعیف این افراد بوده‌اند و با تعدادی فرد تازه از راه رسیده طرف نیستند تا آن‌ها و کارنامه کاری ایشان را نشناسند. این‌گونه نمی‌شود که یک کاندیدا همین حضرات را به همایش‌ها انتخاباتی و این شهر و آن شهر اعزام کند و در آخر هم این جماعت و کارنامه آن‌ها را گردن نگیرد.

مسعود پزشکیان در مناظرات گفته است که حضور برخی افراد در ستاد او، به معنی هم‌نظر بودن با آن‌ها نیست و هر کسی می‌تواند به ستاد او رفت و آمد کند، زیرا وی فعلا رأی می‌خواهد، اما قرار است کار خود را بکند. سوال از پزشکیان این است که آیا این دروغگویی به مردم نیست؟! در ورزشگاه شیرودی جمعی از اصلاح‌طلبان صحبت و بین خود و نظام فاصله‌گذاری کردند. بالاخره باید روشن شود که اگر او با این افراد هم نظر نیست، قرار است چه کسانی سیاست‌های مدنظر وی را پیاده‌سازی کنند؟! پزشکیان حرف از اجماع در کشور می‌زند، اما میان او و ستادش اجماعی وجود ندارد؛ آیا فردی که تکلیفش با ستاد خود روشن نیست، می‌تواند کشور را مدیریت کند؟!