ماجرای صاحب کرامتی، که چشم برزخی را به خاطر اطاعت از نفس، از دست داد

گروه فرهنگی: حجت الاسلام والمسلمین سید محمد باقر علوی تهرانی استاد حوزه علمیه به مناسبت ایام ماه مبارک رمضان درباره ارزش افطاری دادن به مؤمن گفت: یکی از آداب ماه رمضان سنّت افطاری دادن است. امیرالمؤمنین فرمودند: هرکس در ماه رمضان مؤمنی را به یک وعدۀ کامل افطار دهد به ازا آن از ثواب آزادی یک برده و بخشش گناهان گذشته برخوردار می‌شود. در صورتی که توان مالیش اقتضا نمی‌کند اگر به یک لیوان شیر و یا یک دانۀ خرما افطاری دهد خداوند همان پاداش را به او نیز عطا می‌کند.

به گزارش بولتن نیوز به نقل از مهر، وی افزود: پیامبر اکرم فرمودند: کسی‌که با مالی که از راه حلال به دست آورده روزه‌داری را افطار دهد در تمام شب‌های رمضان فرشتگان بر او درود می‌فرستند و جبرئیل در شب قدر با او مصافحه می‌کند. نشانۀ مصافحۀ جبرئیل این است که دل مصافحه‌شونده نرم و اشکش جاری می‌شود.پس سعی کنید که در این ماه یا به تنهایی افطاری بدهید و یا در افطاری دادن شراکت کنید. چون به‌واسطۀ این افطاری از یک دعای مستجاب نزد خداوند هم برخوردار می‌شوید.

این استاد حوزه علمیه با اشاره به آیات قرآن کریم اظهار داشت: یکی از شخصیت‌های تاریخی بلعم بن باعوراست. شخصیتی دانشمند، عابد، صاحب کرامت و دارای چشم ملکوتی؛ که از معاصرین حضرت موسی بود؛ اما به‌واسطۀ تبعیت از هوای نفس و یک اطاعت بی‌جا از همسرش، تمام آن کرامات را از دست داد و شیطان او را صید کرد. لذا پیامبر فرمودند: در زیر این آسمان نزد خداوند هیچ معبودی که به جای الله پرستیده شود، منفورتر از هوای نفس نیست.

وی افزود: قرآن می‌فرماید: آیا دیدی کسی را که معبود خود را هوای نفس خویش قرار داده و خداوند او را با آگاهی گمراه ساخته و بر گوش و قلبش مُهر زده و بر چشمش پرده‌ای افکنده است؟ ما اعتقاد داریم که قرآن و معصومین راست می‌گویند اما چرا از آن‌ها پیروی نمی‌کنیم؟ به دلیل پیروی از هوای نفس. خداوند در آیه‌ای دیگر فرمود: از هوای نفس پیروی نکنید تا از حق منحرف شوید.

علوی تهرانی با استناد به روایتی گفت: حضرت امیر فرمودند: ای مردم! هولناک‌ترین چیزی که از آن بر شما می‌ترسم دو چیز است: پیروی از هوای نفس و آرزوی دراز. امّا پیروی از هوای نفس انسان را از حق باز می‌دارد و آرزوی دراز نیز موجب فراموشی آخرت می‌شود.در متن روایات طول الأمل هم مذموم است و هم مورد نهی. اما خودِ أمل (آرزو) یک امر ممدوح است. چون آرزو عامل اصلی تمام تحرکات، پیشرفت‌ها و تداوم زندگی بشر است.پیامبر فرمودند: آرزو برای امت من رحمت است و اگر آرزو نبود هیچ مادری فرزند خود را شیر نمی‌داد.

وی افزود: البته آرزو یک امر ذاتی نیست؛ بلکه یک امر عَرَضی‌ست. یعنی انسان‌ها ذاتاً امیدوار نیستند و بسته به عوامل است که امیدوار می‌شوند. پس آرزو یک امر ممدوح است اما طول الأمل مذموم.

این استاد حوزه علمیه با طرح این پرسش مبنی بر اینکه چرا بین یک زندگی موقت و یک زندگی همیشگی، ما زندگی موقت را انتخاب می‌کنیم؟ گفت: چون هوای نفس و طول الأمل ما را به سمت انتخاب زندگی موقت می‌برند. با اینکه می‌دانیم زندگی دنیا زودگذر است اما باز هم انتخابش می‌کنیم. در حقیقت ما بین زندگی واقعی (آخرت) و زندگی خیالی (دنیا)، زندگی خیالی را انتخاب کرده‌ایم. چون فریب‌خوردۀ طول الأمل هستیم. انسان به‌واسطۀ طول أمل موقعیت خود در دنیا را فراموش می‌کند. ای انسان! یقیناً تو با تلاش و رنج به سوی پروردگارت می‌روی و او را ملاقات خواهی کرد.

وی افزود: موقعیت انسان در دنیا موقعیت مسافر است. با توجه به آیۀ فوق، باید به هدف و مقصود رسید. مقصد آخرت است و مقصود، لقاء الله. لذا وقتی انسان به‌واسطۀ طول أمل جایگاه خود را در دنیا فراموش کند، مقصد (آخرت) و مقصود (لقاء الله) را هم فراموش می‌کند؛ بعد مشغول دنیا می‌شود. آن وقت است که انتخاب او یک زندگی خیالی و موقت می‌شود. مهم‌ترین عامل در سلوک، یقظه (بیداری) است و آنچه که این بیداری را از بین می‌برد طول الأمل است. چیزی که غالب جامعۀ مذهبی ما به آن دچار هستند.

علوی تهرانی اظهار داشت: در تعریف طول الامل گفته‌اند: اینکه انسان بدون دلیل و منطق، آرزو و انتظار یک دورۀ سرخوشی و سعادتمندی را داشته باشد. یعنی بدون فراهم آوردن مقدمات و اسباب، به دنبال یک پدیدۀ حقیقی باشد. مثلاً کسی آرزو داشته باشد که عفو الهی شامل حال او شود؛ بدون آنکه توبۀ نصوح کرده باشد! این، طول الأمل است. در تعریفی دیگر پیامبر فرمودند: طول الأمل، آرزوهایی‌ست که تحقق آن‌ها بیش از طول عمر بشر زمان می‌برد!