ماجرا چیز دیگری‌ست!

به گزارش بولتن نیوز به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان - سید احمد خوئی؛ فعال رسانه در صفحه خود در اینستاگرام یادداشتی را در رابطه با اهدای جایزه اسکار به سازندگان انیمیشن ایرانی در سایه سرو نوشت:

 

در نظم غرب، برای مومشکی‌های دنیا، هم خودشان اهمیتی ندارند، هم خاطره‌های‌شان، و هم مظلومیت‌های‌شان.

همانطور که «نجات جان یک لاکپشت در اسرائیل» خبر مهم‌تری است از «به خاک و خون کشیده شدن ده‌ها هزار کودک غزه‌ای».

 

 

حالا آکادمی اسکار از «قضيه»ای که تفکری خودباخته و خودتحقیر برای ایران تعریف کرده، خوشش آمده و جایزۀ همیشه سیاسی و استعماری خود را به آن اعطا کرده، اینچنین که: «خاطرات جنگ خوب نیستند؛ آن‌ها رو دور بریز تا زندگی کنی!».

اگر چنین است چرا برای هولوکاست در تمام دنیا، صدها موزه ساخته‌اید و دنیا را با تکه‌های سوخته تن و لباس قربانیان، شکاف می‌دهید؟ چرا لنچ هولوکاست خود را تا کنون بعد از هشتاد سال غرق نکرده‌اید؟ تا چند سال مردم باید خاطرات شما را مرور کنند و رنج بکشند و زندگی بر آنان حرام بشود؟

فقط فرض کنید، همین مضمون، همین انیمیشن برای یک بیمار روانی حاصل از هولوکاست ساخته می‌شد. و هولوکاست، نمادهای آن، تابلوهای آن، خاطرات آن، بخاطر زندگی به قعر دریا فرستاده می‌شد و دفن می‌شد. همین صهیونیستهای آکادمی، چه واکنشی داشتند؟

کدام‌یک را غرق کنیم؟ هولوکاست را، یا خاطرۀ رنج‌های ملت خود را؟ یا عبرت‌های قوی نبودن خودمان را؟ یا عبرت‌های جانی بودن شما و دوستان‌ را؟

احترام خود را نگاه داریم. فراموش نکنیم ما انسانی آزاد و شریف هستیم و رنج‌مان نیز رنج است ... من هانت علیه نفسه، لا تأمن شره - هر کس خود را حقیر شمرد، از شرّ او بر حذر باش. امام هادی علیه السلام.

پیام آکادمی به شما این است: شما ایرانیان بهتر است یادبود رنج‌های خود و عبرت‌های خود را رها کنید... لا یوم کیوم هولوکاست ... هولوکاستی وجود دارد که در آن به شدت اغراق می‌شود، صدها موزه برای آن درست می‌شود، گردهمائی‌های زنده و تازه بعد از هشتاد سال برای آن یک دقیقه، دو دقیقه سکوت می‌کنند تا یاد مردم مظلوم حاصل از آن زنده بماند! مرگ و رنج فقط آن مرگ و رنج است و رنج دیگری وجود ندارد. شناور هولوکاست هرگز نباید غرق شود. لنچ و کشتی هولوکاست هر روز باید رنگ شود و تازه شود و هیچ پرنده‌ای نباید روی آن تغوط کند. برای یهودیان صهیونیست: «یادبودهای جنگ، موزه ها، فیلم ها، جراحت ها و ذکر آن ها، زاری کردن برای آن ها، خوب است ... خیلی خوب است ... هر چه بیشتر ... یاد کن، تا زنده بمانی و زندگی کنی».

 

«نهنگ زندگی» برای یهودیان و صهیونیستها و ایوانجلیست‌های صاحب آکادمی اسکار، گرامیداشت حادثۀ غم‌انگیز هولوکاست با صدها فیلم و محتوای روزمره است. ولو این حادثه خیلی PTSD خلق کرده باشد و آثار روانی وحشتناکی به جای گذاشته باشد. اما مقصّر این جراحت‌ها هرگز قربانی معرفی نمی‌شود. حرجی بر قربانی نیست ... این دنیاست که باید دور قربانی جمع شود و بدهکار زندگی بخشیدن به او باشد. اما در مورد ایران و مردم کله‌مشکی، خودشان بدهکار گذشته هستند و باید قربانی بودن خود را فراموش کنند تا به زندگی برگردند.

در بخشی از فیلم، وقتی مرد در حال نجات نهنگ و باز کردن طناب است، سعی می‌کند با چاقو طناب را از تن نهنگ جدا کند، نهنگ زندگی او و چاقوی‌اش را پرت می‌کند: «حتی برای نجات زندگی از سلاح استفاده نکن». سلاحت را زمین بگذار ... سلاح مال یهودیان صهیونیست است، تا ده‌ها هزار به خاک و خون بکشند... مال تو نیست.

این است دنیای مضحک پیرامون ... ومیزان احترام آن به شما کله‌مشکی‌ها. حیله‌گری روباه صهیونیسم مرز ندارد.