آینده ایران در گروی اصلاح است، نه فرار دادن از مسئولیت

گروه سیاسی: این روزها فضای مجازی و رسانه‌های کشور شاهد موج جدیدی از انتقادات است که برخی، خواستار استعفای دکتر مسعود پزشکیان، رئیس‌جمهور دولت چهاردهم، هستند.

به گزارش بولتن نیوز،  این انتقادات، حول محور مسائلی چون تضعیف جبهه مقاومت، افزایش قیمت ارز و بحران‌های انرژی نظیر قطعی برق و گاز می‌چرخند. اما آیا این خواسته، راه‌حلی برای مشکلات است یا تنها تشدید کننده بحران‌های موجود؟

در مواجهه با این انتقادات، چند نکته اساسی وجود دارد که نیازمند بررسی عمیق‌تر است:

مشکلات موروثی؛ مسئولیت یک دولت یا تاریخچه‌ای طولانی؟

مسائل اقتصادی و اجتماعی که امروز کشور با آن‌ها دست و پنجه نرم می‌کند، محصول عملکرد یک دولت خاص نیست. این مشکلات، ریشه در ساختارهای اقتصادی و سیاست‌گذاری‌های چندین دهه دارند. اگر قرار باشد دولت چهاردهم را به دلیل مواجهه با این چالش‌ها توصیه به استعفا کنیم، منطقی است که همین پیشنهاد را برای تمام دولت‌های پیشین نیز مطرح می‌کردیم.

اصلاح بهتر از استعفا

وقتی چالش‌هایی چون بحران ارزی یا قطعی برق و گاز به وجود می‌آید، وظیفه جامعه و منتقدان این است که از دولت مطالبه ترمیم و تصحیح سیاست‌ها داشته باشند، نه اینکه او را تشویق به کناره‌گیری کنند. جا خالی دادن دولت، نه تنها گره‌ای از مشکلات باز نمی‌کند، بلکه بی‌ثباتی سیاسی و مدیریتی بیشتری را نیز به دنبال خواهد داشت.

پیامد استعفا: فضایی تنگ‌تر برای دولت‌های بعدی

یکی از مهم‌ترین پیامدهای چنین توصیه‌هایی، ایجاد فضای سنگین و فشار مضاعف برای دولت‌های آینده است. اگر چنین رویه‌ای در پیش گرفته شود، دولت‌های تازه‌کار هیچ فرصتی برای گره‌گشایی از مشکلات انبوه و ساختاری نخواهند داشت. مهم‌تر از آن، چنین روندی می‌تواند موجب بی‌اعتمادی مردم به نهاد دولت و کاهش مشارکت سیاسی در آینده شود.

حمایت رهبر انقلاب از دولت‌های مستقر

رهبر انقلاب اسلامی نیز همواره تاکید داشته‌اند که دولت مستقر، فارغ از جناح‌بندی‌های سیاسی، باید مورد حمایت قرار گیرد. در سیاست‌گذاری‌های کلان ایشان، تضعیف دولت یا توصیه به استعفا هیچ جایگاهی نداشته و حتی در بحرانی‌ترین شرایط، بر همبستگی و همراهی با دولت تاکید شده است.

کارنامه دولت چهاردهم؛ نکاتی در خور توجه

بسیاری از افرادی که به دولت پزشکیان رای دادند، این انتخاب را به دلیل جلوگیری از وخیم‌تر شدن شرایط اجتماعی انجام دادند. دولت چهاردهم نیز در همین راستا تلاش کرده است، هرچند کارنامه‌ای بدون نقص نداشته باشد. اقداماتی نظیر تلاش برای رفع فیلترینگ و مخالفت با قانون حجاب اجباری نشان می‌دهد که این دولت در برخی وعده‌های خود، موفق عمل کرده است.

نتیجه‌گیری

در نهایت، انتقاد از دولت یک وظیفه مدنی است، اما این انتقاد باید در راستای اصلاح و ترمیم سیاست‌ها باشد، نه تضعیف بنیان‌های اجرایی کشور. با توجه به شرایط پیچیده و انبوه مشکلات به جا مانده از گذشته، دولت چهاردهم بیش از هر زمان دیگری به حمایت و همراهی نیاز دارد، نه توصیه به استعفا.

آینده ایران در گروی اصلاح است، نه فرار از مسئولیت.