خانه های خالی جاده ائل گولی

گروه اجتماعی -    توفیق وحیدی آذر: وقتی از مرحوم مهندس تقی توکلی پرسیدند؛ چرا خانه های سازمانی مهندس ها و کارشناس های صنایع را با فاصله ی بسیار از کارخانه ساخته اید؟ : گفت: می خواهم کارشناس ها و مهندسین بتوانند در بهترین منطقه شهر تبریز زندگی کنند و با آرامش در کارخانه برای تولید و توسعه صنعت  تفکر و کار کنند!
***
به گزارش بولتن نیوز، قربانعلی فرخزاد با تحصیلات چندم ابتدایی ، وقتی توانست با پول سیاه مالک میراث فکری و معنوی  کارخانه ماشین سازی شود، جزئیات خرید کارخانه ماشین سازی تبریز را اعلان کرد ! در مورد قیمت زمین و آپارتمان های ائل گلی بهت عمومی همه جا را فرا گرفت ، او گفت:
-  طبق توافقی که در معامله با سازمان خصوصی سازی داشتیم، کل مبلغ کارخانه ماشین سازی تبریز همراه ریخته‌گری و زمین ایل گلی تبریز معامله ۷۰۰ میلیارد تومان بوده که مبلغ ۲۰۰ میلیارد تومان پرداخت شده و الباقی طی پنج سال به صورت سالانه ۱۰۰ میلیارد تومان پرداخت خواهد‌ شد.

این به معنی آن بود که آقا قربانعلی اگر کارخانجات  ماشین سازی و ریخته گری را هم نمی خرید ، قیمت هر آپارتمان چیزی کمتر از یک و نیم میلیارد  برایش حساب شده بود! یعنی 420 آپارتمان و خانه ویلایی  به علاوه مغازه ها و عرصه کامل زمین محوطه ! و ......کارخانه بزرگ ماشین سازی .....
***
خانه های جاده ائل گلی که اکنون بنام کوی شهید مدنی شناخته می شوند ، مجموعه ای از مدرسه ، مهد کودک ، بازارچه و 420  خانه ویلایی و آپارتمان است که تحت نظارت و مدیریت مهندس تقی توکلی در جاده ائل گلی به عنوان خانه سازمانی جهت استفاده کارشناسان صنایع غرب تبریز احداث شده بود.
چندین سال پیش ، کارخانجات کارشناسان خود را از خانه ها اخراج کردند و  خانه های سازمانی که مجهز به بهترین آسانسورهای شیندلر ، موتورخانه های عالی ؛ فضای سبز ، آب صنعتی و تصفیه شده ی فضای سبز  بود بنا به دلایل مبهم و پنهان تخلیه شدند !
***
سال ها پیش و در دوران خردسالی مان همواره شاهد آن بودیم که شیشه های خانه های خالی شکسته  می شدند ، کودکان و حتی بزرگسالان شیشه ها را نشان گرفته و آنرا می شکستند  و مثل این یک رسم و سنت بود!!! که شیشه های خانه خالی باید شکسته می شد!
حال شیشه های طبقه ساختمانهای بلند مرتبه حتی طبقه دوازدهم خانه های سازمانی خالی ائل گولی نیز شکسته است، آیا کودکی از محوطه ی جاده ائل گلی برای شکستن شیشه ها سنگ پرتاب کرده است؟
***
اکنون وقتی وارد شهرک خانه های سازمانی می شوی گویی پا به شهرک ارواح گذاشته ای ! درختانی که برای سبز ماندن از آب تصفیه شده  محوطه بهره  می بردند ، در حال زوال و خشکیدن هستند ، شیشه های پنجره ها شکسته اند! روح مرگ محوطه را فرا گرفته ، گویا اینجا نبود که  سر و صدا و هیاهوی زندگی در آن جاری بود ..........
***
فروش این ثروت برای خصوصی کردن توام یک کارخانه بی معنی است . اکنون کارخانه مالک این برج ها اگر نمی تواند برای انگیزش به عنوان خانه سازمانی آنان را در اختیار کارکنانش قرار دهد حداقل می تواند با ورود به بازار اجاره، نیروی لازم برای جهش و بازگشت به گذشته پرافتخار خود را آغاز نماید! و سرمایه و ثروت  خود را حفظ کند ! ساختمانهای بتنی و مستحکم این مجموعه دارای امکان بقا برای سال های بسیاری را در آینده دارا هستند ! اما سرنوشت این منطقه بسیار وسیع و بناهای متعدد در گرانقیمت ترین منطقه شهر را به خصوصی سازی کارخانجات صنعتی گره زده اند !
 چند صد آپارتمان و خانه ویلایی در جاده ائل گلی تبریز بیش از ده سال است که خالی مانده اند! شیشه های خانه ها را شکسته اند و بعضا پنجره ها را درآورده اند!
گویی این خانه های بسیار مستحکم گرانقیمت  ، فاقد امانت دار هستند!  قرار بر این بود که صنایع سنگین کارشناسان خود را  در این منطقه سکنی دهند تا انگیزشی برای کار بهتر آنان باشد. اما مدل های کار و مدیریت بسیار تفاوت کرده اند. 
دراین محوطه گرانقیمت بسیار زیبا و سبز با درختان منحصر بفرد برگ سوزنی که علم شهرسازی و معماری و ساختمان و تاسیسات با هماهنگی کامل ، محوطه ای آرام  را برای زندگی در آن خلق نموده ؛ زمانی چندین مغازه و مهد کودک ، تصفیه خانه فاضلاب و موتورخانه برق اضطراری و باشگاه و رستوران وجود داشت و زندگی و حیات در آن جاری می گردید!
اگر قرار بر خالی نگه داشتن خانه ها باشد و اگر قراری بر استفاده کارکنان شرکت ها در این ساختمان ها بوجود نیاید و درآمد اجاره ی هرکدام از این خانه ها را حداقل ده  میلیون تومان در ماه فرض کنیم ، که بسیار بیش از آن است هر ماه حداقل چهار میلیارد تومان و در ده سال چند صد میلیارد تومان از ثروت جامعه از بین رفته و کمتر کسی پاسخ گوی آن می گردد. تلاش برای زشت و ارزان نشان دادن این ثروت ملی در مقابل دیدگان مردمان با  مستهلک سازی  و عدم رسیدگی به امانت مردمان ادامه دارد.

در حالی که کارخانجات در فشارهای مالی به سر می برند؛ خالی نگه داشتن این همه ساختمان و به استهلاک کشانیدن آنان آیا کفران نعمت محسوب نمی گردد؟ فرامین مقام معظم رهبری در الگوی موفق مصرف ؛  بحث های اقتصاد مقاومتی و تولید ملی و به طور صریح امانت دار بودن مدیران در مقابل ثروت ملی ، امکان و اجازه این اهمال کاری با ثروت مردم که آنان امانت دارش هستند را نمی دهد.
مدیران کارخانجات صنعتی باید چرایی رها نمودن این ثروت بزرگ را برای مخاطبان خود در میان مردم توضیح دهند که ایا فقط اجاره ماهانه این خانه ها و محوطه گرانقیمت آن نمی توانست؛ گره گشای حداقل پرداخت حقوق کارکنان شرکت را کفاف نماید؟
تصور بدبینانه از این عملکرد، نابودسازی ظاهری محل و ایجاد امکان برای فروش های عجیب محوطه بزرگ و زیبای متعلق به صنایع تبریز است.
سازمان های خاص که شرکت های ملی را به ناتوان ترین افراد سپرده اند و در تلاش برای خصوصی سازی مطلق پایه های صنعتی شدن کشور هستند ! برخلاف قواعد خصوصی سازی و بدون احیای کارخانه ها در شرایطی متروکه آنان را بفروش می رسانند! این خلاف رویه و قواعد و باورهای متداول جامعه و اقتصاد است که تلاش بر فروش به بالاترین قیمت را می نمایند. باید کالای مورد معامله تمیزکاری ، روانکاری و راه اندازی شود تا مشتری با ادامه راهبری آن از درامد منتفع و بقای کارخانه و اشتغال در آن تضمین گردد.
انتصاب ضعیف ترین مدیران روند انهدام و تعطیلی کارخانه را آغاز می کند و سپس کارخانه بی سر و صدا به افرادی عجیب و غیرمتخصص واگذار می شود . طوری که کارخانه ای قدیمی با زخم به میراث صنعتی جامعه در تبریز در حال تبدیل شدن به فروشگاه چندین طبقه است و شرکت های بسیار دیگر به جای تولید و علیرغم داشتن تکنولوژی و دانش به واردکننده از چین تبدیل شده اند. هدف بسیار بزرگ  تولید ملی در بازی های غلط رنگ می بازد.
در این بحبوحه بی پولی کمتر دولت مردی از راه اندازی مدیرانه کارخانجات سخن می گوید گویی که این کارخانجات هرگز رونق نداشته اند و به این علت نگاه به جیب مردم انداخته می شود.
***
زمین ها و برج های جاده ائل گلی بخشی از ثروت ملی هستند و در بحث خصوصی سازی های نادرست نمی توانند جزوی از صنعت برای خصوصی شدن قلمداد گردند، این برج ها که هنوز سالم و مولد هستند و با ارزش! که خصوصی سازی و از کف دادن انها باید با نظارت دقیق انجام گیرد.
اگر قرار است این ثروت برای مولد سازی مورد استفاده قرار گیرد ، ابتدا باید فرهیخته ترین و بافراست  صنعتگران و مدیران کنترل و مدیریت کارخانجات را عهده دار و با ثروت کسب شده از زمین کارخانه را در ردیف شرکت های بزرگ جهانی بدون بهانه های خاص درآورد.