چرا شبکه های اجتماعی سرورهای خود را به ایران نمی آورند؟

گروه IT، یک کارشناس حوزه فنآوری اطلاعات می گوید: تازمانی که نگاه امنیتی و سیاسی بر استفاده از فنآوری اطلاعات حاکم باشد،نمی توان به توسعه آن فکر کرد؛ بنابراین به هیچ وجه نمی شود جلوی فنآوری را گرفت و فنآوری راه خود را باز می کند، بهترین راه فرهنگ سازی است.

کیوان نقره کار در گفت وگو با بولتن نیوز با اشاره به اینکه مساله حضور سرورهای شرکت های بزرگ حوزه آی تی دنیا موضوع جدیدی نیست، اظهارداشت: سالهاست که رایزنی ها و مذاکرات به صورت مستقیم و غیرمستقیم با شرکت های آی تی در حال انجام است. این موضوع یک روال است که مثلا شرکتی مثل فیس بوک یا متا، سرورهایی را در کشورهای اروپایی یا کشورهای مختلف دارد؛ اما برای این کار لازم است پروتکل ها و قراردادهایی که منافع شرکت ها را حفظ کند، مورد توافق طرفین قرار بگیرد.

وی افزود: اگر قرار باشد سرور به یک کشوری انتقال داده شود، لازم است استانداردهای آن شرکت رعایت شود و اینکه چقدر از اطلاعات آن شرکت دراختیار مقامات  قرار بگیرد یا اساسا دسترسی به آن اطلاعات چگونه باشد.آیا حفظ محرمانگی اطلاعات مخاطبان رعایت می شود؟ این شرکت ها پرتکل های محکمی در این رابطه دارند. اگر این موضوع تحت شعاع قرار بگیرد، اساس عملکرد آن شرکت ها زیرسئوال می رود. از آنسو خواسته های طرفین یا شاخص های طرفین هم باید با هم همخوانی داشته باشد واز آنجا که مجموعه این عوامل دارای تضاد با هم هستند، من فکر می کنم این اتفاق در ایران بیفتد.

نقره کار با تاکید براینکه مهمترین شاخصه ای که صاحبان این شرکت ها بدان تاکید می کنند، حفظ حریم  خصوصی کاربران است، تصریح کرد: یعنی پیام های کاربران باید امن، ناشناس و در اختیار هیچ مجموعه ای قرار نگیرد. اگر قرار بود این اتفاق بیفتد، اساس این نوع سرویس دهنده ها زیر سوال می رود. مثل اتفاقی که برای تیک تاک در آمریکا افتاد. دولت آمریکا مدعی بود که چون داده های کاربران آمریکایی در این شبکه وجود دارد، تیک تاک که یک شرکت چینی است باید تضمین بدهد که این داده ها در اختیار دولت چین قرار نمی گیرد. یا اینکه در چین کار نکند. 

این کارشناس فنآوری اطلاعات با بیان اینکه در کشور ما فرآیندهای حوزه فنآوری از لحاظ قانونی نواقصی دارد و شبکه های اجتماعی در کشور ما موضوع امنیتی و سیاسی تبدیل شده، گفت: ممکن است اطلاعات جنبه های امنیتی برای کاربرانی که  در آن کشور حضور دارند، پیدا کند به همین دلیل هم برای حضور سرورهای این شرکت ها مانع وجود دارد.

او افزود: مساله دوم بحث تحریم هاست؛ از آنجا که آمریکا ایران را تحریم کرده، این شرکت ها هم  نمی توانند قراردادهای مستقیمی با ایران ببندند و سرورهای خود را در ایران قرار بدهند. مساله سوم به زیرساخت ها برمی گردد. سرورهای به دو شکل می توانند وارد ایران شوند. اول بین دولت و این شرکت ها قراردادی بسته شود که خود شرکتها سرویس دهنده باشند و سرورها با برند آنها در کشوری نصب شود، یا آنکه آن کشور به آن سرور خدمات بدهد. در هر دو صورت با توجه به اینکه تحریم هستیم، نمی توانیم تجهیزات روز دنیا را داشته باشیم .

نقره کار تاکید کرد: از طرفی، سرورها یا زیرساخت های فن آورانه ما به واسطه تحریم ها کیفیت لازم را ندارد، در نییجه زیرساخت نرم افزاری استاندارد را هم در اختیار نداریم. در قرارداد این شرکت ها علاوه بر حفظ حریم شخصی کاربران، تضامین سخت افزاری با استانداردهای روز دنیا هم مورد تاکید است که سرورهایشان هک نشود. هرگونه اتفاق اینچنینی می تواند بر روی سهام این شرکت ها در بازارهای جهانی تاثیر بگذارد، باعث ریزش سهام آنها شود و سهامداران آنها معترض شوند .چون این شرکت ها از خطرهک شدن باید محفوظ باشند. با توجه به این شاخص ها، بعید به نظر می رسد که شرکت های ارایه کننده اینگونه سرویس ها تمایل داشته باشند که با ایران کار کنند.

او گفت: با وجود این شرایط،لازم است تاکید کنم که به هیچ وجه نمی شود جلوی فنآوری را گرفت و فنآوری راه خود را باز می کند، بهترین راه، فرهنگ سازی است و اینکه نگاه امنیتی و سیاسی وجود نداشته باشد. البته در تمام دنیا نگاه امنیتی به فضای مجازی وجود دارد، اما امنیت کاربران محفوظ می ماند.  این نگاه باید در نظر مسئولان تسری پیدا کند. اگر به عنوان یک مسول یا نماینده مجلس نگاه امنیتی به این مقوله داشته باشیم نمی توانیم امیدوار به توسعه فنآوری اطلاعات باشیم. اولویت باید رویکردهای دیگر فنآوری اطلاعات از اقتصاد تا آموزش و ازسلامت تا سرگرمی باشد .