کودکان کار مجازی؛ برده های مدرن

به گزارش بولتن نیوز به نقل از مگا ایران، به شش یا هفت سالگی نرسیده؛ اشعاری را از حفظ کرده؛ اشعاری مستهجن و بی معنی، بی خبر اما از معانی اش. در هر سکانس لباسی شیک به سلیقه بزرگ ترها می پوشد و تمام اداهایی که به او دیکته شده را موبه مو اجرا می کند تا رضایت خاطر همان بزرگ ترها را جلب کند. در ظاهر همه چیز بی عیب ونقص است.

کودکی با آهنگی دابسمش می کند اما پشت پرده سوءاستفاده از دنیای کودکی است که قربانی خواسته بزرگ ترها شده. کودک کاری که نه فال به دست از ماشینی به ماشین دیگر می رود و نه شاخه گلی تعارف عابران می کند. این کودکان کار شیک و امروزی اند. لباس های مد روز دنیای بزرگ ترها را تن می کنند، کارهایی که گاهی اوقات برای بزرگ ترها هم خط قرمز است را انجام می دهند تا فالوئرهای بیشتری برای پدرومادرهای شان دست وپا کنند. فالوئرهایی که هرچه به تعدادشان افزوده شود، تبلیغات بیشتری برای صفحه شان به همراه خواهد داشت و سود بیشتری عاید پدرومادرهای شان خواهد شد.
رضایت در میان عکس ها و فیگورهای لاکچری

دیده شدن، شهرت و ازهمه مهم تر درآمدزایی ریشه تمام این سیرکی است که پدرومادرها با قربانیان خردسال شان به راه انداخته اند. پدرومادرهایی که گاهی با استراتژی ازپیش تعیین شده ازهمان دوران جنینی صفحه ای به نام کودک به دنیا نیامده راه می اندازند تا با نمایش لحظه به لحظه زندگی اش به شهرت و درآمدزایی برسند. خندیدن، گریه کردن، تزریق واکسن، لحظه راه رفتن، تولد یک ماهگی تا یک سالگی اش و... بهانه هایی هستند برای جذاب ترکردن ماجرا. بیشتراوقات مادران گردانندگان این صفحات هستند؛ مادرانی که صفحه اینستاگرام شان را با سالن مداشتباه می گیرند. قربانی این نمایش ساختگی هم کودکانی هستند که بدون توجه به راحتی و رضایت شان اسیر ژست ها و فیگورهای عکس های لاکچری می شوند تا به اشتراک گذاشته شوند. همه این نمایش ها در حالی روی صحنه می روند که کسی از رضایت کودک سوالی نمی پرسد و کسی این هشدار را نمی دهد که حریم خصوصی این کودک زیر پا گذاشته شده است. سوال اساسی این است که این کودک در نوجوانی و بزرگسالی از این پست ها و... لایک ها راضی است یا خیر؟
تجارت کثیف، پشت سر قربانی کردن کودکی ها

کودکان کار اینستاگرام درواقع مدل های تبلیغاتی اند برای تبلیغات کالاهایی که فروش شان، درآمدزایی برای پدرومادرها و تجاری است که پشت این نمایش های ساختگی قرار گرفته اند. عکس ها و پست های بیشتر یک معنی بیشتر ندارد: گرفتن تبلیغات بیشتر برای تجاری که کالاهای شان در این عکس ها به نمایش گذاشته می شوند. سود، هدف نهایی هم پدرومادرهاست و هم تجار بی توجه به این مساله که این مدل های تبلیغاتی در آینده شهروندانی خواهند بود با جایگاه اجتماعی خاص خودشان. درواقع بزرگ ترها بی توجه به آینده این کودکان آنها را قربانی مقاصد خود می کنند. درواقع می توان گفت کودک این والدین به نوعی تبدیل به «کودک کار» شده است. درحقیقت زمانی که صفحه این کودکان مخاطبان بسیاری داشته باشد، شرکت ها و کمپانی های بزرگ تبلیغاتی سعی می کنند با هدف قراردادن این کودکان جهت تبلیغات برای محصولات خود به سود بیشتری برسند. موسسات تبلیغاتی با وسوسه کردن خانواده ها با پول های هنگفت، این کودکان را قربانی افزایش سود شرکت های خود می کنند و در این شرایط خانواده ها با تبلیغ کردن محصولات آن شرکت به وسیله کودک خود این معامله را قبول می کنند.