آقای رئیس جمهور! آدرس غلط به جنابعالی داده اند؛ رسانه، فقط صدا و سیما نیست

گروه اجتماعی: فقط رسانه ی ما یعنی "بولتن نیوز" در دفعات مکرر اسنادی متقن و مستند مشتمل بر وجود 50 هزار میلیارد تومان طلب دولت از بدهکاران گمرکی منتشر کرده و خواستار پیگیری وصول آن از بدهکاران شده تا از این راه در فرآیند دخل و خرج دولت، کمک به حساب آید. اما نه تنها یک ریال آن وصول نشد، بلکه بارها ما را با شکایت های مختلف به مراجع قضایی احضار کردند. در حالی که این گونه گزارش های انتقادی، بیش از آنچه تصور می رود می تواند به دولت کمک کند و دولت اتفاقا باید با همراهی و کمک رسانه های منتقد، و جلب حمایت مردم به کاهش مشکلات جامعه مشغول شود. دولت باید ازطریق رسانه های منتقد با مردم گفت وگو کند و به عنوان خدمتگذار مردم نظر آنها را حاکم کند و نیروهای جامعه را برای حل بحران ها و مشکلات موجود سازماندهی کند. ما مردم گوش شنوا در میان مسوولان می خواهیم

 به گزارش بولتن نیوز، در خبرها آمده بود که رئیس جمهور محترم با هدف تجلیل از خبرنگاران، در آستانه روز خبرنگار از محل سازمان صدا و سیما بازدید به عمل آورده اند.اما ایشان ظاهرا فراموش کرده اند یا این که متولیان امور خبر و اطلاع رسانی نهاد ریاست جمهوری، به ایشان آدرس غلط داده و جام جم را فقط محل رسانه معرفی کرده اند.

این اشتباه ظاهری، و به شدت انحرافی، عمدتا ناشی از ضعف شناخت و بینش دست اندرکارانی است که به موضوع افکار عمومی و رسانه در نهاد ریاست جمهوری مشغول هستند و میزان اثرگذاری رسانه ها، خبرنگاران و انبوه شبکه های اجتماعی، پایگاه های خبری اثرگذار را نمی شناسند.

علاوه بر حضور رئیس جمهور در صدا و سیما در روز خبرنگار، گزارش دادن رئیس دولت به مردم با حضور دو مجری صداوسیما و بدون حضور رسانه های منتقد و بحث های چالشی اثرگذار، و همچنین عدم حضور رسانه های منتقد ارزشی و اصلاح طلب در بسیاری از کنفرانس های مطبوعاتی مسوولان ارشد دولت که در ظاهر نشان می دهد دولت به سایر رسانه ها توجهی نشان نمی دهد، از نظر محتوایی نیز برخی شاخص های عملکرد دولت، نهاد ریاست جمهوری و وزارت ارشاد، حکایت از آن دارد که دولت عمدتا به سایر رسانه ها از جمله رسانه های منتقد عنایت ندارد و بیشتر از رسانه های همسو، برخی روزنامه های دولتی و خبرگزاری هایی که با بودجه دولت اداره می شوند، حمایت کرده است.

از جمله شاخص های تفاوت نگاه دولت و نهاد ریاست جمهوری به رسانه های کشور، تفاوت میزان یارانه های دولت به رسانه ها و فاصله یارانه رسانه های همسو با یارانه سایر رسانه ها و از جمله رسانه های منتقد است که گویای تفاوت نگاه دولت به کارکرد رسانه های همسو و منتقد بوده است.

از سوی دیگر افزایش شکایت ها و احضار رسانه ها به جای پیگیری گزارش های انتقادی و مبارزه با فساد، نشان دهنده تفاوت نگاه دولت است و تعداد پرونده های شکایت دستگاه های اجرایی از رسانه ها در مراجع قضایی، نشان می دهد که دولت به جای استقبال از گزارش های انتقادی، و رفع چالش ها، راهکار شکایت از رسانه ها را انتخاب کرده است و دستگاه های اجرایی به جای گوش دادن به رسانه های منتقد، عملا اعلام کرده اند که گوش شنوایی ندارند و برای اصلاح امور تلاش مضاعف ندارند. همچنین عدم حضور رسانه های مورد احترام و اقبال مردم در کنفرانس های مطبوعاتی رئیس جمهور و مسوولان ارشد دولت، خود حکایت از تفاوت نگاه دولت به رسانه های منتقد و همسو دارد.

حضور رئیس جمهور در صداو سیما

دست اندرکاران رسانه ای نهاد ریاست جمهوری، دولت و سازمان های متولی رسانه در کشور، توجه داشته باشند که تعداد مخاطبان صدا و سیما و تیراژ روزنامه ها و پایگاه های خبری در شرایط امروز جامعه ایران، نسبت به تعداد رسانه ها و تیراژ روزنامه ها در دهه 1370 تفاوت زیادی دارد و در گذشته رسانه ها از جمله صداو سیما و روزنامه های محدود کشور، طیف گسترده ای از مخاطبان و دایره نفوذ قابل توجه و عمیقی را پوشش می دادند و لذا اثرگذاری زیادی نسبت به تحولات آن دوره داشته اند.

اما امروز جامعه تحت تاثیر انفجار اطلاعات در شبکه های اجتماعی، شبکه های مجازی، پایگاه های خبری و... با هزاران رسانه، روزنامه، پایگاه خبری، شبکه اجتماعی، کانال ها و گروه های پر مخاطب، روبرو است که با نفوذ عمیق تری در لایه های جامعه و طیف گسترده تری از مخاطبان همراه شده و مردم بیشتری به اخبار و اطلاعات و تحلیل ها، و حتی کتاب ها و پادکست ها دسترسی دارند. به عبارت دیگر، تعداد مخاطبان و اثرگذاری صدا و سیما کمتر شده و علاوه بر رشد فناوری و افزایش تعداد رسانه ها، گسترش شبکه های مجازی و شبکه های اجتماعی، نوع عملکرد صداو سیما و مسوولان کشور و رسانه های داخلی، موجب شده که مرجع بسیاری از اطلاع رسانی ها و تحلیل رویدادها به رسانه های خارجی و یا شبکه های مجازی منتقل شود و حالا به جای چند شبکه محدود رادیو و تلویزیون، انبوهی از رسانه ها به صورت چند رسانه ای، از رادیو و تلویزیون تا وبسایت و شبکه اجتماعی، فعالیت دارند و در نتیجه رسانه های داخلی مانند صدا و سیما اثرگذاری سابق خود را ندارند.

 هر ایرانی که دارای یک گوشی هوشمند، کامپیوتر یا لپ تاپ است به انبوه شبکه های اجتماعی و رسانه های داخلی مرتبط است و لذا تعریف خبرنگار، رسانه ها و سازمان های خبری متفاوت از گذشته شده و بار اصلی اثرگذاری عمیق و در عین حال قابل اعتماد مردم به دوش پایگاه های خبری و شبکه های اجتماعی است و لینک های خبری و اخبار دست به دست شده بین مردم و کانال ها و گروه های کوچک دوستان و فامیل نشان می دهد، که مردم عمدتا به کدام رسانه ها اعتماد دارند و به کدام دسته از رسانه ها اقبال نشان می دهند.

کیفیت مطالب نیز تغییر کرده و مردم تنها به اخبار و گزارش های خبری دسترسی ندارند، بلکه مطالب عمیق و تحلیلی، تاریخی، مقایسه ای، رویدادهای گذشته نیز در دسترس قرار گرفته و گویا اخبار حوادث و رویدادهای ایران از گذشته تا امروز شخم زده و از زیر خروارها خاک بیرون ریخته و دوباره نام افراد اثرگذار در طول تاریخ، رویدادها و حوادث، تحلیل ها و... بازخوانی شده و همین موضوع تغییر نگرش اجتماعی، سیاسی و فرهنگی را موجب شده است و لذا دولت باید بداند که رسانه های رسمی، مانند صداو سیما و برخی روزنامه های مورد حمایت منابع مالی دولت، نه تنها مخاطبان کمتری نسبت به گذشته دارند، بلکه کارکرد و اثرگذاری خود را از دست داده اند و امروز برخی رسانه ها بدون حمایت دولت، عملا با اقبال بیشتری نسبت به اخبار و تحلیل های خود روبرو شده و اثرگذاری بیشتری نسبت به رسانه های رسمی دارند و دولت نباید نسبت به آنها بی توجه باشد و لذا برای رفع چالش های کشور باید به آنها توجه کند.

در این راستا باید توجه داشت که اولا؛ بنا بر اعتراف رسمی خود مسئولان صدا و سیما، مخاطبان واقعی آن رسانه فقط درصد محدودی از مخاطبان و مردم پیگیر اخبار را شامل می شود و در دو دهه اخیر سیاست های دولت های مستقر و نهادهای نظارتی موجب شده که مخاطبان از صداو سیما و روزنامه های داخلی، به تدریج به سمت پایگاه های خبری و شبکه های اجتماعی داخلی و خارجی تمایل پیدا کنند و مرجع خبری و رسانه ای بسیاری از تحولات عمدتا یا به تلویزیون ها، رادیوها، شبکه های خبری، شبکه های اجتماعی خارجی هدایت شده و یا افشاگری ها، گزارش های مبارزه با فساد و... در برخی رسانه ها و پایگاه های خبری و روزنامه های داخلی، منبع اصلی پیگیری مردم برای آگاهی از تحولات از طریق گزارش های تحلیلی و تحقیقی و میدانی بوده است. همین موضوع نشان می دهد که مسوولان باید از رسانه های داخلی منتقد و اثرگذار حمایت کنند تا مردم همچنان به سمت رسانه های داخلی عنایت و اقبال نشان دهند و مشکلات و واقعیت ها در درون کشور و رسانه های داخلی مطرح و پیگیری شود.

به عبارت دیگر، مردم اگر خبر را در صداو سیما مشاهده نکنند، بلافاصله یا کانال را تغییر داده و تلویزیون دیگری را ملاحظه می کنند و یا به گوشی هوشمند خود برای پیگیری اخبار و بازنشر گزارش های ارزشمند روزنامه ها و پایگاه های خبری داخلی نگاه می کنند تا از طریق کانال های خبری یا پایگاه های خبری مورد اعتماد خود، سریعتر از اخبار مورد علاقه آگاه شوند و دولت و سایر ارکان نظام نباید این ظرفیت بزرگ و اثرگذار را تضعیف نمایند.

براین اساس، باید توجه داشت که هیچ خبر یا رویداد و تحلیلی را نمی توان اطلاع رسانی نکرد، زیرا یا رسانه ها و منابع آشکار و پنهان، مستندات لازم را به اطلاع مردم می رسانند و یا بازار شایعات وسناریوهای مختلف، آنچنان داغ می شود که مسوولان چاره ای جز واکنش ندارند و مجبور می شوند که در مورد رویداد مورد نظر مردم خبررسانی شفاف داشته باشند و از خسارت های نبود اطلاع رسانی شفاف جلوگیری کنند.

 مثلا توضیح دهند که چرا چند روز شهرهای مختلف تعطیل شده اند یا فلان انفجار یا حادثه به چه دلیل بوده است ویا دلیل فسادهای مالی بزرگ چیست... و همه این موارد نشان می دهد که اکنون شهروند خبرنگاران، با یک گوشی موبایل هوشمند، همه جا با عکس و فیلم و توضیحات خود، خبر دقیقی از رویدادهای مختلف و بلافاصله منتشر کرده و مردم به سرعت و دست به دست در تمام جامعه به اطلاع همگان می رسانند. برخی رسانه ها در داخل یا خارج کشور، اخبار رسیده از سوی منابع مختلف را دروازه بانی کرده و به اطلاع مردم می رسانند و این خود مردم هستند که در عرصه اخبار و اطلاع رسانی نقش اصلی را به عهده گرفته اند.

لذا نمی توان تنها یک دستگاه خاص مانند صداو سیما را سازمان خبری و محل تجمع خبرنگاران اعلام کرد و حتی آن دسته از خبرنگاران که به صورت حرفه ای به کار خبر مشغول هستند، امروز به تحلیل اخبار مشغول هستند و خبر را از شهروند خبرنگاران و افراد نزدیک به رویداد خبری دریافت می کنند و سپس با شاخص های خبری و تخصصی تحلیل کرده و به اطلاع مردم می رسانند و راست و دروغ ها را مشخص می کنند و شایعات را از بین می برند.

به عبارت دیگر، مردم از رسانه ها امروز تنها خبر نمی خواهند بلکه درستی اخبار، شایعات، فیک بودن عکس و فیلم ها، پشت پرده اخبار، تحلیل خبر، اثرگذاری آن بر تحولات آینده را انتظار دارند. به عنوان مثال، تنها اعلام نرخ ارز توسط رسانه ها و به نقل از بانک مرکزی یا صرافی ها کافی نیست بلکه مردم از خبرنگار و روزنامه نگار وتحلیل گر روزنامه و پایگاه خبری و شبکه های اجتماعی، انتظار دارند که روند تغییر نرخ، عوامل موثر بر عرضه و تقاضا، چشم انداز نرخ ها، میزان نرخ تورم وسایر عوامل اثرگذار بر بازار ارز را توضیح داده و از این طریق به عنوان یک رسانه حرفه ای شناخته شده نه تنها رضایت مخاطبان را جلب کنند بلکه توضیح دهند که معیشت مردم چقدر تغییر خواهد کرد و با انبوه مشکلات اقتصادی باید چگونه برخورد کنند؟

براین اساس، بخش عمده ی از جامعه برای کسب نیازمندی های خود در حوزه ی افکار عمومی به رسانه های دیگر به جز صداو سیما مراجعه می کنند.

سرمایه گذاری دولت در سایر رسانه ها

دولت و نهاد ریاست جمهوری باید پاسخ دهند که مگر رسانه های به شدت ضعیف تر از منظر شاخص های قدرت حاکمیتی، بودجه های کلان مالی، نیروی عظیم پرسنلی، حمایت جریانات سیاسی و.....رسانه نیستند؟

آمار و لینک های خبری موجود در شبکه های اجتماعی نشان می دهد که رسانه های دیگر، از حیث جذب مخاطب با فاصله ی بسیار زیاد از صدا و سیما، مورد توجه جامعه قرار دارند. اما مورد توجه رئیس جمهور و دولت قرار نگرفته اند. در حالیکه حضور دولتمردان در رسانه های منتقد می تواند به کاهش فاصله مردم، گفت وگو با مردم و ایجاد همدلی و کاهش مشکلات کمک کند.

این رسانه ها که عمدتا به بخش خصوصی وصل هستند، با تکیه بر منابع غیر دولتی و عدم برخورداری از کمکهای رسمی دولتی، و با زحمت و تلاش بسیار تا این لحظه توانسته اند آئینه ی نظرات و دغدغه های بخش های مختلف جامعه باشند؛ و در این راه آن قدر موفق بوده اند که توانسته اند در مقایسه با صدا و سیما، مخاطبان بسیار زیادی را جذب نمایند. پس اگر قرار باشد دولت سرمایه گذاری پرسودی داشته باشد و ارتباط بهتری با مردم و جامعه ایجاد کند، باید عمده ی سرمایه ی خود را در سبد رسانه های بخش خصوصی بگذارد نه رسانه ی دولتی.

بی توجهی به رسانه های منتقد دولت

صاحب نظران و بزرگان رسانه می گویند که رسانه های حرفه ای باید حداقل 60 درصد مطالب خود را به انتقادها، رسیدگی به مشکلات و کمک به حل چالش های جامعه اختصاص دهند و کمتر از 40 درصد را به تبلیغات و پروپاگاندا، تعریف و تمجید و نکات مثبت تحولات اختصاص دهند. زیرا اصل حضور رکن چهارم دموکراسی در کنار سه رکن دیگر دولت، مجلس و دادگستری، برای آن است که آنچه دولت و ارکان دیگر ندیده اند، رسانه ها ببینند و متذکر شوند و زبان گویای مردم و چشم دولت باشند. از این رو همواره رسانه های منتقد که دائم به گزارش تحلیلی و مبارزه با فساد و کم کاری و بهره وری پایین مشغول هستند، بیشتر مورد اقبال و علاقه مردم هستند و اتفاقا با بیشترین شکایت از سوی صاحبان منافع به دادگستری ها مواجهند و مدیران مسوول این رسانه های منتقد از جمله بولتن نیوز، به طور مستمر از بابت گزارش های تحلیلی و انتقادی خود، با شکایت برخی افراد و شرکت ها و گروه های صاحب منافع مواجه هستند. برخی شرکت ها و سازمان ها و دستگاه های اجرایی، که به منابع، رانت ها و فرصت های بسیاری دسترسی دارند، عملا به صورت حرفه ای، بخش حقوقی خود را برای شکایت از رسانه ها تجهیز کرده اند و بخش عمده ای از وقت مدیران رسانه ها، برای حضور در مراجع قضایی، ارائه وثیقه و معرفی کفیل صرف می شود.

از این رو، دولت باید بداند که صلاح جامعه و دستگاه های اجرایی در آن است که همواره به رسانه های منتقد احترام بگذارند زیرا آنچه موجب تضعیف دولت، کاهش بهره وری و کارایی و اثرگذاری اقدامات دولت شده، وجود مدیران ضعیف، منافع گروهی، رانت ها و فساد مالی و... است که عملا رسانه ها را مخل اقدامات خود می دانند و به اصلاح امور توجه نمی کنند تا مشکلات کشور کاهش یابد و عملا هر روز بر انبوه مشکلات این دستگاه های اجرایی افزوده شده است.

عدم توجه به رسانه های منتقد و غیرهمسو با دولت

نکته ی بعدی، عدم توجه کامل به رسانه های منتقد و غیرهمسو با دولت، از سوی رئیس جمهور و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است. مگر رسانه های منتقد یا وابسته به جریان های سیاسی غیرهمسو با جریان سیاسی حاکم بر دولت، چه کرده اند که حق برخورداری از توجه و کمک و حمایت و حتی یک بازدید خشک و خالی از سوی دولت، وزارت ارشاد یا رئیس جمهور را ندارند؟

آیا از نظر منطقی ایرادی دارد که بخشی از انتقادات رسانه های منتقد را از سر دلسوزی برای جامعه و کشور تلقی کنیم و آنان را متهم به وابستگی به فلان جریان سیاسی غیرهمسو یا بلندگوی بیگانگان نکنیم؟!

بیشتر بدانید: 

ضرورت رسیدگی به 50 هزار میلیارد تومان مطالبات گمرک در جلسه شورای‌عالی هماهنگی اقتصادی سران قوا

50 هزار میلیارد تومان مطالبات گمرکی از بدهکاران تنها گوشه ای از واقعیت های مورد توجه رسانه های منتقد است

یک نمونه عملکرد رسانه های منتقد را می توان پیگیری مطالبات دولت از بدهکاران بزرگ اعلام کرد. فقط رسانه ی ما یعنی "بولتن نیوز" در دفعات مکرر اسنادی متقن و مستند مشتمل بر وجود 50 هزار میلیارد تومان طلب دولت از بدهکاران گمرکی منتشر کرده و خواستار پیگیری وصول آن از بدهکاران شده تا از این راه در فرآیند دخل و خرج دولت، کمک به حساب آید. دولت طلب ها و مطالبات معوق بسیار مالیاتی، گمرکی، عوارض و... دارد که در این شرایط می تواند علاوه بر تامین بودجه، مانع ایجاد نقدینگی و تورم بیشتر شود و فشار بر مردم را کاهش دهد. 50 هزار میلیارد تومان مطالبات گمرکی از بدهکاران تنها گوشه ای از واقعیت های مورد توجه رسانه های منتقد است و اگر دولت به انتقادهای مطرح از سوی خبرنگاران و رسانه های منتقد توجه نماید، بخش قابل توجهی از مشکلات کشور به تدریج حل خواهد شد.

این گونه گزارش های انتقادی، بیش از آنچه تصور می رود می تواند به دولت کمک کند و دولت اتفاقا باید با همراهی و کمک رسانه های منتقد، به کاهش مشکلات جامعه مشغول شود.

افزایش شکایت ها و احضار رسانه ها به جای پیگیری گزارش های انتقادی و مبارزه با فساد

 اما فکر می کنید نتیجه ی این همه پس از گذشت ماه ها پیگیری چه شد؟ یک ریال که وصول نشد هیچ؛ آمار تعداد احضارهای ما به مراجع قضایی بالا رفت.(شایان ذکر است رسانه ی "بولتن نیوز" تاکنون در هیچ یک از این شکایات، متهم شناخته نشد و در همه موارد با ارائه مستندات، منع پیگرد گرفت).

یارانه های دولت به رسانه ها گویای تفاوت نگاه دولت به کارکرد رسانه های همسو و منتقد است

 اگر همکاران رئیس جمهور و دولت، در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی زحمت کشیده و فهرست کمک های مالی البته رسمی و غیررسمی به رسانه ها را از ابتدای روی کارآمدن دولت سیزدهم شفاف سازی کرده و در منظر افکار عمومی قرار دهند، آنگاه دقیقا مشخص می شود که رسانه های منتقد (اعم از اصلاح طلب و ارزشی) چه جایگاهی نزد دولت دارند؟ آیا تفاوت گذاشتن میان رسانه های همسو با دولت و رسانه های منتقد در اختصاص یارانه یا هر بودجه ی دیگر، نقض عدالت یا حقوق شهروندی نیست؟

تفاوت تعداد پرونده شکایت از رسانه ها در مراجع قضایی

 راه دیگر اشراف بر این تفاوت نگاه به رسانه های منتقد از سوی دستگاههای دولتی، میزان تشکیل پرونده در مراجع قضایی علیه آنان است. آقای رئیس جمهور محترم! برای آگاهی از این ادعا کافی است دستور داده تا رقم و میزان دقیق این پرونده ها را به حضور تقدیم کنند. از وزارت ارشاد، معاونت حقوقی نهاد ریاست جمهوری و سایر دستگاه های نظارتی و مسوول، درخواست بفرمایید تا از دادگستری ها پیگیری فرمایند که در همین دو سال فعالیت دولت سیزدهم، چه تعداد شکایت از رسانه های کشور انجام شده و شکایت ها از رسانه های منتقد ارزشی، منتقد اصلاح طلب، تا چه حد بوده است و کدام رسانه ها بیشترین شکایت را دارند؟ و براین اساس مشخص خواهد شد که حمایت دولت از خبرنگار و رسانه ها چگونه است؟ و همچنین از تعداد مخاطبان این رسانه ها، روشن خواهد شد که عملکرد دولت و دستگاه های اجرایی چه روندی را طی کرده و رسانه ها به چه نکاتی توجه داشته اند و چه کسانی و گروه ها و سازمان ها و شرکت هایی عامل ایجاد چالش، فساد مالی و ناکارآمدی ها بوده اند و چه کسانی در مقابل اصلاح امور مقاومت کرده اند؟

عدم حضور رسانه های مورد احترام مردم در کنفرانس های مطبوعاتی رئیس جمهور و مسوولان ارشد دولت

 مثال عینی دیگر از تفاوت و فاصله گذاری همکاران رئیس جمهور در نهاد ریاست جمهوری و دولت، در برخورد با رسانه های موجود در کشور، انتخاب رسانه ها در گفت و گوهای تلویزیونی و کنفرانس های مطبوعاتی است. آیا دقت کرده اید یکی از دلایل عدم توجه جامعه به گفت و گوهای انحصاری رئیس دولت با سیما، به مدیریت این گفت و گوها در سیما برمی گردد:

 وجود فضای حاکم به شدت رسمی، حضور مصاحبه کنندگان خشک و اتوکشیده، وجود سوالات از قبل مشخص شده( که حتی قرار نیست ظاهرا سوالات فرعی از دل آنها بیرون بیاید)، عدم بهره گیری از مصاحبه کنندگان بدون وابستگی سازمانی به صدا و سیما اما مجرب و توانای کشور و... همگی نشان می دهد که در اطلاع رسانی دولت به جامعه و پرسش و پاسخ دولتمردان و گزارش دهی رئیس جمهور به مردم و ارزیابی عملکرد دوساله دولت سیزدهم به مردم، خبرنگاران و رسانه های منتقد و اثرگذار جایی ندارند.

پس از دوسال از فعالیت دولت سیزدهم، اکنون جامعه در انتظار ارائه گزارش از تحقق وعده های انتخاباتی آیت اله رئیسی در انتخابات سال 1400 است. چرا وعده کاهش مشکلات مردم، معیشت، وضعیت اقتصادی، روابط خارجی، سیاست داخلی و... تحقق نیافته است. دلیل ناکارآمدی برخی دولتمردان و دستگاه های اجرایی چیست؟ آیا به دولت به نتایج قابل توجهی رسیده است آیا ساختار دولت باید اصلاح شود یا قوانین کشور باید اصلاح شوند و یا سایر ارکان نظام باید به یاری دولت شتافته و به کاهش مشکلات کمک کنند؟

دلیل افزایش ناکارآمدی دولت ها نسبت به دولت قبل در سه دهه اخیر چیست؟ و چرا آمار تورم، نرخ ارز، رشد نقدینگی، فقر و کاهش قدرت خرید مردم، مشکلات معیشتی، قیمت ها، چالش های تولید، صنایع و معادن کشور، ناتوانی جوانان در تشکیل زندگی، مشکلات اجاره نشین ها، چالش های اجتماعی مختلف، نارضایتی ها، آب، زمین، محیط زیست، خشک شدن منابع آب و.... نسبت به گذشته بهتر نشده بلکه بدتر نیز شده است؟

ارکان همسو، باید با مردم همسو شود

دولت، قوه قضاییه و مجلس همسو از نظر سیاسی، به چه دلیل همچنان قادر به رفع ناکارآمدی ها نشده اند، چه مشکلی در انتخاب مدیران یا استراتژی ها وجود دارد؟ دولت چه پاسخی و چه راه حلی ارائه می دهد و.... آیا زمان مراجعه به افکار عمومی و آرای مردم برای رفع برخی از چالش های اساسی نرسیده است؟ قطعا بدون کمک مردم نمی توان مشکلات را حل کرد و این مهم، اقبال مردم به دولت را می طلبد و برای این کار باید به نظر مردم توجه داشت.

آیا بهتر نیست که گفت وگوی بین مردم و دولت و مجلس وقوه قضاییه، از طریق رسانه های کشور و خبرنگاران حرفه ای پیگیری شود تا به همدلی و همراهی بیشتر و حرکت دولت و مجلس و قوه قضاییه به سمت مردم و حرکت مردم به سمت مسوولان، کمک کند تا با همراهی مردم چالش های اساسی کشور برطرف شود؟

مسوولان باید از برج عاج پایین آمده و به جای اطلاع رسانی از تریبون های رسمی مانند صداو سیما، به میدان فعالیت های اجتماعی، خبری ورسانه ای وارد شوند و در کنار خبرنگاران و مردم به حل مشکلات کمک کنند. افزایش فاصله مسوولان و مردم و رسانه های منتقد، چاره کار و راه حل نیست. جامعه انتظار دارد که برای رفع بحران های موجود و جلوگیری از تشدید بحران ها در آینده، مسوولان کاری انجام دهند و چاره اندیشی کنند و به کمک اندیشمندان جامعه، رسانه ها و خبرنگاران حرفه ای کشور، راه گریزی پیدا کنند.