فرانسه بسیاری از آزادی‌های خود را از دست داده‌ است

گروه بین الملل: روز جمعه مورخ ۱۰ تیرماه شاهد آن بودیم که فرانسه به گروهک تروریستی منافقین، مجوز برگزاری تجمعی را داد که با یاری سیاهی‌لشگری از تروریست‌های سوری و بی‌خانمان های اوکراینی، تعداد حاضرین در آن، بین ۵۰۰ تا ۷۰۰ نفر برآورد شده است. با توجه به ضربات اخیر بر منافقین در ایران و آلبانی، این حرکت دولت فرانسه به مثابه دمیدن تنفس مصنوعی به این گروهک تروریستی است و جالب آن است که مخالفین فرانسوی نیز نسبت به حمایت فرانسه از تروریسم منافقین اعتراض دارند و سؤال میکنند دولتی که به این تروریست‌ها مجوز تجمع اعتراضی را می‌دهد، چرا به مردم خود اجازه تجمع در شنبه‌های اعتراضی را نمی‌دهد؟

به گزارش بولتن نیوز به نقل از  فارس، ژاکلین مورو، فعال و نویسنده‌ای که به عنوان یکی از بنیانگذاران جنبش جلیقه‌زردها شناخته می‌شود، بیان می‌کند که چگونه صدای آنها توسط سیاستمداران فرانسوی شنیده نمی‌شود، همان سیاستمدارانی که از یک سازمان تروریستی بدنام (مجاهدین خلق) استقبال می‌کنند.

خبرگزاری فارس پیش‌تر تلاش کرده بود با برخی فعالان جلیقه‌زرد گفت‌وگو کرده و نظرشان را درباره وقایع فرانسه جویا شود که اغلب با این پاسخ مواجه می‌شد که مسئله داخلی است و ما نمی‌خواهیم با رسانه‌های خارجی مصاحبه کنیم با این حال خبرنگار فارس موفق شد با یکی از فعالان جلیقه‌زرد فرانسه ارتباط برقرار کرده و گفت‌وگویی با این فعال فرانسوی ترتیب دهد. در زیر گفت‌وگوی اختصاصی خبرگزاری فارس با این فعال فرانسوی را میخوانید؛

جنبش جلیقه‌زردها چگونه فعالیت خود را آغاز کرد و هدف آن چه بود؟

در 18 اکتبر 2018، من یک ویدیوی ساده در فیس‌بوک ساختم که نشان می‌داد مالیات‌دهندگانی که همیشه بیشتر از گذشته مالیات پرداخت می‌کنند دیگر خسته شده‌اند. من چیزی را که خیلی‌ها در سکوت به آن فکر می‌کردند بلند فریاد زدم. هرگز نمی‌توانستم حدس بزنم که این کار چه تأثیری بر زندگی شخصی من، مردم فرانسه و جهان خواهد گذاشت. خیلی زود متوجه شدم که پیام من ناگهان با طعنه و تحقیر رهبران ما و برخی روزنامه‌نگاران مواجه شده است اما وقتی چندین اتحادیه کارگری و حزب سیاسی از آن استفاده کردند، متوجه شدم که این ویدئو چه تأثیرگذاری بزرگی داشت.

من ابتدا از تعداد بازدیدهایی که هر ساعت به طور تصاعدی افزایش می‌یافت شگفت‌زده شدم. ویدئو در حال پخش‌شدن بود. کم‌کم استشهادیه‌ها [همسو با ویدئوی من] منتشر شدند. سپس روزنامه‌ها پیام را دریافت کردند. ابتدا روزنامه‌های محلی و به دنبال آن منطقه‌ای و در نهایت روزنامه‌های ملی. خیلی زود متوجه شدم که شرکت‌های رسانه در ابتدا قرار بود ما را شبیه یک جریان حاشیه‌ای معرفی کنند که سخن مزخرف می‌گوید. سخت ترین کار مدیریت درخواست‌های مکرر تلفنی [برای همکاری و غیره] بود که گویا متوقف نمی‌شد؛ و البته حسادت برخی‌ها.

بین انتشار ویدیوی من که نهایتاً در کمتر از 15 روز در همه شبکه‌های اجتماعی بیش از 10 میلیون بازدید داشت و شروع جنبش جلیقه‌زردها، فقط یک ماه فاصله زمانی بود. ماهی که طی آن تمام مردم فرانسه که مایل به شرکت در این حرکت عظیم بودند، عصرها به صورت تقریباً مخفیانه در خانه ها گرد هم می‌آمدند تا سازماندهی تجمع در معابر اصلی را مهیا کنند. در 17 نوامبر 2018 میلادی، همه آماده بودند.

چرا جلیقه زرد می‌پوشی؟ آیا این رنگ فقط نشان‌دهنده گروهی از افراد است؟

در فرانسه، داشتن یک یا دو جلیقه زرد در خودرو به دلایل ایمنی برای شرایط تصادف خودرو الزامی است. بنابراین، نوعی لوازم جانبی است که همه آن را دارند و به همین خاطر معرفی ما آسان‌تر صورت گرفت. با این حال، زرد رنگ نور و رنگ دیده‌شدن است. به طور نمادین‌تر، جلیقه‌های زرد به یونیفورم همه مردم رنج‌دیده در فرانسه و لباس شرایط اضطراری تبدیل شده است.

همان‌طور که می‌بینیم این جنبش از نیازهای مردم صحبت می‌کند. واکنش مردم به این حرکت چه بود و چگونه است؟

جنبش جلیقه‌زردها در ابتدا نماد قوی اتحاد بود که حمایت 80 درصد از مردم فرانسه را به دست آورد. تقریباً همه آنها شبیه جلیقه‌زردها بودند. افرادی که در معابر اصلی تجمع می‌کردند، این کار را به عنوان آخرین راه حل انجام دادند. این جنبش به نوعی می‌خواست بگوید حال ما خوب نیست و ما داریم می‌میریم. جنبشی که در حومه فرانسه آغاز شد و مسئله اجتماعی همه‌جا فراگیر شد. همه چشمان خود را به بی‌ثباتی فرانسه که قبلاً پنهان باز کرده بودند. تابوی فقر شکسته شده بود. یک سال بعد، این جنبش نفرت فرانسوی‌ها را برانگیخت، زیرا بسیار خشن بود.

ایدئولوژی، تاکتیک و پیشرفت جنبش جلیقه‌زردها چگونه بوده است؟

در ابتدا همه چیز بدون هیچ تاکتیک واقعی سازماندهی شده بود. فقط حضور دائمی در روزهای شنبه‌ بود که حدود دو سال پیاپی اتفاق افتاد و کاملاً استثنایی بود. با این حال، به نظر من، مسئله مهم‌تر، سنجش میزان اثربخشی آن است. جلیقه‌زردها از همه گرایش‌های سیاسی بودند و یافتن زمینه مشترک واقعی بین آنها بسیار دشوار بود.

شرایط فعلی شما چگونه است؟

امروز، من به مبارزه سیاسی خود برای رسیدن به یک فرانسه صلح‌آمیز و عادلانه ادامه می‌دهم؛ چیزی که تا امروز مطلقاً حاصل نشده است. تکنوکرات‌ها مزه حکومت داری را چشیده‌اند و ما تمام زیان بی‌کفایتی آنها و طمع آنها برای منفعت شخصی را داریم می‌پردازیم. آنها هرگز نه برای فرانسوی‌ها کار می‌کنند و نه برای فرانسه؛ صرفاً برای منافع شخصی خودشان کار می‌کنند.

پاسخ دولت به درخواست‌های جلیقه‌زردها چگونه بوده است؟

واکنش دولت فرانسه سؤال‌برانگیز بوده است. جدی‌نگرفتن جنبش مشخص بود. علاوه بر این، در بحبوحه‌ خشونت‌آمیزترین حوادث طاق پیروزی [در پاریس]، رئیس‌جمهور خیلی راحت به اسکی‌بازی رفته بود!

سپس راهبرد فروپاشی پیش آمد، زمانی که می‌بایست تا 19 نوامبر به خواسته‌های ما پاسخ داده شود تا اجازه ندهیم وضعیت به انحطاط کشیده شود. بنابراین همه چیز از کنترل خارج شد. دولت در مورد سیاست امنیتی، زمان‌بندی درستی نداشت، زیرا اجازه داد وضعیت به سمت افراط‌گرایی پیش برود. با این وجود، قوانینی هست که من و شما باید از آنها پیروی کنیم، در غیر این صورت، هرج‌ومرج بر ما حاکم می‌شود و ممکن است خود را در روزهای انقلاب ببینیم؛ روزهایی که صبح زنگ خانه‌ات به صدا درمی‌آمد و عصر بدون هیچ محاکمه ای سرت را می‌بریدند. آیا فرانسه یه این سو می‌رود؟ به قهقرا؟

به نظر شما، آیا واکنش دولت با اصول سنتی فرانسوی آزادی، برابری و برادری همخوانی دارد؟

جنبش جلیقه‌زردها فرانسوی‌ها را با دولتی روبه‌رو کرده که بسیار اقتدارگرا شده است و مدیریت امنیتی آن در تضاد با عقل سلیم است. برای برگرداندن مردم به خانه، رو به مُثله‌کردن آنها آورده‌اند. این هرگز قابل بخشش نخواهد بود. ما بسیاری از آزادی‌های خود مانند حق تظاهرات، ابراز وجود و داشتن فعالیت را از دست داده‌ایم.

اکنون می‌خواهم درباره سیاست بین‌الملل از شما بپرسم. ایران سال‌ها روابط خوبی با فرانسه داشت: چرا دولت شما اکنون اجازه می‌دهد گروهک تروریستی منافقین که پیش از این در لیست سازمان‌های تروریستی خارجی (FTO) بوده است، آزادانه در فرانسه زندگی کنند و به آنها پناه داده شود و مراسم سالانه خود را در کشور شما برگزار کنند؟

من فکر می‌کنم این سؤالی است که از دولت باید بپرسید؛ این سؤال ما هم هست!

آیا فکر می‌کنید که تداوم این وضعیت می‌تواند خطری برای فرانسه باشد؟ اگر چنین است، برای حل این مشکل چه کاری می‌توانیم انجام دهیم؟

آنچه برای فرانسه یک خطر واقعی است، سیاستمدارانی هستند که آن را اداره می‌کنند. جهان در همه جا و در همه سطوح در حال تغییر است. من معتقدم که ما باید شرایط را با دید وسیع‌تری ببینیم. فقط یک سؤال باقی می‌ماند: چه کسی می‌خواهد جهان آینده را اداره کند؟