چرا رهبر انقلاب امید و امید آفرینی در کشور را یک ضرورت مهم می دانند؟

گروه سیاسی:  مهم‌ترین شاخص اثبات ایران‌دوستی هر فرد، «پرهیز از یأس‌آفرینی و امیدسوزی» و «ترویج روحیه کار و تلاش و امید» است.توصیه‌ی‌ من تقویت ایمان و امید است، و آماج دشمن هم همین ایمان و امید است."این تأکیدات رهبر انقلاب بر نقشِ عنصر امید در پیشرفت ملی کشور از جمله نکات کلیدی مطرح شده در بیانات اخیر ایشان به ویژه درمراسم سی‌وچهارمین سالگرد ارتحال حضرت امام (ره)بود.

به گزارش بولتن نیوز، البته اگر به بیانات حضرت آیت الله خامنه‌ای در سال‌های قبل و حتی در اوایل انقلاب نیز نگاهی داشته باشیم، مسئله امیدآفرینی و مقابله با ایجاد یأس در مردم همواره مورد تأکید ایشان قرار گرفته و در زمان‌های مختلف بر ضرورت این امر تأکید داشته‌اند.اماچرا رهبر انقلاب امید و امید آفرینی در کشور را یک ضرورت مهم می دانند؟واقعیت این است که آنچه امروز بیش از همه افکار عمومی اغلب ایرانیان را درگیر خودکرده، «ناامیدی از فردا» است. اگرچه در واقعیت بیرونی، اوضاع عمومی کشور نابسامان و در حال سقوط نیست اما ناامیدی به آینده و ایجاد تصویری سیاه‌‎تر نسبت به گذشته و اکنون، به‎‌مراتب مخرب‎‌تر از آن چیزی است که به‌صورت واقعی در حال رخ دادن است.از سویی دیگر، این ناامیدی بیش از آنکه در عرصۀ فردی نمایان شود، در عرصۀ اجتماعی بروز می‌کند. در جامعه کنونی ما اغلب افراد به‌صورت شخصی و درونی انگیزه و امید دارند و برای آن تلاش می‎‌کنند و به‌نوعی به آن‎‌ها دل‌بسته‌اند. اما همین افراد موانع رسیدن به اهداف و امیال خود را اوضاع اجتماعی و معیشتی  می دانند.برای مثال، سال‌هاست که مسئولین ارشد کشورمان نسبت به لزوم افزایش میزان رشد جمعیت اصرار داشته و درباره‌ی آن ابراز نگرانی می‌کردند.برخی نسخه‌های ناقص نیز به عنوان تلاش‌هایی در این عرصه تجویز شده که از جمله آن قانون جوانی جمعیت است.

اما متاسفانه این نسخه‌ها هسته اصلی مسئله را هدف نگرفته است. مسئله اصلی برای زوجین،«ناامیدی،نگرانی وترس از فردا» است. زوجینی به سمت فرزندآوری می‌روند که نگرشی مثبت  وامید آفرین نسبت به وضعیت آینده دارند. با منفی بودن این نگرش، فرزندآوری که نمادی از آینده است هم منتفی می‌شود. درواقع امید و تصحیح واقعی شرایط به ویژه در عرصه اقتصاد، هسته اصلی برای فرزندآوری است. از همین جا مشخص می شود که چه کسانی در صف اول «امیدآفرینی» می باشند.تقویت یا تضعیف امید نسبت به  آینده‎‌ و امکان یا عدم امکان رفع و حل مسائل کشور ارتباط مستقیمی به مسئولان و اقدامات آن‌ها دارد. گرچه عوامل بسیار دیگری را نیز می‌توان در تقویت یا تضعیف امید و امید آفرینی  موثر دانست مانند رسانه ها،شبکه‌های خارج‌نشین، روشنفکران امروزی و... اما تردیدی نیست که مخاطب توجه دادن به امر امید و امیدآفرینی در درجه نخست مسوولان اجرایی کشورند. آن ها هستند که با گفتار و رفتار خود می توانند بذر امید را در دل مردم بکارند.گرچه امیدآفرینی آنان  نباید به معنای دادن وعده برای حل یک شبه مشکلات باشد که چنین عملی نه تنها اخلاقی نیست بلکه در مدت کوتاهی خود باعث گسترش ناامیدی و عمیق تر کردن احساس منفی عمومی است. این خطایی است که متاسفانه در عرصه سیاسی کشور کم و بیش از همه جریان های سیاسی سرزده است.

امیدآفرینی مسوولان اجرایی کشور به تلاش صادقانه در حل مشکلات با استفاده از نظرات کارشناسی و مطرح کردن صادقانه پیچیدگی هایی است که در این راه وجود دارد و  صد البته کسب موفقیت وبیان آن در حوزه هایی است که با تکیه بر آن این احساس به مردم منتقل شود که ضمن رفع برخی مشکلات در کوتاه مدت، امید به حل مشکلات سخت تر در آینده نیز متصور خواهد بود. برای افکار عمومی دیدن این موفقیت ها و نشانه های تلاش و وصول به موفقیت های آتی زمینه ای است که باعث ایحاد روحیه امید می شود.خلاصه آن که راه برون‌رفت امروز جامعه از احساس ناامیدی برخورد منطقی و واقع بینانه، مطابق با نظرات کارشناسی ، همراه با تلاش صادقانه مسئولان برای حل مشکلات است.