تأثیر موسیقی ایرانی بر اعراب

گروه فرهنگی: اعراب نغمه های خود را از ایران اقتباس کرده و اشعار خود را بدان نواها سروده اند. ابوالفرج اصفهانی مینویسد: «عبد الله بن زبیر چند تن بنا و معمار از ایران برای ترمیم خانه کعبه، که در عهد او خراب شده بود، به مکه خواست استادان ایرانی در ضمن کار چنانکه عادت مرسوم بناهای ایرانی است آواز میخواندند. يك نفر از موالی به نام سعید بن مسجح، که ذاتاً شخص باهوشی بود آواز آنها را شنید و او را بسیار خوش آمد و به عربی نقل کرد. گویند خواجه این مسجح آواز تازه او را شنید و پرسید: این آواز را از که آموختی؟ پاسخ داد از ایرانیان نغمه پارسی را شنیده، آن را به عربی نقل کردم خواجه او را بسی تحسین کرد و محض تشویق آزادش ساخت.»

به گزارش بولتن نیوز به نقل از کانال آذری ها، عبدالله ابن سریج نیز شاگرد ابن مسجح بود و نزد او آوازهای ایرانی فرا گرفت. نشیط فارسی نیز از موسیقی دانان ماهری بود که سرودهای پارسی میخواند و در عصر خلافت عبد الملك بن مروان به سال ۸۰ هجری درگذشت. گذشته از این عده، مسلم بن محرز و يونس بن سلیمان بن کرد‌ بن شهریار معروف به یونس کاتب و سائب خائر از موسیقی دانان معروفی بوده اند که‌ شهرت زیادی در عصر خود داشته اند.

موسیقی و آواز در عصر بنی عباس توسعه یافت و ابراهیم موصلی و فرزندش اسحاق از موسیقی دانان ایرانی دوره هارون الرشید به شمار می آمدند. ابراهیم کنیزان زیبا را آواز و موسیقی تعلیم میداد و آنان را به بهای گزافی می فروخت چنانکه هارون از او کنیزی به سی و شش هزار دینار خرید ابونواس اهوازی و بشار بن برد طخارستانی نیز در ساختن مضامين بديع و تصانیف دلکش شهرت فراوانی داشتند و آوازهای جدید و دلپسندی به کنیزان تعلیم می دادند.

جنبش شعوبیه (تاریخ بیداری ایرانیان در برابر امویان و عباسیان)، عباسعلی ممتحن،ص ۳۳۹ و ۳۴۰