وقتی حافظه‌مان ضعیف می‌شود، چه کاری باید انجاد دهیم

به گزارش بولتن نیوز به نقل از یک پزشک، پنج سال آزگار است که در مسیری مشخص به خانه برمی‌گردید.. اما اخیراً پیش آمده در همان تقاطع‌های آشنا توقف کرده باشید و ندانید به راست باید بپیچید یا به چپ.

بسیاری از موارد در زندگی روزمره ما را به این پرسش می‌رساند که آیا نقص در حافظه طبیعی است یا نشانه زوال شناختی یا حتی شروع زوال عقل (دمانس) است.

اولین حدس ما ممکن است این باشد که به دلیل زوال مغزی مشکل پیدا کرده‌ایم.

سلول‌های مغز ما با افزایش سن کوچک می‌شوند. آنها همچنین ارتباطات کمتری با سایر نورون‌ها را حفظ می‌کنند و میانجی‌های شیمیایی کمتری برای ارسال پیام به نورون‌های دیگر را ذخیره می کنند.

اما همه نقص های حافظه به دلیل تغییرات سنی در نورون‌های ما نیست. در بسیاری از موارد، عوامل مؤثرتر، از جمله خستگی، مضطرب بودن یا حواس‌پرتی ، بی‌اهمیت‌تر هستند‌.

مقداری فراموشی طبیعی است

سیستم حافظه ما به گونه‌ای ساخته شده که درجاتی از فراموشی در آن طبیعی است. این یک نقص نیست، بلکه یک ویژگی است. حفظ همه خاطرات انبوه عملا ممکن نیست، اطلاعات غیرضروری بیش از حد می‌تواند باعث کندی یا اختلال در بازیابی خاطرات خاص شود.

متأسفانه، تصمیم‌گیری در مورد آنچه مهم است و باید به خاطر بسپاریم، همیشه به اراده ما بستگی ندارد. مغز ما این کار را برای ما انجام می‌دهد. به طور کلی، مغز ما اطلاعات اجتماعی (آخرین شنیده‌ها) را ترجیح می‌دهد، اما به راحتی اطلاعات انتزاعی را دور می‌اندازد.

از دست دادن حافظه زمانی به یک مشکل تبدیل می شود که زندگی روزمره شما را تحت تاثیر قرار دهد. اگر یادتان نرود راست یا چپ بپیچید، مشکل بزرگی نیست.

با این حال، فراموش کردن اینکه چرا پشت فرمان هستید، کجا قرار است بروید یا حتی چگونه رانندگی کنید، عادی نیست. اینها نشانه هایی هستند که ممکن است یک مشکل بزرگ را برسانند.

اختلال شناختی خفیف وجود دارد

مرزی بین از دست دادن حافظه مرتبط با افزایش سن و از دست دادن حافظه به صورت اختلال شناختی خفیف وجود دارد. درجه اختلال می‌تواند ثابت بماند، بهبود یابد یا بدتر شود.

با این حال، مشکل حافظه نشان‌دهنده افزایش خطر (حدود سه تا پنج برابر) بیماری‌های عصبی در آینده مانند زوال عقل است. هر سال حدود ۱۰ تا ۱۵ درصد از افراد دارای اختلال شناختی خفیف دچار زوال عقل یا دمانس می‌شوند.

در افراد مبتلا به اختلال شناختی خفیف، توانایی انجام فعالیت‌های معمولی به تدریج و با گذشت زمان به طور قابل توجهی تحت تاثیر قرار می‌گیرد. علاوه بر از دست دادن حافظه، مشکلات دیگر مانند مهارت‌های زبان، تفکر و تصمیم گیری هم ممکن است رخ بدهد.

تشخیص اختلال شناختی خفیف می تواند یک شمشیر دولبه باشد. این نگرانی به افراد مسن گوشزد می‌کند که از دست دادن حافظه آنها غیر طبیعی است.

همچنین این نگرانی را ایجاد می‌کند که مشکل آنها ممکن است به زوال عقل تبدیل شود. اما همچنین می‌تواند منجر به کشف درمان بالقوه و برنامه‌ریزی برای آینده شود.

گم کردن راه می‌تواند یک نشانه اولیه باشد

تصور می‌شود که اختلال در پیدا کردن راه، نشانگر اولیه بیماری آلزایمر – شایع ترین نوع زوال عقل- باشد. بررسی‌ها با MRI نشان داده است که مناطقی که خاطرات محیط فضایی ما را تشکیل می دهند، اولین مناطقی هستند که تحت تأثیر این بیماری زوال‌برنده یا دژنراتیو قرار می‌گیرند.

با توجه به ارتباط پیش‌بینی‌کننده بین کاهش توانایی یافتن راه و زوال عقل، تست‌های استاندارد برای تشخیص کاهش حافظه باید انجام شود.می‌توان از آزمایش‌های قلم و کاغذ و واقعیت مجازی گرفته و پیدا کردن راه واقعی، استفاده کرد، اما هنوز آزمون استاندارد طلایی وجود ندارد.

یک چالش خاص، ایجاد آزمایشی است که دقیق و مقرون به صرفه باشد و برای اجرا در طول یک روز شلوغ کلینیک آسان باشد.

یک آزمایش پنج دقیقه‌ای ایجاد کرده‌ایم که از حافظه شخص از یک صحنه خاص استفاده می‌کند تا توانایی‌اش در به یاد آوردن راه را بسنجد. از شرکت‌کنندگان می‌خواهیم تصاویر خانه‌ها را به خاطر بسپارند و متعاقباً توانایی خود را برای تمایز بین تصاویری که آموخته‌اند و مجموعه‌ای از تصاویر جدید خانه‌ها آزمایش کنند.

این آزمایش در پیش‌بینی تغییرات طبیعی در توانایی راه‌یابی در افراد جوان سالم، اما کارایی‌اش در افراد مسن باید بیشتر ارزیابی شود.

زمانی که مشکلات حافظه شما باقی می‌مانند، کمک بگیرید

گرچه فراموشی جزئی روزمره چیزی نیست که ما بی جهت نگران آن باشیم، اما وقتی این اختلالات مشخص‌تر و ثابت‌تر می‌شوند، بهتر است کمک بگیرید.

در حال حاضر هیچ درمانی برای آلزایمر وجود ندارد، اما تشخیص زودهنگام به شما امکان می‌دهد برای آینده و مدیریت هدفمندتر این اختلال برنامه‌ریزی کنید.