انگاره‌ای که باطل شد

گروه ورزشی- روح الله رضوی فعال فرهنگی حوزه شبه قاره نوشت: حاشیه‌های فلسطینی جام جهانی بیشتر از متن بود. اقلا در عالم اخبار و رسانه که اینطور بود؛ درست برخلاف آنچه بسیاری می پنداشتند که قرار است حواشی تیم ملی ایران و ناآرامی‌های این روزهای کشور در متن حاشیه‌های جام جهانی قرار گیرد. اراده الهی اما چیز دیگری بود. و مکروا و مکر الله والله خیر الماکرین.
به گزارش بولتن نیوز، برای مخاطب عام ایرانی که فلسطین را از منظر و درگاه حاکمیت دیده و شنیده بود، اینکه در جام جهانی یک جهان حامی فلسطین بودند امری غریب بنظر می‌آمد. این تازگی را حتی می‌شد در واکنش آنانیکه نگرش‌های نزدیک به نظام هم داشتند عیان دید: تعجب از اینکه فلسطین چقدر حامی داشت.
روایت رسمی نظام از فلسطین اگر نه صراحتاً که تلویحاً این معنا را در ذهن مخاطب تداعی می‌کرد که «جمهوری اسلامی ایران حاکمیتاً و شعباً، یکه تاز عرصه حمایت از آرمان فلسطین است» و جام جهانی قطر به این معنا خدشه وارد ساخت. زمینه‌هایی که حاکمیت قطر برای طرح نام و یاد و پرچم فلسطین طراحی کرده بود از سویی و جولانی که شعب عرب و مسلمان و حتی غیر در حمایت از فلسطین در کف میدان جام جهانی به نمایش گذاشت دلیل خدشه بر آن انگاره‌ی تداعی شده در ذهن مخاطب ایرانی بود و چه خوب که اینگونه شد.
برای منی که روزی نیست در صفحات مجازی‌ام پیرامون فلسطین ننویسم و با مخاطبین از هر طیفی به گفتگو و بحث ننشینم و به قاعده یک کتاب در اثبات اهمیت فلسطین و جنایت صهیونیست‌ها نظر نگاشته‌ام، دلیلی عیان‌تر از آنچه در جام جهانی برای فلسطین رخ داد نمی‌توانست وجود داشته باشد که بگویم امروز فلسطین بزرگ‌ترین و نخستین و مهم‌ترین مساله حقوق بشری جهانی پیرامون ماست و ما هم در خیل عظیم حامیان مساله فلسطین بر روی این کره خاکی هستیم.
سوال اما اینجاست که چرا هیچ وقت سخن از پول‌های هنگفتی که کشورهای حاشیه خلیج فارس و علی الخصوص کویت و قطر و ترکیه برای فلسطین هزینه می‌کنند به میان نمی‌آوریم تا هی برای مخاطب شبهه نشود که در این وانفسای اقتصادی چه کسی پول این فلسطینی‌ها را می‌دهد؟ چرا هیچ وقت گزارشی از ده‌ها نشست و همایش که در هتل‌های مجلل استانبول و دوحه و حتی کولالامپور به نام و یاد فلسطین برگزار می‌شود را برای مخاطب ایرانی پخش نمی‌کنیم تا بگوییم که این فقط نظام جمهوری اسلامی ایران نیست که حامی مساله فلسطین است؟ چرا ده‌ها و صدها کلان‌خیریه ترک و عرب و جنوب شرق آسیایی که صدها ساختمان و بیمارستان و مسجد و مدرسه در فلسطین بنا کرده‌اند را برای مردم ایران روایت نمی‌کنیم؟
اگر تنگ نظرانه همه جهان عرب را به خیانت و همه جهان غرب را به رذالت و همه جهان شرق را به جهالت خطاب کنیم و خود را یکه‌تاز بی‌بدیل حمایت از آرمان فلسطین بنامیم طبیعی است که در ذهن مخاطب عامی که ده‌ها و بلکه صدها مشکل و نقص و نارسایی را در کشور می‌بیند اینگونه تبادر شود که با این همه مشکلات چرا ماییم و بس؟ خود عرب‌ها و مسلمین کجای این معرکه‌اند پس؟

آنچه نظام جمهوری اسلامی ایران در حمایت از آرمان فلسطین و «سلاح مقاومت» فلسطینی رقم می‌زند بی‌شک و اغراق منحصربفرد است اما همه پذیر کردن همین سیاست ستودنی و بی‌بدیل در افکار عمومی کشور وقتی شدنی است که تو خود را یکه و تنهای این معرکه نشان ندهی. اتفاقا وقتی که توده‌ها جهان عرب و اسلام را بنمایی و جوش و خروش جوانان الجزایری و مراکشی و مصری و کویتی و قطری و مالزیایی و حتی سعودی را به مخاطب عام نشان بدهی، مخاطب خواهد دانست که موضع اصولی جمهوری اسلامی ایران در قبال فلسطین و رژیم صهیونیستی چقدر به قلب توده‌های جهان عرب و مسلمان و آزاده جهان نزدیک است و چقدر فاصله میان جمهور کشورهای مسلمان با عموم حکامشان در ماجرای فلسطین وجود دارد.