نادیده گرفتن شاخص ها توسط مدیران و وقوع اتفاقات تلخ در کف خیابان ها

گروه سیاسی- مصطفی مطهری: آسیب شناسی ناآرامی های اخیر باید از ابعاد مختلف صورت بگیرد؛ در واقع اهمیت و ضرورت انجام این مهم می تواند بازخوردهای متفاوتی را به همراه داشته باشد. بطوریکه اگر از بعد و منظر متفاوت و گاهاً همپوشاننده به واکاوی و موشکافی شرایط وقوع و دلیل و عوامل حادث شدن اتفاقات بپردازیم اگر چه هر کدام می توانند منشاً و عامل پیدایش متفاوتی داشته باشند اما نتیجه آن به یک مقصد مشخص به ختم خواهد شد که در خیابان ها شاهد آن بودیم.

به گزارش بولتن نیوز ،پیش از ورود به بحث باید خاطر نشان کرد که آنچه با نام زن و آزادی آنان در کف خیابان ها رخ داد یک پدیده اعتراضی و خرابکارانه ورای جنسیت ها بود. اگرچه زن و مطالبات آن چه درست و چه غلط ابتدا به ساکن، صورت و ماهیت ناآرامی ها را شکل داد اما با این وجود حضور جمعی پسر و دختر در کنار هم برای به آشوب کشاندن شهرها و ناامن سازی آنها، باید بستر تحلیلی اتفاقات اخیر باشد.

یکی از ابعاد مورد توجه در این باره، نگاه جامعه شناسانه به موضوع مذکور می باشد. بطوریکه اگر از منظر شاخص NEE (Not in Employment, Education or Training)، این مسئله مورد کنکاش و بررسی قرار دهیم در خواهیم یافت که یکی از دلایل وقوع این رویدادها در کشور معیارهاییست که با نام شاخص NEE معروف می باشد. این شاخص روایت گر وضعیت جوانان در سن 15 تا 24 ساله‌ای است که نه در حال تحصیلند (ترک تحصیل کرده‌اند) نه مشغول مهارت‌آموزی و نه در جایی مشغول به ‌کار هستند. حال اگر به گروه سنی افرادی که در کف خیابان ها شعارهای ساختارشکنانه می دانند مراجعه شود می بینیم عمده این افراد در رده سنی مذکور می باشند.

واقعیت امر این است که سیاستگذاران و مدیران در حوزه های تصمیم گیری و تصمیم سازی در بخش مذکور آن قدر کم کار بوده اند که آنچه از شاخص NEE بدست می آید افزایش عددی و رقمی سال به سال آن است. در واقع عدم سیاستگذاری مربوطه در این حوزه و رها سازی آن بدون ارائه هرگونه برنامه اجرایی و عملیاتی و نداشتن هیچ گونه چشم اندازی به حل بحران مذکور و ... موجب شده تا آنچه امروز دغدغه اجتماعی – فرهنگی – آموزشی و شغلی باشد به یک مسئله امنیتی تبدیل گردد. در حقیقت اگر به اهمیت و ضرورت انجام این موضوع مهم و نیازمندی هایی که در این عرصه وجود دارد توجه می شد و بخش های مختلف مدیریتی در کشور در قالب دستگاه های اجرایی ( به ویژه حوزه های اجتماعی، فرهنگی، امنیتی و انتظامی) و سیاستگذاران اجتماعی برای آن برنامه ای داشتند و نسبت به آن حساسیت ویژه ای به خرج می دادند حوادث تلخ تاریخی در کف خیابان های کشور رخ نمی داد. به بیان روشن تر جوانانی که به هر دلیلی در معرکه حضور داشتند اگر پیش تر و پیش ترها مدیریت می شدند و از ظرفیت ها و توانمندی هایشان جهت آبادانی کشور استفاده می شد به عاملی جهت تخریب تبدیل نمی شدند.

با این حال، باید گذشته چراغ راه آینده در دست مدیران و سیاستگذاران باشد و از آن درس بگیرند. بطوریکه اگر مصادیق، آمارها، ارقام و اعداد، مطالبات و چشم اندازها مورد توجه باشد به راحتی می تواند چالش ها را پیش تبدیل بحران کنترل و مدیریت کرد تا دیگر نیاز نباشد این بخش مطالبه گر و مهجور مانده از ساختار برنامه ای مدیران با نیروهای انتظامی در کف خیابان ها روبرو شوند و شاهد ثبت وقایع تلخ باشیم.