خوارج، کِی عدالتخواه بودند؟!

گروه دین و اندیشه: در ادبیات دینی کسی را متحجر می‌نامند که قرائت خود را از دین، قطعی، کاملا صحیح و عاری از هرگونه اشکال می‌داند؛ هر برداشت و فهمِ دیگری را تکفیر می کند، اجازه‌ی طرحِ پرسش و نقد را نداده و باب تعقل را به کلی می بندد.

به گزارش بولتن نیوز، خوارج را می توان عالی‌ترین نمونه و عینی‌ترین مصداقِ تحجر، در تاریخ اسلام دانست. جماعتی ظاهرگرا و #دگم که دست‌هایشان را بر گوششان نهاده و فهم سطحی‌شان از دین را فریاد می‌زدند و هرکس اندکی از این مسیر فاصله می‌گرفت را مرتد نامیده، بر او می‌تاختند.

شب زنده‌داران و حافظان و قاریانی که به تدبر در معارف قرآن نمی‌پرداختند و از عبادات و مناسک بهره‌ای جز زحمت دادنِ خودشان نمی‌بردند.

با رجوع به نهج البلاغه -به عنوان بهترین منبع برای شناخت خوارج- به وضوح می‌توان مشاهده کرد که مهمترین شاخصه خوارج، #جهل آن‌ها بوده و تقابل‌شان با حضرت امیر (علیه‌السلام) هم ناشی از همین جهل بوده است.
به همین دلیل هم برخورد امام با ایشان بسیار متفاوت از برخورد ایشان با اصحابِ صفین و جمل بود.

حضرت درباره خوارج در نهج البلاغه می فرمایند: «كسى كه در جستجوى حق بوده و خطا كرد مانند كسى نيست كه طالب باطل بوده و آن را يافته است.» (نهج البلاغه؛ خطبه ۶۱، متن کامل)

خوارج، عملا از پذیرش ولایت امیرالمومنین (علیه‌السلام) سر باز زدند و به شبهه افکنی و تشویش اذهان عمومی پرداختند؛ در مقابل، حضرت با صبر و خیر خواهی به انحاء مختلف تلاش نمودند تا شبهات آنها را رفع کنند و در عین حال هرگز به واسطه فهم متفاوتشان، با آن‌ها به قتال نپرداختند، مگر زمانی که خودشان دست به شمشیر بردند.

بنابراین تقابل خوارج با امام نه بر سر #عدالتخواهی آنان بود و نه به واسطه ی #ولایت_گریزی شان. چرا که اساسا در هیچ یک از متون دینی و تاریخی، خوارج، گروهی عدالتخواه معرفی نشده اند!

و عدالتخواه معرفی کردنِ خوارج، صرفا با مقاصد سیاسی و برای خفه کردن صداهای منتقد و متفاوت با قرائت رسمی انجام می‌شود.