جناب عبدی، به کجا چنین شتابان؟!

گروه سیاسی: از منظر جامعه شناسی یکی از آفات موجود در هر جامعه ای خود عالم پنداری و خود برتر بینی است. اینکه فردی یا گروهی، خود را برتر از دیگران ببینند و تحلیل ها و نگاه هایش را نسبت به وقایع از همه مقدم تر بدانند مصداق آفات خود عالم پنداری است. حوزه هایی در جامعه ما وجود دارند که از این دسته افراد مملو می باشد؛ افرادی که نه تنها برای دیگران و تلاش های آنها اعتباری قائل نیستند بلکه همواره تلاش دارند با رویکرد کلاسیک تعمیم همگانی و همیشگی، نگاه منفی بافانه خود را به تمام امور در عرصه های مختلف سیاسی، اجتماعی، آموزشی، فرهنگی و ... تعمیم دهند.

به گزارش بولتن نیوز، نمونه این افراد «عباس عبدی» است. تلاش های مستمر و مداوم وی در عرصه رسانه ای جهت اظهار نظر در قبال تمام وقایع بدون در نظر گرفتن اصول فنی و قالب های تعلیمی زبانزد عام و خاص است. در واقع حضور اقیانوس وار در عمق محدود میلی متری عبدی در تمام عرصه ها موجب شده است تا شاخص ارزیابی ها درباره تحلیل های عبدی نیز که عمدتاً ساختار ستیزانه و منفی گریانه است، با نفی پذیرش همراه باشد.

نامبرده اخیراً در یکی از یادداشت هایش با عنوان«آغاز قرن 15، ضرورت طرحی نو در انداختن» که در روزنامه اعتماد نیز به چاپ رسیده است با قصد حمله و هجمه سازی علیه نظام اسلامی و تطبیق شرایط و موقعیت ها در ایران در طول چهار قرن اخیر(قرن های دوازدهم، سیزدهم، چهاردهم و آغاز قرن جدید) مدعی شده است که قاعده کلی همواره جاری و ساری در این چند قرن در عرصه سیاسی ایران عبارتست از«کنش سیاسی دوگانه سرکوبگری – سرنگونی طلبی مبتنی بر حذف»؛ ویژگی که وی بر این باور است به هنجار سیاسی و فرهنگ سیاسی غالب بر ذهن و عمل انسان ایرانی تبدیل شده است.

واقعیت امر این است که اولاً تطبیق شرایط، موقعیت ها و ویژگی های سیاسی – اجتماعی با تاریخی متفاوت است. چونکه تغییر در مطالبات و خواسته و سلایق و نیازمندها موضوعی است مبتنی بر شرایط زمانی حیات انسان می باشد نه شاخص های تاریخی. با این حال اگر با اغماض این مصادیق تطبیقی را نیز بپذیریم بازهم ایرادات و اشکالاتی بر طرح گزاره مطرح شده از سوی جناب عبدی وارد است. چونکه بستر تحلیل ایشان ایدئولوژیزه سازی مبادی و مبانی قدرت از یکسو و تحلیل آن از سوی دیگر است. به عبارت بهتر ابزار آقای عبدی در تحلیل، نه تنها دوره ای یا سده ای نیست بلکه هدف عملاً حمله به ساختار سیاسی حاکم در ایران در دوره فعلی است. در واقع اکتفا به تاریخ برای تحلیل در نظر جناب عبدی تنها با هدف پیدا کردن گواه تاریخی ولو غیرمرتبط برای تاختن به نظام اسلامی و محکوم کردن ماهیت سیاست ها و عملکرد آن است.

بطوریکه وقتی وی چهار ویژگی بی ثباتی، جنگ، فقر عمومی، گسیختگی اجتماعی را وجه مشترک چهار قرن اخیر ذکر می کند در عمل نوک پیکان حملات وی متوجه نظام اسلامی است که با سیاه نمایی تلاش دارد ساختار و شیوه حکمرانی اسلامی در ایران را برای مخاطبانش به شکلی منفی روایت کند. از سوی دیگر نیز با تعمیم قاعده کلی مطرح شده در عرصه سیاسی ایران یعنی«کنش سیاسی دوگانه سرکوبگری – سرنگونی طلبی مبتنی بر حذف» به دوران فعلی درصدد انگیزشی سازی اعتراضات و جنبشی کردن مردم می باشد. در واقع هدف از طرح این قاعده و نسبت سازی تاریخی در آن تنها با هدف چالش آفرینی برای ساختار سیاسی از سوی اجتماعات معترض به شرایط موجود معیشتی – اقتصادی و کشاندن آن به عرصه سیاسی می باشد.

در مجموع باید گفت عباس عبدی هم در طرح مسئله و هم مصادیق سازی تاریخی دچار کج فهمی است. چونکه باور به پیوستگی تاریخی با نگاه خطی در عرصه سیاسی امری کاملاً غلط و غیر قابل دفاع می باشد. به علاوه اینکه موضوع مذکور نیازمند به تحلیل ساختاری در حوزه جامعه شناسی است نه عرصه سیاسی. اگرچه قرار دادن این موضوع بر بستر جامعه شناسی سیاسی می تواند به قوت تحلیل و بنیه نظری آن بیافزاید اما پیوست های تاریخی به آن مانع خواهند شد تا به مقصد منظور رسید. مضافاً اینکه انتخاب تاریخ برای حمله و هجمه وارد کردن به نظام سیاسی حاکم در ایران امری اشتباه می باشد، چونکه نظام جمهوری اسلامی تنها یک بار در تاریخ ایران تکرار شده و گفتمان سیاسی و هویت مختص به خود را دارد و همین مسئله آن را از تمام دوره های سیاسی متشابه مجزا کرده است. نکته پایانی اینکه جناب عبدی اگر هدفتان طرح ایده های علمی است بهتر است قبل از پردازش آنها مطالعاتی را انجام دهید و اگر هدفتان تنها دیده شدن رسانه ای است (که با توجه به ویژگی های شخصیتی که از شما می شناسیم و علت شما در این باره نیز همین است) بهتر است موضوعات دیگری را برای دیده شدن انتخاب کنید تا گرفتار تسلسل های غلط در دالان های تاریخ نشوید.