اعضای کمیسیون فرهنگی مجلس یازدهم؛ متخصص در ایجاد دو قطبی های کاذب و ارائه طرح های تخیلی!

گروه فرهنگی: دیروز گزارشی توسط «فرهیختگان» منتشر شد که نشان می داد اعضای کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی در یک سال و شش ماه فعالیت خود به جز یک جلسه با چند نفر از فعالین عرصه تئاتر، هیچ ارتباطی با سایر صنوف فرهنگی و هنری برقرار نکرده اند و دیداری با آن ها نداشته اند. اگر چنین موضوعی واقعیت داشته باشد و اعضای این کمیسیون که برخی از ایشان همچون بیژن نوباوه مسئولیتی هم در سازمان های فرهنگی و هنری دارند، پاسخی مستدل و قانع کننده نداشته باشند، حقیقتا باید تأسف خورد به حال فرهنگی که این حضرات می بایست درباره اش تصمیم گیری کنند.

به گزارش بولتن نیوز، وظیفه قوه مقننه و نمایندگان مجلس و علی الخصوص کمیسیون های تخصصی این است که اشکالات موجود در بخش های مختلف کشور را بیابند و برای حل آن ها از طریق قانونی راهی پیدا کنند. این امر هم با دریافت مشاوره از متخصصان و برگزاری جلسات با افراد فعال در حوزه های گوناگون حاصل می شود. حال اگر در دوره ای که بسیاری از مردم عادی نیز به اشکالات فرهنگی فراوان در سطح جامعه و به صورت خاص در تولیدات فرهنگی و هنری هر دو بخش دولتی و خصوصی آگاه هستند، اعضای کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی کمترین تلاش را برای انجام وظایف خود انجام بدهند، چه توجیهی می تواند داشته باشد؟!

ما یا باید از عملکرد ایشان به این مسأله باور پیدا کنیم که خودشان به همه اشکالات آگاه هستند و می توانند بدون توجه به نظرات متخصصان و اهالی فرهنگ چاره ای برای مشکلات پیدا کنند و یا اینکه اساسا هیچ انگیزه ای برای فعالیت در این کمیسیون ندارند و از سر ناچاری در آن حضور پیدا کرده اند. فرضیه اول که بدون شک قابل پذیرش نیست زیرا مصاحبه ها، طرح ها و مسائلی که توسط اعضای این کمیسیون مطرح می شوند، در فضایی تخیلی، گاهی دگم اندیشانه و نادرست سیر می کنند و هیچ ارتباطی با واقعیت های موجود ندارند.

در چنین شرایطی بیشتر به نظر می رسد که گزاره دوم پیرامون چرایی حضور این افراد در کمیسیون فرهنگی درست باشد. اینگونه به نظر می رسد که اعضای کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی در طی یک سال و شش ماه گذشته اصلا میلی به فعالیت در این حوزه نداشته اند و به هر کاری مشغول بوده اند جز انجام وظایف خود و رسیدگی به کارهای روی زمین مانده طی سالهای گذشته. از نشانه های همین ناآشنا بودن به فضای کار در این زمینه همین بس که درک نکرده اند تا چه اندازه ایجاد تعامل مثبت با اهالی فرهنگ و هنر می تواند با اهمیت باشد. البته آن دسته ای هم که با این حوزه آشنایی دارند؛ جزو گروهی هستند که نگاهی منفی به اهالی فرهنگ و هنر دارند و جز تعدادی محدود، بنای تعامل با فعالین در این صنوف را ندارند. 

با این شرایط، تا زمانی که ایشان متوجه ارزش بالای ایجاد رابطه متقابل مثبت با این صنوف نباشند، نمی توان با این نقدها و گزارش ها، انتظار تغییر رویه از سوی ایشان را داشت. در زمانه ای که مرجعیت رسانه ای و فرهنگی جامعه ایران تغییر پیدا کرده و فعالین در حوزه فرهنگ، اثرگذاری بالایی در تصمیمات مردم دارند، بی توجهی سیاست گذاران این حوزه نسبت به ایشان و برگزار نکردن یک جلسه مفید و نتیجه بخش با آن ها، این پیغام را به صنوف فرهنگی و هنری منتقل خواهد کرد که ما اصلا با شما صحبت مشترک و میل به ایجاد تعامل و رابطه نداریم. نتیجه این نگاه می شود ایجاد دو قطبی های کاذب که تنها پیامدهایی منفی به همراه خواهند داشت.