به بهانه طفل گمشده ای به نام شادی/ جوانان ایرانی چرا دنبال جشن هالووین رفتند؟!
گروه اجتماعی: هالووین به معنای عصر قدیسان است. جشنی که در ۳۱اکتبر و در شامگاه عید مقدسان که یکی از آیین مسیحیت است، برگزار می شود. مناسبتی که در تقویم کلیسا برای بزرگداشت یاد درگذشتگان از جمله قدیسان، شهیدان مسیحی و دیگر مؤمنان در گذشته است.
به گزارش بولتن نیوز، در طی سالیان این جشن ابعادی گسترده تری نیز به خود گرفته است و عمدتا جوانان برخی کشورها به بهانه این جشن دست به ابتکارهای جدید نیز می زنند و به بهانه این جشن و جشن هایی از این دست دور هم جمع می شوند، شادی می کنند و هیجانات دوران جوانی و نوجوانی خود را نیز تخلیه می کنند.
اما آنچه مرا به نگاشتن این سطور واداشت، توجه جوانان و نوجوانان ایرانی به این مناسبت هاست. از ولنتاین گرفته تا هالووین که امسال ابعاد گسترده تری نیز به خود گرفت.
آذر منصوری از فعالان سیاسی و اجتماعی در این باره می نویسد: سال است تمام دستگاههای فرهنگی کشور در اختیار دولت و حاکمیتی است که بنا داشته الگویی جدید از اداره کشور به دنیا عرضه کند. از دولت اسلامی گرفته، تا جامعه اسلامی و در نهایت و در گام آخر هم لابد تمدن اسلامی!
در همین ارتباط باید از هجوم جوانان ایرانی برای دیدن کنسرت های خوانندگانی که از ایران گریخته اند، و ارزی که به کشورهای همسایه سرازیر می شود، سخن بسیار گفت که گویای خطاهای بزرگ سیاستگذاری های فرهنگی و سیاسی و اجتماعی و اقتصادی در این ۴۳سال است.
اما روی این نوشتار جشن ها و مناسبت های غیر ایرانی و اسلامی است که سال به سال رواج بیشتری پیدا می کند و تنها راهکاری که ارائه می شود، پاک کردن صورت مسئله و برخوردهای قهری و پلیسی با این نوع رفتارهاست. البته در نهایت آنها که توان و بضاعت مالی داشته باشند، برای دسترسی به آنچه مطلوب و تقاضای فرهنگی خود می دانند، عطای وطن را به لقائش می فروشند و از ایران با همه آنچه که دارند، می روند.!
به راستی چرا چنین شد؟ آیا تاریخ کهن ایران مناسبتی برای شادی و شادمانی و تخلیه هیجانات جوانان و نوجوانان ایران ندارد؟
به جز اعیاد شعبان و عید مبعث و میلاد امامان و مفاخر تاریخ ایران و...، مناسبت های ایران باستان نیز بهانه ای است برای گرامیداشت پاسداست گمشده ای به نام شادی.
جشن‌هایی مانند نوروز، مهرگان، جشن های آتش، گاهنبار و جشن فروردگان تا گرامیداشت کورش بزرگ، که هر یک از آنها مراسم و جشن های وابسته و متعددی نیز دارند.
به رسمیت شناختن شادی به عنوان یکی از الزامات پویایی و امید اجتماعی در همه جوامع است و متحیرم که چرا و به چه دلیلی مناسبت های میلاد امامان غیر تعطیل و مناسبت های وفات یا شهادت آنها تعطیل اعلام شد و به این ترتیب مناسک غم و عزاداری بر مناسک شادی حتی در این سطح هم غلبه پیدا کرد.
در حالیکه در تاریخ ایرانی و اسلامی ما مناسبت های بسیاری وجود دارد که به بهانه آن مردم این کشور به ویژه جوانان و نوجوانان می توانند شادی کنند و هیجانات خود را تخلیه کنند و در کنار آن با تاریخ پیشینیان خود نیز آشنا شوند.
از سوی دیگر ناگفته پیداست که در بسیاری از کشورها همین مناسبت ها و جشن ها بخش مهمی از اقتصاد و دیپلماسی آنها را که تکیه بر گردشگری و توریسم دارد، شامل می شود. باز شدن این دریچه همچنین می تواند چهره ای متفاوت و همه شمول از فرهنگ ایران به دنیا نیز عرضه کند.
اما برای به رسمیت شناختن این شادی باید چشم ها را خوب شست و ظرفیت های فرهنگی و تاریخی و نیز جامعه امروز ایران و مختصات آن را آن طور که هست دید.
آن وقت در می یابید که؛
آب در کوزه و ما تشنه لبان می گردیم
یار در خانه و ما گرد جهان می گردیم.
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
شادی از نظر شما فقط وقتی معنی دارد که همراه رقص و شراب و اختلاط زن و مرد و بزن و بکوب باشد والا جشنهای دینی و اسلامی بدون گناه بسیار داریم که از نظر شما جشن و شادی حساب نمی شود. اما شما دنبال احیای مراسم های کفر آمیز قبل از اسلام و آیین جدید التاسیس کوروش پرستی هستید. هالووین هم در هم راستا است و بنابراین تفاوتی فرقی بین نویسنده و هالووینی ها نیست. 
