نه خود خورد نه کس دهد، گنده کند به سگ دهد

گروه اجتماعی - سید حسن فخرالدین در یادداشتی در کانال رسانه مکتوبات نوشت: حکایت فاجعه بار و انتقال آب از سرشاخه دز به قم و شهرهای مرکزی ایران را در ایران پست بخوانید و با بخشی از اقدامات و سیاست‌هایی که موجب خشک شدن دشت های جنوبی ایران شد، آشنا شوید.

به گزارش بولتن نیوز، اوایل دهه 80 یه پروژه ای رو وزارت نیرو به صورت آزمایشی تو قم اجرا کرد با هدف رفع مشکل آب آشامیدنی. قرار شد سازمان آب یه شبکه مجزا از شبکه اصلی ایجاد کنه تا آب آشامیدنی رو از طریق اون به مردم برسونه. آب آشامیدنی هم قرار شد با تصفیه منابع آب شور تولید بشه.

برای ایجاد این شبکه قرار شد 200 کلیومتر لوله گذاری در تمام سطح شهر انجام بشه. ولی متأسفانه طبق روال همیشگی پروژه میوفته تو زدوبند و پیمانکار یه شبکه‌ی خیلی ضعیف درست میکنه. یه بخشی رو از شبکه های قدیمی که از مدار خارج شده بودن استفاده میکنه و بخش دیگه رو هم از لوله های بی کیفیت.

خلاصه به هر ترتیبی که بود شبکه تو سال 82 احداث میشه و یه پیمانکار دیگه هم مسئول تولید و توزیع آب شیرین میشه. اون زمان پایانه هایی تو شهر نصب میکنن که اپراتور داشته و مردم آب رو از اینا میخریدن.
یه تعدادی هم انشعاب به اماکن مهم مثل حرم و بعضی ارگان ها داده میشه.

از سال 85 پیمانکار تولید و توزیع عوض میشه و شرکت جدید میتونه پروژه رو خوب گسترش بده. مثلا یکسری پایانه های اتوماتیک تو شهر نصب میکنن که با کارت اعتباری میشد ازشون آب برداشت یا تعداد انشعاب هارو زیاد کرد، اون زمان خیلی معروف شده بود که قمیا با کارت آب میخرن و تبدیل به جک شده بود.