نتیجه بایکوت صندوق در طول تاریخ سیاسی کشورهای مختلف

گروه بین‌الملل: علی نصری – کارشناس ارشد و جامعه‌شناس بین‌الملل، در رشته توییتی که مشروع آن را در پیش رو مشاهده می‌کنید، به نتایج حاصل از بایکوت صندوق در تاریخ کشورهای مختلف ازجمله صربستان، ایرلند و عراق پرداخته و آورده است: مطالعات تطبیقی و بررسی تاریخ انتخابات معاصر گواه می‌دهد ترک صحنه سیاسی و واگذاری آن به رقیب به‌منظور بیان یک اعتراض نمادین یا سلب مشروعیت از فرایند انتخاباتی جز ایجاد یک موج زودگذر - که آن‌هم با ترفندهای تبلیغاتی طرف مقابل قابل‌مهار است - نتیجه‌ دیگری در برندارد.

به گزارش بولتن نیوز، متن این رشته توییت به شرح زیر است:

در تاریخ معاصر، به‌سختی می‌توان موردی پیدا کرد که نشان دهد «بایکوت صندوق» - که اغلب به‌منظور اعتراض یا مشروعیت زدایی از فرایند انتخاباتی صورت می‌گیرد - منجر به نتیجه مطلوب برای بایکوت کننده شده باشد.

۱) در سال ۱۹۲۴، شیعیان عراق انتخابات مجلسی که بنا بود قانون اساسی تدوین کند را بایکوت کردند. نتیجه‌اش این شد که ۸۰ سالِ تمام‌ - یعنی سه نسل - از کلیه‌ مناسبات قدرت برکنار شدند.

۲) در سال ۱۹۷۳، مدافعان وحدت دو ایرلند شمالی و جنوبی رفراندومی را که با همین موضوع برگزارشده بود بایکوت کردند؛ اما مخالفان وحدت دو ایرلند به‌طور وسیع در انتخابات مشارکت کردند. نتیجه‌ این شد که جناح مخالف با کسب اکثریت آراء پیروز شد. طبعاً وحدتی هم صورت نگرفت.

خوب یا بد، سرنوشت دو ایرلند نیز همان‌جا برای نسل‌ها رقم خورد.

۳) در سال ۱۹۹۷، اپوزیسیون صربستان انتخابات را بایکوت می‌کند و ناگزیر موجب پیروزی مجدد «اسلوبودان میلوسویچ» می‌شود. با پیروزی او نیز «جنگ کزوو» کلید می‌خورد و سرنوشت هر آنچه از آن کشور باقی می‌ماند به کُل عوض می‌شود!

۴) نزدیک‌تر به خودمان در سال ۲۰۱۲ و متعاقباً سال ۲۰۱۴ رفراندوم‌های قانون اساسی در مصر، در سال ۲۰۱۷ همه‌پرسی در ترکیه و چندین مورد مشابه دیگر نشان می‌دهد قهر با صندوق منتهی به نتیجه دلخواه جریان معترض نمی‌شود.

۵) این ادعا در فضای آکادمیک نیز اثبات‌شده است. متیو فرنکل - محقق علوم سیاسی - صد مورد «بایکوت انتخابات» از سال ۱۹۹۰ تا ۲۰۱۰ را در سراسر جهان بررسی کرده و نتیجه گرفته که همواره متضرر ماجرا جریانی بوده که از ظرفیت‌های صندوق - ولو محدود - استفاده نکره است.

۶) خلاصه اینکه مطالعات تطبیقی و بررسی تاریخ انتخابات معاصر گواه می‌دهد ترک صحنه سیاسی و واگذاری آن به رقیب به‌منظور بیان یک اعتراض نمادین یا سلب مشروعیت از فرایند انتخاباتی جز ایجاد یک موج زودگذر - که آن‌هم با ترفندهای تبلیغاتی طرف مقابل قابل‌مهار است - نتیجه‌ دیگری در برندارد.

انتهای پیام/#