هزينه مقاومت

احد كريم خاني
حضرت آيت الله العظمي خامنه اي، رهبر معظم انقلاب اسلامي عصر روز سه شنبه (11 بهمن) در ديدار «رمضان عبدالله» دبير كل جهاد اسلامي فلسطين و هيأت همراه با اشاره به شرايط سوريه فرمودند: «هدف اصلي طراحي آمريكا در سوريه، ضربه زدن به خط مقاومت در منطقه است زيرا سوريه از مقاومت فلسطين و مقاومت اسلامي لبنان حمايت مي كند.»
ايشان تصريح كردند: «اگر دولت سوريه، به آمريكايي ها قول دهد كه حمايت خود را از مقاومت اسلامي فلسطين و لبنان قطع خواهد كرد، همه مسائل تمام خواهد شد و تنها جرم سوريه حمايت از مقاومت است.»
با گذشت چند ماه از آغاز خيزش هاي اسلامي در منطقه و شمال آفريقا كه رژيم هاي ديكتاتوري عربي را يكي پس از ديگري دستخوش تغييرات اساسي و بنيادين كرده و همچنان نيز ادامه دارد، بروز درگيري ها و تنش هايي در سوريه و تلاش محور عربي - غربي براي ساقط كردن حكومت دمشق نيز در نوع خود حايز اهميت بوده و تحليل هاي مختلفي درباره ناآرامي هاي اين كشور، مطرح شده است.
درباره حوادث سوريه و درك روشني از فرمايش ولي امر مسلمين پيرامون علت اصلي دشمني غرب با اين كشور نكات ذيل قابل ذكر است:
1-پس از آغاز موج بيداري اسلامي در منطقه كه با تحولات تونس و سپس مصر ادامه يافت و قبل از آن نيز ناكامي غرب در جبهه هاي جنگ 33 روزه بر ضد حزب الله لبنان، جنگ 22 روزه غزه و ايجاد فتنه داخلي در حوادث پس از انتخابات سال 1388 ايران، آمريكا همه توان خود را به كار برد تا بتواند موج ناآرامي ها را به ايران نيز تعميم دهد اما نتيجه نهايي آن، حركت كاريكاتور گونه 25 بهمن در تهران بود كه در نهايت جمعيتي قليل و پراكنده در چند خيابان تهران تمام برگهاي برنده آمريكا در اين زمينه را سوزاندند و شكست در اين پروژه بيش از پيش نشان داد جنس انقلاب هاي منطقه با آن چه كه مورد پسند غرب است، فرسنگ ها فاصله دارد. به همين جهت كانون سرمايه گذاري هاي غرب به سوي ديگر دشمن اصلي خود در منطقه يعني سوريه با هدف ضربه زدن به دولت اسد و خارج كردن اين اهرم تعيين كننده از محور مقاومت متمركز شد.
2-سوريه حدود نيم قرن است كه با رژيم اشغالگر صهيونيستي در حال خصومت است و بلندي هاي جولان در شرق اين كشور از سال 1967 همچنان در اشغال صهيونيست ها قرار دارد. رژيم صهيونيستي با كمك هم پيمانان غربي خود به ويژه ايالات متحده آمريكا تلاش زيادي كرده است تا موضوع جولان را به نفع خود تثبيت كند و قطعنامه 242 شوراي امنيت مبني بر عقب نشيني از مناطق اشغالي سال 1967 را به بوته فراموشي بسپارد اما رژيم سوريه طي اين سال ها بر مواضع اصولي خود به خصوص بازپس گيري جولان پافشاري كرده و هرگونه سازش با رژيم صهيونيستي را رد كرده است.
در همين راستا سوريه عملا در جبهه مقاومت گام نهاده و ضمن هم پيماني با جمهوري اسلامي ايران، به حمايت از گروه هاي مقاومت لبنان و فلسطين برخاسته است و البته فشارها و هزينه هايي را نيز از سوي غرب و حتي كشورهاي سازشكار عربي متحمل شده است. بر اين اساس، ثبات و اقتدار رژيم سوريه براي ادامه روند پايداري در جبهه مقاومت امري مهم است و تضعيف حكومت اسد مي تواند مواضع اساسي سوريه را در برابر اشغالگري رژيم صهيونيستي تضعيف كند. حمايت جمهوري اسلامي ايران از دمشق حاكي از اين نگاه راهبردي و حفظ سوريه در جبهه مقاومت است. اين در حالي است كه سوريه از ديرباز سر پل ارتباطي ايران در حمايت از جنبش هاي اسلامي ضدصهيونيستي و آمريكايي بوده و از دست دادن و يا تضعيف اين حلقه، براي اهداف و آرمان هاي انقلابي ايران خسارت بار خواهد بود.
بشار اسد نيز در سخنراني چندي پيش خود با تأكيد بر حمايت از جبهه مقاومت و آرمان فلسطين گفت: «سياست خارجي سوريه، حمايت از مقاومت عربي در برابر اشغال گران است و هدف از توطئه اخير، كنار زدن سوريه از رهبري مقاومت ضدصهيونيستي است.»
3-جنس اعتراض ها در سوريه با آن چه در ديگر كشورهاي عربي مثل مصر و تونس رخ داد كاملا متفاوت است، چرا كه در اين كشورها تجمع ها به صورت آرام آغاز شد اما در سوريه در همان لحظات اول اعتراض ها با حمله مسلحانه اجيرشدگان خارجي به پليس و نيروهاي امنيتي و مراكز دولتي و عمومي اين كشور نظير آن چه در فتنه پس از انتخابات رياست جمهوري سال 88 در ايران رخ داد، همراه بود. در واقع يكي از نكاتي كه جنس ناآرامي هاي اين كشور را با ديگر كشورهاي منطقه متمايز مي سازد، جنگ هاي مسلحانه خياباني و آشوب آفريني افراد مسلح در خيابان هاي اين كشور است كه بر ضد نظام حاكم دست به اسلحه برده اند، هرچند ارتش سوريه نيز در روزهاي آغاز بحران دچار اشتباهاتي شد.
4-سوريه ضمن آن كه همچون ديگر كشورهاي عربي از مشكلات زيرساختي مربوط به انسداد سياسي و معضلات اقتصادي به دور نيست و گاه و بي گاه شاهد موجي كوتاه از اعتراض ها است، اما از سال ها پيش گام هاي مهمي براي رهايي از اين مشكلات برداشته و توفيقات زيادي كسب كرده است. اين دست آوردها موجب ثبات سياسي و اقتصادي سوريه و نيز محبوبيت نسبي بشار اسد نزد افكار عمومي داخلي و خارجي شده است. نكته قابل تأمل در اين بين آن است كه ناآرامي هاي اين كشور برخلاف ناآرامي هاي تونس، مصر، بحرين و هيچگاه يك طرفه نبوده و پس از چند روز از آغاز ناامني هاي خياباني، مردم دمشق و حلب در حمايت از بشار اسد در راهپيمايي هاي متعدد ميليوني شركت كرده و بر ضد آشوبگران راهپيمايي كردند. بنابراين آن چه در ليبي گذشت و قذافي را به خاك سياه گور سپرد، اراده مردم بود نه خواست ناتو؛ چرا كه اگر تصميم «ناتو» موثر بود امروز افغانستان وضعيت ديگري داشت. در واقع آن چه در كشورهايي مانند مصر و تونس رخ داد و منجر به تغيير رژيم هاي حاكم شد، محصول مشاركت اكثريت واقعي مردم در يك فرآيند اعتراض دسته جمعي و پيگير بود در حالي كه در تحولات سوريه به هيچ وجه اكثريت مردم دخالت ندارند بلكه اقليتي از اپوزيسيون مسلح و داراي رويكرد كاملا خشن و با پيوندهاي افشا شده با بيگانگان، به صحنه آمده اند.
در سوريه يك اكثريت خاموش وجود دارد كه به عقيده عموم تحليل گران از جمله نظرسنجي موسسه «پيو» و دانشگاه «ميريلند» در نوامبر .2011م همچنان به اسد علاقه دارند و خواهان كنار رفتن او نيستند. تحليل گران عقيده دارند مهم ترين دليل اين كه تحولات سوريه محصول فعاليت يك اقليت است اين است كه نظام اسد تاكنون پابرجا مانده و الا ترديدي نيست كه اگر اكثريت مردم يك كشور تصميم به براندازي نظام حاكم بر آن بگيرند، مانند آن چه در مصر و تونس اتفاق افتاده، سقوط رژيم حتمي است.
5-بدون شك شرايط كنوني سوريه سبب خواهد شد كه اين كشور بيش از پيش قدرت يابد و ضمن پشت سر نهادن بحران بتواند خود را همچنان به عنوان يكي از نيروهاي مهم منطقه مطرح سازد. بنابراين زمينه حل و فصل ماجرا در داخل اين كشور تا حد زيادي وجود دارد همان طور كه بشار اسد نيز وعده آن را داده است، اگرچه بايد اذعان كرد كه اصلاحات كار يك روز نيست و بسترسازي مناسب مي خواهد.