آقای جهانگیری شما معاون اول دولت کدام کشور هستید؟!

گروه سیاسی - مهدی جعفری: اسحاق جهانگیری طی چند وقت اخیر در کنار حسن روحانی وظیفه تعریف و تمجید از عملکرد هشت ساله دولت تدبیر و امید را بر عهده گرفته است و هر چند روز یک بار مصاحبه ای می کند و از کمالات خود و همکارانش در دولت سخن می گوید. کمالاتی که شکر خدا این روزها چشم خلق را درآورده و ملتی را حیران کرده است که خداوندا مگر می شود مدیرانی چنین بی مانند و کوشا و بی نظیر که این دو نفر دائما از آن سخن می گویند وجود داشته باشند و وضع ما این چنین باشد؟!

 

به گزارش بولتن نیوز، اگر آن چه که رییس جمهور و معاون اولش می گویند حقیقت داشته باشد، پس ما در کشوری به نام ایران زندگی نمی کنیم و یا اگر ما در ایران روزگار می گذرانیم، ایشان مسئولین دولت نقطه ای دیگر از جهان هستند. این درست است که پس از هشت سال فعالیت از نقاط مثبت کارنامه خود دفاع و آن ها را بزرگنمایی کنند اما چشم بستن بر نقاط منفی و تحریف حقیقت و جا زدن آن ها به عنوان موفقیت در کارنامه عملکرد، قطعا پذیرفتنی نیست.

 

نمونه آخرش هم که دیروز اسحاق جهانگیری مدعی شده است نگذاشتیم تورم، ونزوئلایی شود. و در ادامه هم به مظلومیت دولت در متهم کردنش به ناکارآمدی اظهار گله کرده است. اما سوال ما از جناب معاون اول این است که به چه حقی شما گله مند هستید و از کارنامه اقتصادی خود دفاع می کنید؟! همین الان که این مطلب نوشته می شود، قیمت اقلام اساسی خوراکی زندگی مردم نسبت به سال گذشته و اوج گرانی ها با افزایشی چشم گیر رو به رو شده است. بگذریم از اوضاع نابسامان مسکن، خودرو، بورس و هزاران بازار مالی دیگر که همگی در همین دولت به بدترین شرایط خود دچار شده اند.

جهانگیری در حالی از ونزوئلایی نشدن تورم ایران صحبت می کند که بعد از دولت سازندگی که اتفاقا همین افراد مسئولیت داشتند، بدترین نرخ افزایش تورم در ایران پس از انقلاب اسلامی متعلق به همین دولت بوده است. با توجه به این شرایط باید پرسید که کدام دستاورد و عملکرد اقتصادی شما جای دفاع دارد که امروز در نقش طلبکار قرار گرفته اید و همگان را بازخواست می کنید که قدر شما را نمی دانند؟! حقیقتا نه شما، هر دولت دیگر و از هر جریان و جناحی هم بر سر کار بود و چنین فضاحتی به بار آورده بود، امروز به جای مصاحبه طلبکارانه، تنها از مردم طلب حلالیت می کرد و بابت کم کاری و عملکرد ضعیفش خود را ملزم به عذرخواهی از ایشان می دید نه اینکه هر روز به نحوی از خود تعیف و تمجید کند.