در حاشیه سفرهای مارکوپولویی اعضای انجمن صنفی !
چند روز پیش زمزمه هایی از درون انجمن به گوش می رسید که آقایان گرانپایه و مزروعی به عنوان اعضای انجمن صنفی روزنامه نگاران و با هزینه انجمن و امکانات و تسهیلات سازمان جهانی روزنامه نگاران به کازابلانکا رفته اند.
این سفر، بدون آنکه پیرامون آن به اعضای انجمن، اطلاع رسانی شود صورت پذیرفته و احتمالا همچون موارد متعدد دو سه سال گذشته ( سفرهایی به هلند، ترکیه، دانمارک، فرانسه، مالزی و...) اعضای انجمن از نتایج و دستاوردهای آن مطلع نخواهند شد.
انجمن صنفی یا انجمن تفریحی ؟
چند روز پیش زمزمه هایی از درون انجمن به گوش می رسید که آقایان گرانپایه و مزروعی به عنوان اعضای انجمن صنفی روزنامه نگاران و با هزینه انجمن و امکانات و تسهیلات سازمان جهانی روزنامه نگاران به کازابلانکا رفته اند.
این سفر، بدون آنکه پیرامون آن به اعضای انجمن، اطلاع رسانی شود صورت پذیرفته و احتمالا همچون موارد متعدد دو سه سال گذشته ( سفرهایی به هلند، ترکیه، دانمارک، فرانسه، مالزی و...) اعضای انجمن از نتایج و دستاوردهای آن مطلع نخواهند شد.
جالب اینجاست که این فرنگ رفتگان و سیاحان همچنان خود را متولی انجمنی می دانند که وضعیت ادامه فعالیت آن از نظر قانونی در ابهام و چالش قرار دارد، چالشی ناشی از سوء مدیریت.
هنگامی که انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران به منظور حفظ حقوق و منافع مشروع و قانونی و بهبود وضع اقتصادی نویسندگان، خبرنگاران و ... فعالیت خود را آغاز کرد بسیاری از اهل مطبوعات و غیر آن، تاکید می کردند و در واقع آرزوی قلبی خود را ابراز می داشتند که این انجمن، واقعا صنفی باشد و صنفی باقی بماند.
اما امروز کمتر کسی از اعضای این انجمن است که آنقدر نسبت به وضعیت داخلی انجمن بی اطلاع باشد که آن را دایر بر همان مدار بداند. وضعیت کنونی انجمن به خوبی گویای واقعیت هاست.
از آخرین انتخابات هیئت مدیره مدتی بسیار فراتر از حد قانونی مذکور در اساسنامه گذشته و تا کنون هیات مدبره قانونی جدیدی معرفی نشده؛ اعضاء هیات مدیره و نور چشمی ها از همه امکانات انجمن – از اعتبارات داخلی و خارجی آن گرفته تا امکانات و تسهیلات مادی – استفاده می کنند بدون آنکه ضوابط مندرج در اساسنامه رعایت شود یا توضیحی از جانب مقامات برای روشن شدن اذهان اعضاء شرف صدور پیدا کند.
انجمن از علت وجودی خود که همانا توجه به حقوق صنفی اعضاء و دفاع از این حقوق است بسیار فاصله گرفته و به ورطه باند بازی و سیاسی کاری افتاده است (به قول یکی از دوستان، سایت انجمن را که نگاه می کنی پر است از ده ها خبر و بیانیه و نامه با مضامین سیاسی و نه مطالبی مربوط به امور صنفی، انگار وارد سایت یک حزب یا یک دسته و گروه سیاسی شده ای دقیقا مثل مراسم ها وتجمعات انجمن).
به راستی، در این وضعیت چه کسی مقصر است؟ هیئت مدیره؟ اعضاء؟ وزارت کار؟ وزارت ارشاد؟
البته دور از انتظار نیست که به مصداق مثل معروف " ناخوش خر خورده "، آقایان و البته خانم ها، رقبای سیاسی خود را علت بروز این مشکلات معرفی کنند اما هر کس نداند روزنامه نگاران مرتبط با انجمن می دانند که واقعیت چیست. چرا که در سالهای گذشته که حتی دولت و مجلس با ما هماهنگ بودند، به حل مشکلات معیشتی و رفاهی توجه چندانی نمی شد.
طبق ماده 11 اساسنامه، ارکان انجمن عبارتند از مجمع عمومی (عادی وفوق العاده) که عبارت است از اجتماع انجمن که سالی یک بار تشکیل خواهد شد و هیات مدیره موظف به دعوت آن خواهد بود و وظیفه آن رسیدگی و اظهار نظر نسبت به گزارش هیات مدیره و بازرسان و بررسی و تصویب توازن مالی انجمن و انتخاب اعضای هیات مدیره و بازرسان است، بازرسان هیأت مدیره که درمجمع عمومی انتخاب می شود .
گمانم همه اعضای انجمن ( از جمع 4000 نفری آن که البته طبق سیاست در پیش گرفته شده توسط هیأت مدیره باید آنقدر تقلیل پیدا کند که جلسه عمومی مجمع عمومی به حد نصاب برسد! که امروز از این ارکان تنها هیات مدیره و شاید بتوان گفت رییس و دبیر عمل می کنند و نه مجمع عمومی یا فوق العاده بر این باورند و نه بازرسان وحتی خود هیات مدیره کار خود را انجام می دهند. البته اگر این بازرسان کار خود را انجام داده اند مادامی که هیئت مدیره (آقایان) نمی خواهد و یا نمی تواند مجمع عمومی یا فوق العاده را تشکیل بدهد، اخلاقا و عقلا موظفند نتیجه بازرسی خود را به اطلاع اعضا برسانند زیرا تامین مالی انجمن طبق ماده هشت اساسنامه از طریق اخذ ورودیه از اعضاء؛ حق عضویت ماهانه و ... صورت می گیرد و هیات مدیره انجمن صنفی و هر شخص دیگری نمی تواند منابع مالی انجمن را خارج از حدود مقرر در اساسنامه مصرف نماید و همه اعضاء حق دارند بدانند ( مکر نه اینکه دانستن حق ماست ؟) دارایی های منقول و غیر منقول انجمن چقدر است و چگونه مصرف شده است؟ بخصوص در دو سال گذشته مسافرتهای خارجی و بی سر و صدای برخی از اعضای هیات مدیره و نفرات نزدیک به آنها چگونه و تحت چه ضوابطی انجام شده است و چرا تنها برای عده ای خاص و بسیار محدود بوده است و چرا اصلا به اعضاء اطلاع داده نشده که چنین سفرهایی قرار است صورت گیرد؟ اگر میزبانانی در آن سو بخشی از هزینه ها را متقبل شده اند آیا تنها برای این افراد خاص در این انجمن ( و در برخی موارد خارج از انجمن ) بوده است؟ و سئوال های بسیار دیگر نه تنها در رابطه با این مسافرتها بلکه درباره بسیاری از اعمال نابجا و نابخردانه هیات مدیره که باعث شده که وضع بدینجا برسد که تنها انجمن صنفی روزنامه نگاری بسی بیش از پیش خطرناک شده است.
اصلا مگر طبق ماده 38 که انحلال انجمن صنفی را پیش بینی کرده است ( ... در صورت گذشت شش ماه از پایان مدت اعتبار هیات مدیره و عدم تجدید انتخابات ) و اینکه از تاریخ انحلال انجمن صنفی اختیارات مسئولان خاتمه یافته و هیات تصفیه منتخب امر تسویه را به عهده می گیرد هیات مدیره کنونی قانونی است که از امکانات انجمن استفاده کاملا خود سرانه داشته باشد؟
برآیند چند سال گذشته انجمن صنفی مطبوعات نشان میدهد که سه مرض گریبان این انجمن را گرفته است: یکی مزمن، یکی حاد و یکی کشنده. مرض مزمن منفعل بودن اعضاست که انجمن را به حال خود رها کرده اند. مرض حاد آن هیات مدیره نالایق و سیاسی کار است. و مرض گشنده آن هم صنفی نبودن فعالیت آن است ( که در واقع تابعی است از عملکرد هیات مدیره) به قول قدیمی های تهران:
خداوندا سه درد آمد به یکبار خرلنگ و زن زشت و طلبکار!
خداوندا زن زشت را تو بردار خودم دانم خرلنگ و طلبکار!
«چند تن از روزنامه نگاران عضو انجمن»
چند روز پیش زمزمه هایی از درون انجمن به گوش می رسید که آقایان گرانپایه و مزروعی به عنوان اعضای انجمن صنفی روزنامه نگاران و با هزینه انجمن و امکانات و تسهیلات سازمان جهانی روزنامه نگاران به کازابلانکا رفته اند.
این سفر، بدون آنکه پیرامون آن به اعضای انجمن، اطلاع رسانی شود صورت پذیرفته و احتمالا همچون موارد متعدد دو سه سال گذشته ( سفرهایی به هلند، ترکیه، دانمارک، فرانسه، مالزی و...) اعضای انجمن از نتایج و دستاوردهای آن مطلع نخواهند شد.
جالب اینجاست که این فرنگ رفتگان و سیاحان همچنان خود را متولی انجمنی می دانند که وضعیت ادامه فعالیت آن از نظر قانونی در ابهام و چالش قرار دارد، چالشی ناشی از سوء مدیریت.
هنگامی که انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران به منظور حفظ حقوق و منافع مشروع و قانونی و بهبود وضع اقتصادی نویسندگان، خبرنگاران و ... فعالیت خود را آغاز کرد بسیاری از اهل مطبوعات و غیر آن، تاکید می کردند و در واقع آرزوی قلبی خود را ابراز می داشتند که این انجمن، واقعا صنفی باشد و صنفی باقی بماند.
اما امروز کمتر کسی از اعضای این انجمن است که آنقدر نسبت به وضعیت داخلی انجمن بی اطلاع باشد که آن را دایر بر همان مدار بداند. وضعیت کنونی انجمن به خوبی گویای واقعیت هاست.
از آخرین انتخابات هیئت مدیره مدتی بسیار فراتر از حد قانونی مذکور در اساسنامه گذشته و تا کنون هیات مدبره قانونی جدیدی معرفی نشده؛ اعضاء هیات مدیره و نور چشمی ها از همه امکانات انجمن – از اعتبارات داخلی و خارجی آن گرفته تا امکانات و تسهیلات مادی – استفاده می کنند بدون آنکه ضوابط مندرج در اساسنامه رعایت شود یا توضیحی از جانب مقامات برای روشن شدن اذهان اعضاء شرف صدور پیدا کند.
انجمن از علت وجودی خود که همانا توجه به حقوق صنفی اعضاء و دفاع از این حقوق است بسیار فاصله گرفته و به ورطه باند بازی و سیاسی کاری افتاده است (به قول یکی از دوستان، سایت انجمن را که نگاه می کنی پر است از ده ها خبر و بیانیه و نامه با مضامین سیاسی و نه مطالبی مربوط به امور صنفی، انگار وارد سایت یک حزب یا یک دسته و گروه سیاسی شده ای دقیقا مثل مراسم ها وتجمعات انجمن).
به راستی، در این وضعیت چه کسی مقصر است؟ هیئت مدیره؟ اعضاء؟ وزارت کار؟ وزارت ارشاد؟
البته دور از انتظار نیست که به مصداق مثل معروف " ناخوش خر خورده "، آقایان و البته خانم ها، رقبای سیاسی خود را علت بروز این مشکلات معرفی کنند اما هر کس نداند روزنامه نگاران مرتبط با انجمن می دانند که واقعیت چیست. چرا که در سالهای گذشته که حتی دولت و مجلس با ما هماهنگ بودند، به حل مشکلات معیشتی و رفاهی توجه چندانی نمی شد.
طبق ماده 11 اساسنامه، ارکان انجمن عبارتند از مجمع عمومی (عادی وفوق العاده) که عبارت است از اجتماع انجمن که سالی یک بار تشکیل خواهد شد و هیات مدیره موظف به دعوت آن خواهد بود و وظیفه آن رسیدگی و اظهار نظر نسبت به گزارش هیات مدیره و بازرسان و بررسی و تصویب توازن مالی انجمن و انتخاب اعضای هیات مدیره و بازرسان است، بازرسان هیأت مدیره که درمجمع عمومی انتخاب می شود .
گمانم همه اعضای انجمن ( از جمع 4000 نفری آن که البته طبق سیاست در پیش گرفته شده توسط هیأت مدیره باید آنقدر تقلیل پیدا کند که جلسه عمومی مجمع عمومی به حد نصاب برسد! که امروز از این ارکان تنها هیات مدیره و شاید بتوان گفت رییس و دبیر عمل می کنند و نه مجمع عمومی یا فوق العاده بر این باورند و نه بازرسان وحتی خود هیات مدیره کار خود را انجام می دهند. البته اگر این بازرسان کار خود را انجام داده اند مادامی که هیئت مدیره (آقایان) نمی خواهد و یا نمی تواند مجمع عمومی یا فوق العاده را تشکیل بدهد، اخلاقا و عقلا موظفند نتیجه بازرسی خود را به اطلاع اعضا برسانند زیرا تامین مالی انجمن طبق ماده هشت اساسنامه از طریق اخذ ورودیه از اعضاء؛ حق عضویت ماهانه و ... صورت می گیرد و هیات مدیره انجمن صنفی و هر شخص دیگری نمی تواند منابع مالی انجمن را خارج از حدود مقرر در اساسنامه مصرف نماید و همه اعضاء حق دارند بدانند ( مکر نه اینکه دانستن حق ماست ؟) دارایی های منقول و غیر منقول انجمن چقدر است و چگونه مصرف شده است؟ بخصوص در دو سال گذشته مسافرتهای خارجی و بی سر و صدای برخی از اعضای هیات مدیره و نفرات نزدیک به آنها چگونه و تحت چه ضوابطی انجام شده است و چرا تنها برای عده ای خاص و بسیار محدود بوده است و چرا اصلا به اعضاء اطلاع داده نشده که چنین سفرهایی قرار است صورت گیرد؟ اگر میزبانانی در آن سو بخشی از هزینه ها را متقبل شده اند آیا تنها برای این افراد خاص در این انجمن ( و در برخی موارد خارج از انجمن ) بوده است؟ و سئوال های بسیار دیگر نه تنها در رابطه با این مسافرتها بلکه درباره بسیاری از اعمال نابجا و نابخردانه هیات مدیره که باعث شده که وضع بدینجا برسد که تنها انجمن صنفی روزنامه نگاری بسی بیش از پیش خطرناک شده است.
اصلا مگر طبق ماده 38 که انحلال انجمن صنفی را پیش بینی کرده است ( ... در صورت گذشت شش ماه از پایان مدت اعتبار هیات مدیره و عدم تجدید انتخابات ) و اینکه از تاریخ انحلال انجمن صنفی اختیارات مسئولان خاتمه یافته و هیات تصفیه منتخب امر تسویه را به عهده می گیرد هیات مدیره کنونی قانونی است که از امکانات انجمن استفاده کاملا خود سرانه داشته باشد؟
برآیند چند سال گذشته انجمن صنفی مطبوعات نشان میدهد که سه مرض گریبان این انجمن را گرفته است: یکی مزمن، یکی حاد و یکی کشنده. مرض مزمن منفعل بودن اعضاست که انجمن را به حال خود رها کرده اند. مرض حاد آن هیات مدیره نالایق و سیاسی کار است. و مرض گشنده آن هم صنفی نبودن فعالیت آن است ( که در واقع تابعی است از عملکرد هیات مدیره) به قول قدیمی های تهران:
خداوندا سه درد آمد به یکبار خرلنگ و زن زشت و طلبکار!
خداوندا زن زشت را تو بردار خودم دانم خرلنگ و طلبکار!
«چند تن از روزنامه نگاران عضو انجمن»
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
خود متاسف هستم كه اجازه اين كارها را به هيات مديره مي دهند ، متاسفانه
اعضاي هيات مديره خود را پشت مسايل سياسي قايم كرده اند وهرگونه انتقاد به حق را به رقيب نسبت مي دهند واز پاسخگويي طفره مي روند واقعا بدا به حال ملتي كه روشنفكران و
تحصيلكردگانش اينها باشند .