دولت حداقلی کشنده است

گروه اجتماعی- مجتبی جهان تیغ: تجربه اخیر مهار کرونا با تصمیمات و‌ مداخلات دولت و وضع سیاستهای موقت سختگیرانه تنها دستاورد آن کاهش تلفات و بیماران نبود.

به گزارش بولتن نیوز، درس ها و پیام دیگری داشت که میتواند به ارتقا و‌ احیا نقش دولت در مدیریت جامعه در ایران پساکرونا کمک کند.

محدودیت های فراگیر منجر به کاهش تلفات کرونا نمونه ای از تأثیر سیاست بر زندگی است‌.

سیاست می‌تواند کشنده باشد و می‌تواند حافظ جان و مال باشد. میتواند غارت کند می‌تواند حافظ باشد.

ایران سه دهه مبتلا به ویروس دولت_حداقلی است و این ویروس ضربات بسیاری در حوزه عمومی و کیفیت زندگی مردم گذاشته است. از سیستان تا تهران.

دولت حداقلی و رهاسازی برای استیلای نظم خودجوش مردمی و بازاری تاکنون بهای بسیاری در اقتصاد، اجتماع، فرهنگ و سیاست و امنیت و اکنون سلامت داشته است.

بعد ماه ها ارشاد و‌ توصیه و واگذاری مهار کرونا به مردم و سپس مقصر پنداری آنها نهایتا دولت از ایده های لیبرالیستی دولت_حداقلی و ایمنی_گله_ای با محوریت مردم عقب نشینی کرد و با وضع سیاست و قوانین و مداخله و مجازات و ابزارهای انحصاری خود توانست ماشین کشتار کرونا در جامعه را افسار بکشد و جان هزاران نفر را طی این یکماه نجات بدهد. و البته افسوس که این کار را دیر کرد.

اگر در همه این سالها دولت نقش دولت اجتماعی با همه مسوولیت ها و تعهدات مندرج در قانون اساسی را به نفع اندیشه های دولت حداقلی ترک نمی‌کرد، اکنون زیرساختهای بهداشتی درمانی آموزشی بهتر و قوی تری می‌داشتیم و کشته های کمتر.

تا قبل از پاییز مرگبار ۹۹ مهار کروناخصوصی سازی شده بود و به مردم واگذار شده بود.

نقش دولت در تامین نیازهای مردم بویژه نیازهای اساسی طبق قانون_اساسی باید احیا شود و از آنها کالازدایی و خصوصی زدایی شود. در اقتصاد دولت حداقلی کفایت نمیکند و کشنده است.

سرمایه_داری بدون مهار، کشنده و ظالم و غارتگر است و جامعه را به سمت نابرابری و شورش و فروپاشی می برد.

دولت پساکرونا جمهوری اسلامی باید ارتقا یابد و بزرگ و قوی باشد. دولت حداقلی کشنده است.