تنها راه امنیت کشور حرکت به سمت سلاح‌های بازدارنده است

گروه سیاسی: بمب اتم، بازدارندگی، امنیت. در عرصه روابط بین الملل، ما با اصطلاحاتی روبرو هستیم که این اصطلاحات تعیین کننده نوع کنش و واکنش ما از یکسو و کنش و واکنش رقبا و دشمنان ما از سوی دیگر می باشد. موضوع موازنه قوا و بازدارندگی از جمله اصطلاحاتی است که علاوه بر آنکه بر محور محاسبه گرایانه مبتنی بر عقلانیت راهبردی قابل تبیین است در چارچوب مناسبات بین المللی و منطقه ای برخاسته از نظم حاکم نیز قابل تحلیل می باشد.

به گزارش بولتن نیوز،ایران به عنوان یک کشور در حال توسعه، همواره در معرض خطرات فراوانی بوده است؛ خطراتی که هم از ناحیه اپوزیسیون های ضد ساختار نظام سیاسی بر آمده از انقلاب اسلامی وجود دارند و هم تهدیداتی که ماهیتاً از سوی نظام حاکم در نظم جهانی و رقبا و دشمنان منطقه ای هویت پیدا کرده اند. به عبارت بهتر ایران اسلامی در عرصه تهدیدات پیش روی خود با دو تهدید اپوزیسیون ها و معاندین و تهدیداتی که از سوی کشورهای فرامنطقه ای و منطقه ای وجود دارد، روبرو می باشد. از این رو تلاش های همه جانبه علمی، اقتصادی، فرهنگی ، نظامی و ... برای صیانت از امنیت ملی و منافع ملی کشور از جمله مواردی است که همواره مورد تأکید بوده است.

موضوع دستیابی به فناوری هسته ای و ابعاد علمی پر مزیت این تکنولوژی برای کشور، از قبیل گزاره هایی است که علاوه بر تزریق و ارتقاء توانمندی های علمی و پژوهشی، در عرصه امنیتی نیز می تواند کمک فراوانی به حفاظت و تولید امنیت کشور کند. در واقع به مجرد اینکه ایران توانست به پیشرفته هایی در عرصه هسته ای با تکیه بر توان بومی خود دست یابد فشارها بر ایران برای انجام مذاکرات و پذیرش شروط تحمیلی در ازای مواردی در عرصه اقتصادی آن هم به شکل ناقص و معیوب آغاز شد. که از تصویب پروتکل الحاقی تا ماراتن مذاکرات و بالاخره امضای برجام، خلاصه ای از ماجراهای ایران با غربی ها بود. ایران برجام را امضا کرد، امنیت خود را معامله کرد، تلاش های بی وقفه متخصصین خود را با برجام به حراج گذاشت و در ازای این اقدام خود، چیزی دریافت نکرد. و اکنون نیز علاوه بر اینکه در کش و قوس تعهدات برجامی غربی ها در قبال خود است با ماجرای برجام های چند گانه ای به بهانه تکمیل برجام در محتوای 1و 2 و 3و ... گرفتار شده است.

در واقع ایران فریب اعتمادی را خورد که در عرصه روابط بین الملل موضوعی بی معنی است. بطوریکه اگر ایران راه خود را می رفت و امروز به توانمندی هسته ای دست یافته بود، از موضع دیگری وارد مذاکره می شد. موضعی که بر اصل تعامل برابر بنیان یافته بود. قابل ذکر است که همین پروژه ماراتن فریب ایران نیز به خاطر آن مقدار حداقلی بود که ایران در زمینه دستیابی به انرژی هسته پیدا کرده بود که با لطایف الحیل همه را در ازای هیچ معاوضه کرد.

واقعیت این است که نمونه های مشابهی از پیروزی و شکست در تاریخ موجود هستند، که وضعیتی به مانند آنچه امروز ایران با آن روبرو است را تجربه کرده اند. چین، هند و پاکستان نمونه های پیروز آن و عراق و لبیبی و .. نمونه های شکست آن هستند که اعتماد بی مورد را به توان ملی خود ترجیح دادند؛ مانند آنچه ایران تا کنون نصف آن مسیر را رفته است ولی بازهم اصرار دارد که مسیر درست بوده و باید تمام آن را پیمود تا به نتیجه مطلوب رسید. سرنوشتی که برای عراق و لیبی رقم خورد و به زعم خودشان اعتماد سازی کردند، با تفکر لیبرال ها بی شک در انتظار ما نیز خواهد بود.