بخش اول: صدا و سیمایی که به تعطیلات رفته است!
گروه فرهنگی: پرویز امینی دکترای علوم سیاسی طی یادداشتی نوشت: رسانه ملی به عنوان فراگیرترین و بزرگترین سازمان رسانه ای کشور که از نوعی انحصار نیز برخوردار است، دائما از "مرجعیت"، "عمومیت" و توانایی "راهبری اجتماعی"اش کاسته می شود به طوری که باورها و کنش های ِمردم، سیاستمداران، تصمیم سازان و تصمیم گیران تاحد زیادی در مسیری غیر از مسیر رسانه ملی شکل می گیرند. اگر قرار باشد رسانه ای با این ابعاد عظیم و انحصار نتواند در مقولات اساسی یک جامعه واجد مرجعیت و راهبری اجتماعی باشد، فلسفه وجودی خود را نقض کرده است.
به گزارش بولتن نیوز، در کمتر از یکسال گذشته دست کم سه مقوله اساسی و کلانِ "کرونا"، "بورس" و "انتخابات آمریکا" به طور مشخص در جامعه ما موضوعیت داشته است. این سه مقوله سنگ محک خوبی برای ارزشیابی مرجعیت رسانه ملی در یکسال گذشته است.
رکوردشکنی مدام کرونا و وضعیت وخیم تر شده آن و مرگ های بالای ۴۰۰ نفر در یک روز یعنی هر سه دقیقه یک نفر، نشان می دهد رسانه ملی نتوانسته علی رغم پرداخت پرحجم به آن، راهبری اجتماعی و سیاسی خود را به شکل مناسبی انجام دهد تا به تخفیف و کنترل بحران منجر شده باشد. مهمترین مسئله رسانه ملی در این باره ناتوانی اش در شکل دادن به تصمیم سازی ها و تصمیم گیری های درست درباره کرونا در مجموعه حاکمیت خصوصا دولت است. ایفای نقش منفعل رسانه ملی آن را در خدمت توجیه رسانه ای سیاست های غلط دولت خصوصا عادی سازی بحران کرونا قرار داده است.
صدا و سیما در بحران کرونا خود را تابع تصمیمات رییس دولتی کرد که حتی حاضر نبود در پیش چشم مردم به شکل درست و متعارفی از ماسک استفاده کند. رییس جمهوری که از شنبه ده اسفند ۹۸ دنبال عادی سازی این بحران است. سیاستی که فرصت های پی در پی مهار این بحران را منتفی کرد. رییس جمهوری که دنبال بازگشایی مدارس در وضعیت خطیر و گسترش یافته کرونا به شکل حضوری بود. رئیس جمهوری که در برابر آرا کارشناسی کنترل کرونا مثل این روزها دائما مقاومت کرده است و آنها را به دیوار کوبیده است. این وضعیت متاسفانه همچنان استمرار دارد و رسانه ملی از جرات و ابتکار لازم برای هدف قرار دادن سیاست های غلط و توام با تاخیر و نامتناسب با بحرانِ دولت برخوردار نیست.
در مسئله بورس و وضعیت اسفناک فعلی سرمایه های مردم در آن، رسانه ملی نیز سهیم است. نگاه بسیاری از مردم به رسانه ملی به عنوان یک رسانه حاکمیتی این است که آنچه در آن طرح و تاکید می شود، ادعایی قابل اطمینان است. خصوصا اگر این حرف ها از موضع عناصر درون حاکمیت گفته شده باشد. در رسانه ملی به کرات از زبان رییس جمهور، رییس دفتر رییس جمهور، سخنگوی دولت و برخی عناصر در دولت و حاکمیت به مردم درباره صیانت از سرمایه های آنها اطمینان داده شد و مردم به این وعده ها اعتماد کردند. رسانه ملی باید این ظرفیت را از خود نشان بدهد که حرف زدن درباره همه مسائل خصوصا مسائلی که به زندگی روزمره مردم مربوط می شود، به قول معروف بدون مالیات و هزینه نباشد تا که هر کس بتواند در مقام مسئول و کارشناس بیاید و با اظهار نظر خود زندگی مردم را ویران کند و برود. رسانه ملی الان چرا سراغ آنهایی که مردم را به آمدن و باقی ماندن در بورس تشویق کردند، نمی رود؟آیا رییس جمهور، رییس دفتر رییس جمهور و فلان کارشناس باید بتوانند به همین سادگی بر سرنوشت زندگی میلیون ها شهروند ایرانی تاثیر ویرانگر بگذارند و بی حساب و کتاب به کار خود ادامه بدهند؟ آیا رسانه ملی به جای رسانه بودن باید حکم بلندگو را برای سیاستمداران بازی کند؟
درباره انتخابات امریکا ضعف مرجعیت و ناتوانی رسانه ملی در راهبری اجتماعی، واضح تر بود. صدا و سیما تقریبا در یک انتخاباتی که مردم از یک طرف روی آن تمرکز فوق العاده ای داشتند و ایالت به ایالت آرا و شمارش ارا را تعقیب می کردند و از طرف دیکر انتخابات آمربکا یک انتخابات نامتعارف بود به شکلی که اصل انتخابات و ساختار برگزاری انتخابات از سوی بسیاری از جمله رییس جمهور آمریکا به چالش کشیده شده بود نیز، نقشی حاشیه ای داشت و مرجع اطلاع رسانی و تحلیلی این رویداد برای مردم نبود. سازمان صدا و سیما باید این پرسش را از خود داشته باشد که در غیابش، چه نیاز اطلاع رسانی و تحلیلی از مردم بر زمین باقی میماند؟ نقش این سازمان رسانه ای غول پیکر بر سرجمع آگاهی و تحلیل مردم از این رویداد چه میزان بود؟ اگر رسانه ملی در چنین کارزاری نیز نتواند مرجعیت داشته باشد، کی و کجا قرار است نقشی ایفا کند؟
بنابراین کرونا، بورس و انتخابات آمریکا نشان داد رسانه ملی به تعطیلات رفته است و بدون تغییرات اساسی خیلی دشوار است که تا اطلاع ثانوی نیز بتواند از این وضعیت خارج شود.
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
سیما قاطیه ؛ صدا نمیاد 
