آموزش مکتب ترسیدن با نام عقلانیت

گروه سیاسی: «کسی نمی‌تواند برود در مسیل بایستد، در حالی که صدای سیل را هم می‌شنود و بعد بگوید می‌ترسی که وسط رودخانه بایستی؟ من نمی‌ترسم. خب نترس بایست تا آب بیاید و ببردت! یا زلزله دارد تکان می‌دهد می‌گوید می‌ترسی که زیر این سقف بایستی؟ من نمی‌ترسم و می‌ایستم. خب بایست سقف می‌ریزد روی سرت! اگر پروتکل بهداشتی را اهمیت ندهیم و زیرپا بگذاریم شرایط سخت‌گیرانه‌تر می‌شود. خداوند به ما عقل داده و با عقل موظف به حفظ جان خود و دیگران هستیم، قانون و شرع و حتی شرایط بهداشت جهانی هم به ما همین را می‌گوید».

به گزارش بولتن نیوز، این سخنان جناب آقای رییس جمهور در جلسه هیات دولت در واکنش به لغو جلسه سران قوا در هفته گذشته بود؛ این سخنان آقای رییس دولت آنچنان از حیث رفتاری برای یک مقام رسمی نسنجیده بود که واکنش ها به آن همچنان ادامه دارد.

حال در ذیل ارزیابی این موضوع که منظور رییس محترم جمهور از عقل و عقلانیت، ترس و یا چیزی دیگری است باید گفت که این امر، موضوعی فلسفی است و نیازمند به تعریف ترمینولوژیک یا اصطلاحی دارد. چرا که در تعریف گزاره های فلسفی پیش از آنکه به روابط علت و معلولی پرداخته شود، تعریف واژگانی و اصلاحی از آن و بررسی تشابهات و تفاوت های آن با دیگر گزاره های مرتبط با آن مورد توجه قرار می گیرد. اما آنچه در این راستا قابل توجه است تعریف تساوی وار از عقل و عقلانیت با ترس و محافظه کاری است.

در واقع وقتی عقلانیت همردیف ترس و به مثابه آن در نظر گرفته می شود جایی برای شجاعت نظری – عملی باقی نخواهد نماند. بدان معنا که در نزد حامیان تفکر عقلانیت مساوی است با ترس، هر آنچه که مایه حفظ جان آنها شود عقلانیت است ولو اینکه آن ذلت و خواری و پذیرش حقارت باشد. از سوی دیگر نسبت دادن این طرز تفکر به شرع و احکام منتسب به آن، علیرغم شواهد تاریخی - مذهبی در این باره که گویای واقعیتی خلاف آنچه می باشد که در این راستا تلاش می شود جا انداخته شود، نشان از این دارد که جریان سیاسی موجود در کشور درصدد القاء سوء مدیریت های خود در عرصه های مختلف اجتماعی – سیاسی – اقتصادی به نام شرع و عقل، و به حکم شرع و عقل است.

شاید سخنان جناب آقای روحانی علیرغم گذشت یه هفته از آن و تحلیل های انجام شده در باره آن از این منظر مورد توجه قرار نگرفته باشد که تحلیل محتوای اظهارات ایشان، از حیث نشانه شناسی و رویکردهای مبنی بر تحلیل گفتمان، گفتمانی است. چرا که سوژگی سیاسی از طریق موقعیت سوژگی هویت پیدا می کند. از این رو ایشان با خلق گفتمانی با نام عقلانیت خودساخته درصدد الگوسازی گفتمانی از تفکر، رفتار و عملکردی است که در تفاوت گفتمانی و در نقطه مقابل با آموزه های دینی – شرعی – مذهبی و مکتبی است که انقلاب اسلامی نیز بر مبنای آنها سامان گرفت.

بنابراین آنچه ایشان بدان تأکید دارند روایتی لیبرالی از از عقل و عقلانیت است نه انقلابی و مکتبی. اگرچه آقای رییس جمهور و اذناب وابسته به جریان ترویج آموزه های لیبرال در ایران، نسبت به آنچه می گویند و عمل می کنند آگاهی کامل دارند، اما باید به آنها این نکته را یادآوری کرد که هرآنچه شما امروز دارید نتیجه مجاهدت های کسانی است که امروز شما آنها را با حکم عقل خود تعریفی تان مورد هجمه قرار می دهید و آنها را تلویحی و ضمنی در مظان اتهام به بی عقلی قرار می دهید.