تلاش رسانه ای برای تبدیل نارضایتی ها به اعتراضات در کشور

گروه فرهنگی: اینکه مردم و حاکمیت نسبت به یکدیگر حق و حقوقی دارند امری بدیهی و از اصول اولیه زندگی اجتماعی – سیاسی انسان و دولت – ملت های برآمده از کنفرانس صلح وستفالی است. اگر چه ممکن است در این رابطه متقابلِ متعامل میان دولت با ملت و عکس آن، قصوری از سوی هر کدام از آنها اتفاق بیافتد و رضایت طرف دیگر را تحصیل نشود، اما آنچه در این باره مهم است کنش و واکنش های موجود از سوی دو طرف در این باره است.

به گزارش بولتن نیوز، واقعیت این است که عدم تبادل و فقدان تضارب آرا موجبات شکاف و جدایی میان دولت با ملت و ملت با دولت را شکل می دهد؛ وقوع این شرایط در روابط میان آنها بسترهای نارضایتی را فراهم می آورد. با این حال کنش گری های مدنی برای حصول به مطالبات از مجاری قانونی موضوعی است که با حقوق شهروندی مرتبط است. اما کشاندن نارضایتی به سمت اعتراضات افسار گسیخته و آشوب در جهت اقدامات بی ثبات ساز، امری است که نه تنها از سوی دولت ها مورد قبول قرار نخواهد گرفت بلکه تلاش می شود با ابزاری قهری کنترل و برچیده شود.

این رویکرد در کشور ما نیز اتفاق افتاد. تبدیل نارضایتی های اجتماعی – اقتصادی به اعتراضات سیاسی – صنفی ویژگی اصلی اتفاقات آبان ماه سال گذشته در ایران بود. در واقع تلاش برای تغییر قواعد سیاسی و مناسبات مرتبط با آن در کشور از طریق سوق دادن اعتراضات از ماهیت حقیقی خود به سمت خرابکاری از جمله شاخص های اصلی اعتراضات در ایران بود.

تلاش های جریانات معاند در عرصه های میدانی به حوزه های رسانه ای هم کشیده شد؛ بطوریکه با گذشت ماه ها از اعتراضات، هر از چندگاهی برای تبیین رویکردهای اعتراضی در ایران دست به دامان گزاره انگاری و متغیرنگاری می شوند. در واقع رویه های رسانه ای در مدت زمان مذکور در تلاش بوده اند تا با وارونه انگاری از رویدادهای آبان ماه، روایت از خشونت و عامل های خشونت را تغییر دهند؛ به عبارت بهتر اینکه تحمیل برداشت های فردی و جانبدارانه و ارائه روایت های غیر واقعی و ساختگی از اغتشاشات از سوی رسانه های معاند، بر مبنای معرفی عاملان خشونت با نام حکومت و حاکمیت هستند. در واقع در برداشت مذکور نظام سیاسی و رفتارهای آن را عامل اصلی خشونت های اجتماعی و واندالیسم تلقی می کنند.

جالب این است که این رسانه ها و وابستگان تحلیلی آنها، در ذیل تطهیر نمودن اعتراضات و افعال اغتشاشگران، هر گونه کنش تخریب گرایانه را با علت بن بست مدنی مورد تحلیل قرار می دهند. در واقع اینان با الگوریتم(تعیین ورودی ها، انجام محاسبات، تعیین خروجی) تحریک اجتماعی، شعله وری سازی اعترضات، کد دادن های اعتراضی به معترضان و کمک رسانه ای به معاندین را برای بسترسازی اعتراضات در آینده را هدف گذاری کرده اند.

بنحویکه در ذیل ارائه راهکار به معترضان و در راستای فشار به حاکمیت و اتهام زنی به نظام سیاسی در کاربرد خشونت، راهکار توازن نیرو و تهیه ابزار را به اغتشاشگران توصیه و گوشزد می کنند. منظور از توازن در عرصه اجتماعی برای تقویت نیروها در سطوح فعالیت، کنش گری، ابزار برای تاثیرگذاری و ... این است که از وضعیت نابرابر تقابل با حاکمیت خارج شوند که درصد موفقیت را افزایش دهند.

بنابراین با توجه به آنچه بیان شد وارونه سازی رویدادهای اجتماعی – سیاسی، اتهام زنی به نظام سیاسی در ارتباط با استفاده از خشونت، خودجوش معرفی کردن اعتراضات و اغتشاشات و عدم دخیل داشتن معاندین نظام اسلامی در تحریک عمومی – اجتماعی، و اصطلاح سازی از راهکارهای تقابل، موضوعی است که سواره نظام های رسانه ای، از جنبشی شدن اعترضات در ایران و تبدیل آن به اغتشاشات سخن می گویند.